Συνεπαρμένος από τό πατριωτικό μήνυμα τού εξαίρετου αεροπόρου στή στρατιωτική παρέλαση τής Θεσσαλονίκης "ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ", κοίταξα κι εγώ ψηλά, γεμάτος περηφάνεια καί αντίκρυσα τά μολυβένια σύννεφα καί τή μούχλα τής Αμβέρσας.
Η περηφάνεια μου άρχισε νά μ' εγκαταλείπει καί νά μετατρέπεται σ' ένα αδυσώπητο γιατί.
Ενα αδυσώπητο γιατί, καί μιά οργή πού μετατράπηκε σέ απύθμενο μίσος γι' αυτούς πού σκότωσαν τόν ήλιο από τή χώρα μου, γι' αυτούς πού έκλεψαν τήν ελπίδα καί τόν ιδρώτα τών ανθρώπων, γι' αυτούς πού ξεπουλάν σέ τιμή ευκαιρίας τά ασημικά τής Ελλάδας μου.
Γι' αυτούς τούς ελληνόφωνους ρουφιάνους, πού γεμίσαν τήν χώρα κάγκελα ,πού πουλάνε εθνικοφροσύνη καί εθνική ομοψυχία μέ μπόλικη πατρίδα καί διακατέχονται από τήν τρέλλα καί τή δίψα τής εξουσίας ,ενισχυμένη από αυταπάτες.
Μίσος γι' αυτούς τούς πατριδέμπορους , πατριδοκάπηλους πού έφεραν τήν όμορφη πατρίδα μου σέ πλήρη παρακμή καί τήν μετέτρεψαν σέ προτεκτοράτο διαπλεκομένων.