Τι είναι τελικά το ΚΚΕ;

Καμία εντύπωση δεν μου έκανε η ανακοίνωση του ΜΑΣ με αφορμή τα γεγονότα με τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, Θεόδωρο Φορτσάκη, και τη συνεδρίαση της Συγκλήτου την οποία διέκοψαν φοιτητές όταν ενημερώθηκαν πως δεν είχαν την άδεια να παραστούν.

Η ιστορία του πανεπιστημίου –για όσους δεν τη γνωρίζουν ή δεν έχουν ενημερωθεί πλήρως- δεν έχει καμία
διαφορά από όλα όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα: επιβολή ιδιωτικών υπηρεσιών σεκιούριτι από εργολάβους ελαστικής εργασίας, συνεργεία καθαριότητας με ανθρώπους χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πλήρης απαξίωση των υποδομών και της λειτουργίας των πανεπιστημίων με σκοπό την αντικατάστασή τους από ιδιωτικά, αποψίλωση των διοικητικών υπαλλήλων με αποτέλεσμα την αδυναμία της διοικητικής λειτουργίας τους, ελλιπής σίτιση των φοιτητών, ανοργάνωτες και ανύπαρκτες σε πολλές περιπτώσεις φοιτητικές εστίες, έλλειψη βοηθών καθηγητών και διδακτικού προσωπικού, και πολλά, πολλά ακόμη.

Όλα αυτά είναι «παράνομα». Όπως «παράνομη» είναι για τον πρύτανη Θεόδωρο Φορτσάκη, τα κανάλια και τις εφημερίδες των μεγάλων μιντιακών ομίλων, το ΜΑΣ, το ΚΚΕ και τους ανθρώπους του, η είσοδος των φοιτητών στη συνεδρίαση της συγκλήτου του ΕΚΠΑ.

Η κατηγορία του «τυχοδιωκτισμού» από πλευράς ΚΚΕ δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο παρελθόν, και σίγουρα θα το δούμε και πάλι στο μέλλον.

Τι εξυπηρετεί όμως το Κόμμα και τους ανθρώπους του αυτή η στάση, δύο μέρες πριν τη «μεγάλη πανελλαδική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που θα αποτελέσει νέο ξεκίνημα πάλης και αγώνων για την οριστική απαλλαγή από τα μνημόνια και την ανασφάλεια;». Η απάντηση είναι εύκολη. Τίποτα.

Η νεολαία του ΚΚΕ έχει να επιδείξει από το 2012 και μετά πολύ σημαντικά επιτεύγματα εποικοδομητικής παρεμβατικότητας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Τον Τσίπρα καρτούν, τον ΣΥΡΙΖΑ κλόουν, τα βιντεάκια κατά όσων εκείνων θεωρούνται «απολειφάδια» (κατά τον ίδιο τον γγ του ΚΚΕ) και μερικές ακόμη χαριτωμενιές που αβίαστα βρήκαν φιλόξενη διέξοδο στα «καθεστωτικά» δελτία των 8.

Τι είναι αυτό για το οποίο καμαρώνουν οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες του ΚΚΕ; Φαντάζομαι όχι η πρόσφατη ανακοίνωση του ΜΑΣ. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η υπεράσπιση ενός ανθρώπου του συστήματος που θέλει να δημιουργήσει πανεπιστημιακές δομές καταστολής, αποτελεί μια προσωπικότητα η οποία χαίρει κομμουνιστικής συμπάθειας.

Κι εδώ έρχεται το εξής μεγάλο ερώτημα. Τι είναι τελικά το ΚΚΕ;

Όταν ο Τζίμης Πανούσης αποκαλούσε στην ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια τους επικεφαλής του ΚΚΕ «Γιεχωβάδες» το ίντερνετ έγινε ένα απέραντο μπάχαλο. Οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν κατάφεραν να τον μαζέψουν και η εκπομπή τελείωσε με συγγνώμες και κομμουνιστικές συμπάθειες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σε καμία εκτίμηση τον Τζίμη Πανούση. Όμως η παπικού τύπου αντίληψη του αλάνθαστου η οποία περιβάλλει τους ανθρώπους που λαμβάνουν τις αποφάσεις στο Κόμμα, αλλά και η πρόσχαρη εκτέλεση των «διαταγών» τους από τα κεντρικά και περιφερειακά όργανα, σε αυτόν τον «γιεχωβαδισμό» παραπέμπει.

Είναι όμως αυτό το πράγμα το ΚΚΕ;

Όχι, είναι η απάντηση. Το ΚΚΕ δεν είναι ο ανεπάγγελτος γενικός του γραμματέας που βρέθηκε από πρωτοετής φοιτητής να κολυμπά στα –αφιλόξενα τότε- νερά του κομματικού σωλήνα. Δεν είναι η Λιάνα Κανέλλη και οι φιλοφρονήσεις από φασίστες στις παρουσιάσεις βιβλίων δίπλα στον Τάκη Μπαλτάκο και τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν είναι το μόνιμο κυνήγι αριστερών φαντασμάτων υπό τη διακυβέρνηση ενός φασιστικού συστήματος το οποίο χειροκροτά με πάθος κι ευχαρίστηση τους «κουραμπιέδες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ δεν έχει χάσει απλώς το δρόμο του. Έχει επιλέξει να λοξοδρομήσει. Ο φόβος της απώλειας των ιστορικών του κεκτημένων και η στροφή μιας στρατιάς «παιδιών» του προς τα πλέον σκληρά και αντιλαϊκά κέντρα εξουσίας –με κορωνίδα τα κατορθώματα δεκάδων δημοσιογράφων του που μετατράπηκαν στους πιο πιστούς παπαγάλους τους- ενεργοποίησε τέτοιους μηχανισμούς πολιτικής αυτοάμυνας, που μετέτρεψαν το ίδιο το Κόμμα σε μια αντιπαθητική σέχτα με μοναδικό λόγο ύπαρξης την αντίδραση για τα μάτια του κόσμου.

Όμως επιμένω. Το ΚΚΕ είναι οι άνθρωποί του. Μιλώντας με πολλούς κομμουνιστές και μέλη του κόμματος από τότε που ο ανεπάγγελτος Κουτσούμπας πήρε το δαχτυλίδι από την Αλέκα, εξέφρασα την απορία για το τι ακριβώς είναι αυτός ο άνθρωπος και τι θα σημάνει η εκλογή του από τα όργανα του κόμματος.

Άγνοια. Δεν ήξεραν να μου απαντήσουν. Στην πορεία η απάντηση ήρθε από μόνη της, μέσω της δικής του γλώσσας. Στην εκδήλωση για τα 95 χρόνια του κόμματος χαρακτήρισε όσους έφυγαν από το ΚΚΕ, «απολειφάδια του οπορτουνισμού» κι απέφυγε να δώσει ίχνος οράματος, περιοριζόμενος μόνον σε μια επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι το ΚΚΕ είναι ακόμη εδώ, παρά τη αντίθεση κάποιων. Σημαντική διαπίστωση, δε λέω, όμως αν φιλτράρεις κάθε λόγο και πράξη του Κόμματος, σε δύο πράγματα καταλήγεις. Ότι όλοι αρκούνται με την ικανοποίηση της απλής παρουσίας «στα πράγματα» και πως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι αυτός που κυβερνά, αλλά εκείνος που θέλει να κυβερνήσει.

Θαρρείς ότι μοναδική αποστολή των ανθρώπων του Κόμματος είναι η καταστροφή του αντιπάλου. Κάποτε το ΚΚΕ έδινε όραμα – ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να κάνει. Τα τελευταία 20 χρόνια το όραμα μετατράπηκε σε μια αποστολή αποδόμησης των θέσεων άλλων. Φυσικά, δεν απαντά ποτέ σε καμιά πρακτική ερώτηση για τις δικές του θέσεις γιατί πολύ απλά κανείς δεν το ρωτάει. Είναι ευχαριστημένο και –δυστυχώς- συμβιβασμένο με την ανοχή εκείνων που αποκαλεί «πλουτοκρατία» και «κεφάλαιο», και με το γεγονός ότι έχει κερδίσει τη –μερική τους- συμπάθεια ακόμη κι αν γνωρίζει πολύ καλά ότι οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν ως μια συμπαθητική γραφικότητα.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι υπάρχει ελπίδα να γίνει το ΚΚΕ το κόμμα που θα εκφράζει τους εργαζόμενους – όπως εκείνο θέλει να λέει. Είμαι όμως απολύτως βέβαιος ότι μπροστά στην χειρότερη εργατική κρίση που πέρασε ο πληθυσμός της χώρας μετά τον πόλεμο και τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη σύγχρονή ιστορία της, το Κόμμα έδωσε εξετάσεις και κατατροπώθηκε. Και το χειρότερο γι’ αυτό είναι ότι κανείς από τους ανθρώπους του δεν το έχει καταλάβει ακόμη.

Από polyfimoss