Ο Ζήσης, περιπτεράς μορφή της γειτονιάς, αφήνει την όμορφη Ελένη του στο ταμείο.
Πάνω στο ψυγείο των παγωτών, που είναι ακόμα σκεπασμένο με λαμαρίνα, απλώνει ποτηράκια και κερνάει ουζάκι. «Ελα εδώ», μου φωνάζει. Πάω κι εγώ ανυποψίαστη.
«Ελα, πάρε ουζάκι», μου λέει. «Δεν πίνω ούζο», του λέω, αλλά τσιμπάω ένα τυράκι που έφερε από το διπλανό σουπερμάρκετ ο Παναγιώτης.
Τέσσερα-πέντε άτομα από τη γειτονιά έχουν πάρει ήδη θέση γύρω από το ψυγείο-τραπέζι. Από πάνω τους κρέμονται τα πρωτοσέλιδα, όχι τυχαία βέβαια.
Μια χαρά ίσκιο προσφέρουν από τον ήλιο καταμεσήμερο-κατακαλόκαιρο.
Καταιγισμός σχολίων έπεσε στο «τραπέζι» του περιπτέρου: περί κρίσης, περί διακοπών, κυρίως περί διακοπών στην Αθήνα και άλλων δύσκολων καταστάσεων της επικαιρότητας διανθισμένων με «κοσμητικά επίθετα».
Από πάνω μας, οι διάσημοι στις παραλίες των κοσμικών νησιών, κρέμονται από τα μανταλάκια.
Ομορφοι και όμορφες με ζηλευτούς κοιλιακούς και πόζες που θα ζήλευαν οι ναυαγοσώστες του «Μπέιγουοτς». «Αντε καλέ, όλα στημένα είναι», μου λέει ο Ζήσης.
«Στημένα;» ρωτώ. «Ε, ναι, φωνάζουν τους δικούς τους φωτογράφους, στήνονται και τσουπ να την η αυθόρμητη φωτογραφία στο περιοδικό! Τι νόμιζες;».
Τελικά μ’ έπεισαν και το ήπια το ουζάκι. Κι έτσι, μαζί με τον σαββατιάτικο Τύπο από το περίπτερο, πήρα και αρκετό προβληματισμό.
Στημένες φωτογραφίες στα περιοδικά, «στημένες» φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και η αληθινή ζωή; Βρίσκεται κάπου και περιμένει;
Κοιτάω την παρέα του περιπτέρου. Αληθινά ωραία στιγμή της ημέρας, την περιμένουν δουλεύοντας από το πρωί.
«Εμάς πάντως μόνο οι κοιλιακοί μάς λείπουν, αλλά, δε βαριέσαι, καλή καρδιά! Μια χαρά περνάμε», είχε διαπιστώσει γελώντας ο περιπτεράς μας πριν τον αποχαιρετήσω. Ζήση, συμφωνώ και επαυξάνω!..
Κυριακή Μπεϊόγλου
