Άλλος άθλος, ο πόλεμος του 40 με <<εφ όπλου λόγχη>> και με την αυτοθυσίας κραυγή ,<<αέραα>>, του Έλληνα μαχητή απέναντι στον πάνοπλο και πολλαπλάσιο εχθρό κι άλλο η πορδή του γραικύλου μνημονιακού βουλευτή.
Άλλο το <<ΟΧΙ>> του λαού μας που μάχονταν ενωμένος στο μέτωπο και στα μετόπισθεν για να διαλύσει τον μύθο για το αήττητο των δυνάμεων του άξονα, και άλλο
το <<ναι σε όλα, μέσα στο τίποτα>>. Άλλο το άλλοι πουλάν Πατρίδα, και άλλο το άλλοι πουλάνε την Πατρίδα.
Ο όμορφος, λεβέντικος, ευγενικός, έξυπνος, φιλότιμος Ελληνικός λαός με τέλεια εθνική ενότητα σαν λαϊκό ποτάμι φούσκωσε, ξεχείλισε, αφυπνίζοντας την παγκόσμια συνείδηση, δείχνοντας ότι η υποχώρηση συνιστά πράξη εσχάτης βλακείας .Ο απλός <<περίπατος>>, η προέλαση- αστραπή, και η ραγδαία πορεία των Ιταλών έμειναν ασκήσεις επί χάρτου.
Στο από βλακιστάν του Εθνο-μηδενισμού σήμερα, όλα αυτά μοιάζουν με <<πουκάμισα αδειανά>>-σύμβολα με περιστασιακό η υποκειμενικό περιεχόμενο τα ονόματα που συντηρούν το παρελθόν στη συλλογική μνήμη.
Πανηγυρικοί-καρμπόν .Άπατος η Ελλάδα πλέον μέσα σε θολό τοπίο .Το πνεύμα το αθάνατο το έπνιξε το χρήμα. Ξεθύμανε η δύναμη της, χτισμένη όλα αυτά τα χρόνια στην άμμο της πλάνης, ζυμωμένη με <<θα>>, όπου το ψέμα έγινε εθισμός, με κόμματα φαντάσματα, με μόνο πλεόνασμα την κοροϊδία.
Ο Έλληνας ατροφικός και μίζερος πλέον νερούλιασε το αίμα του, γεμάτος προστυχιά, ακίνητος σαν το νησί κάνει την δική του επανάσταση με like, με φραπέ και κινητό, δυσκοίλιος στην αλλαγή στο κόμμα με μανία.
Μέσα σε αυτό το μπάχαλο οι επέτειοι είναι ωστόσο, για μερικούς, μια από τις σπάνιες εκείνες στιγμές όπου κατά την διάρκεια του βίου μας φεγγίζουν κάποτε αμυδρά υπαινικτικές ενδείξεις για κάτι τι το διαφορετικό.
Η εμπειρία της ζωής έχει πια διδάξει ότι οι πιο ιερές από όλες τις γιορτές είναι εκείνες που κρατούμε, ξέχωρα και σιωπηλά, για τον εαυτό μας και είναι οι κρυφές επέτειοι της καρδιάς μας.
