Όπως αναφέρει το euro2day.gr, ο Μπαρόζο εμφανίζεται περήφανος που βοήθησε την Ευρωπαϊκή Ένωση να διατηρηθεί ζωντανή τα τελευταία 10 χρόνια, εν μέσω της ισχυρότερης οικονομικής καταιγίδας των τελευταίων 50 ετών.
«Ήμουν πάντα σίγουρος ότι θα κερδίζαμε, αλλά έπρεπε να οδηγήσω το πλοίο στη σωστή κατεύθυνση, κάποιες φορές κόντρα σε πολύ ισχυρούς άνεμους», υπογραμμίζει.
Μετά από χρόνια καταπολέμησης της κρίσης χρέους, με ατελείωτα ξενύχτια, μυστικές διαπραγματεύσεις και δεκάδες Συνόδους Κορυφής, οι αναμνήσεις από αυτή την περίοδο είναι πολλές.
Ο Μπαρόζο θυμάται μια ιδιωτική σύσκεψη με τους κορυφαίους οικονομολόγους των μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών τον Ιούλιο του 2012, στο αποκορύφωμα της κρίσης.
«Τους έκανα δυο ερωτήσεις: Πόσοι από εσάς θεωρείτε ότι η Ελλάδα θα βρίσκεται ακόμη στην ευρωζώνη στα τέλη του έτους. Όλοι εκτός από έναν απάντησαν αρνητικά. Το βασικό σενάριο ήταν η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Τότε τους ρώτησα: Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε το ευρώ στην παρούσα μορφή του; Οι απαντήσεις ήταν 50 – 50».
Με τις αγορές να κλυδωνίζονται, είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος του μήνα προσπαθώντας να πείσει τον έλληνα πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να υιοθετήσει ριζικές μεταρρυθμίσεις και τη γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ να κρατήσει την Αθήνα στην ευρωζώνη, σημειώνει.
«Πολύ σημαντικές προσωπικότητες ακόμη και μέσα στη γερμανική κυβέρνηση έλεγαν ότι το καλύτερο θα ήταν να βγάλουμε την Ελλάδα και κάποιες άλλες χώρες εκτός ευρωζώνης για να σώσουμε τις υπόλοιπες», θυμάται.
Εάν η Ελλάδα αποκοβόταν από την ένωση, οι πιέσεις των αγορών θα εστιαζόταν σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, θέτοντας σε κίνδυνο την ύπαρξη του ίδιου του ευρώ.
Ο Μπαρόζο σημειώνει ότι τότε «αξιοποίησε» τη συντηρητική στάση που συνήθως υιοθετεί η Μέρκελ. «Για μένα, το θέμα δεν ήταν να την πείσω για το συμφέρον του να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ αλλά για τον κίνδυνο μιας εξόδου της χώρας από το νόμισμα».
«Της είπα: 'Θέλεις ένα άλμα στο κενό;'. Είναι ένα ισχυρό επιχείρημα όταν μιλάς με κάποιον σαν την Άγκελα Μέρκελ, η οποία είναι βαθιά συντηρητική στην αποφάσεις της, με την καλή έννοια. Προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει το ρίσκο, όχι να μεγιστοποιήσει το όφελος», εξηγεί.
