Τι πρέπει να κάνει ο γονιός ώστε να βοηθήσει το παιδί να ανοίξει τα φτερά του; Πως να το βοηθήσει; Απαντήσεις στο επιστημονικό άρθρο που ακολουθεί...
Το διαζύγιο διαταράσσει την ισορροπία της οικογένειας, προκαλώντας στα μέλη της οικογένειας άγχος, ματαίωση, ανασφάλεια, θυμό, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη διάθεσης , φόβο, θλίψη και πιθανή παραίτηση.
Τα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν φόβο εγκατάλειψης, διαταραχές ύπνου και φαγητού, επιθετικότητα, ενούρηση και ευερεθιστότητα.
Ελλοχεύει ο κίνδυνος για το παιδί από την ανασφάλεια του να προσκολληθεί στον γονέα που μένει και να μην ανεξαρτητοποιείται. Το παιδί είναι πιθανό να νοιώθει μεγάλη ανασφάλεια και φόβο και να θέλει να είναι διαρκώς με τον γονέα του.
Μπορεί π.χ. να μην θέλει να πάει να συναντήσει τον άλλον γονέα ή έναν φίλου του από το άγχος του ότι ''εγκαταλείπει τον γονέα στο σπίτι μόνο του. Μπορεί να θεωρήσει ότι ''αφού ο γονιός μου θυσιάζεται για μένα εγώ πρέπει να είμαι εδώ μαζί του και να τον φροντίζω όπως δεν έκανε ο άλλος μου γονιός''.
Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις μπορεί το παιδί να μην φεύγει να σπουδάσει σε άλλη πόλη για να μην ''εγκαταλείψει την μητέρα του'' ή να καθυστερεί να φύγει από το σπίτι και να αυτονομηθεί.
Η ένταση με την οποία θα εμφανιστούν αυτά τα συμπτώματα εξαρτάται από το πώς θα διαχειριστούν οι γονείς την νέα αυτήν πραγματικότητα
Τι πρέπει να κάνει ο γονιός ώστε να βοηθήσει το παιδί να ανοίξει τα φτερά του;
Ο γονιός οφείλει να παρέχει στο παιδί ένα κλίμα ασφάλειας, αγάπης, εκτίμησης και εμπιστοσύνης.
Ο γονιός έχει να φροντίσει και τον εαυτό του, να βρει τρόπο να χαρεί την ζωή ώστε να επιτρέψει στο παιδί να αυτονομηθεί.
Το παιδί ''ξενοιάζει'' πιο εύκολα όταν βλέπει ότι ο γονιός του προσπαθεί να συνεχίσει την ζωή του, δουλεύει, έχει φίλους, έχει φιλοδοξίες και στόχους. Εάν το παιδί δει ότι το διαζύγιο είναι η αρχή του τέλους για τον γονιό του, τότε εγκλωβίζεται ακόμα περισσότερο και για να μην βλέπει τον γονέα δυστυχισμένο παραμένει αυτό κοντά του για να του δώσει συντροφιά.
Είναι πολύ σημαντικό ο γονιός να επιτρέψει στο παιδί να εκφράσει όλα του τα συναισθήματα. Το παιδί έχει δικαίωμα και είναι εντελώς φυσιολογικό και να θυμώσει πολύ με το διαζύγιο και να νιώσει και ανασφάλεια και φόβο για το τι γίνεται τώρα. Ο γονιός έχει να ακούσει όλα αυτά τα συναισθήματα του παιδιού του και να δείξει ότι το κατανοεί.
Εάν εμείς ως γονείς ακινητοποιηθούμε και βουλιάξουμε από την δυσκολία αυτή που μας συμβαίνει, πως θα επιτρέψουμε στο παιδί να αυτονομηθεί από εμάς; Εάν εμείς παραδοθούμε στην αυτοεγκατάλειψη και στην παραίτηση πώς θα εμπνεύσουμε τα παιδιά μας στο να προχωρήσουν την ζωή τους και να ανοίξουν τα φτερά τους; Εάν εμείς δεν εμπνεύσουμε τα παιδιά μας με την στάση μας, πώς τα παιδιά μας θα ''ξεκολλήσουν από εμάς''; ‘
Ναι, το διαζύγιο είναι επίπονο και για εμάς και αλλοίμονο αν και εμείς δεν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να θρηνήσουμε και να πονέσουμε. Όμως πως θα το αξιοποιήσουμε; Θα γίνει αφορμή για να κλειστούμε ακόμα περισσότερο ή θα αποδειχτεί απόφαση ζωής, πηγή δύναμης, δημιουργίας και υπαρξιακής ωρίμανσης;
Της Αγγελική Κουβαρά Ψυχολόγου ΜSc, Οικογενειακή θεραπεύτρια
