Καθώς το φλερτ προχωρούσε, παραμυθιασμένος αυτός από τα γλυκά μάτια της εξαπάτησης, ανέβαζε στροφές. Μέχρι που σε κάποια στιγμή χτύπησε κόκκινο, κι έβαλε σε δράση το βαρύ πυροβολικό: «Θα κατέβω για βουλευτής· να με ψηφίσετε!» Ακριβώς όπως σας τα περιγράφω· δεν βάζω σάλτσες.
Το πιο σπαρταριστό είναι ίσως ότι για να εξασφαλίσει ο φουκαράς την ψήφο της, πιθανόν και κάποιων από τους παρευρισκόμενους, θεώρησε ότι η περίσταση
επιβάλλει να της πει το...
όνομά του.
Λέω «σπαρταριστό», διότι όλο αυτό το κωμικό επεισόδιο δεν θα είχε καν ξεκινήσει, αν δεν επρόκειτο για την πεποίθησή του ότι είναι «αναγνωρίσιμος» –τη βάσιμη πεποίθηση του, δεν λέω· γιατί είναι όντως γνωστός· πολύ γνωστός· άρα και το όνομά του· mega_mou είναι αυτό… Αλλά, να τι σου κάνει η πολιτική… Τι σου κάνει, ρε παιδί μου, η ματαιοδοξία… Γελοίο. Αυτό σε κάνει. Να κομψεύεσαι ότι σε ξέρουν όλοι και κάποια στιγμή να αισθάνεσαι ότι καλού-κακού ας πεις και τ’ όνομά σου…
Στα παραλειπόμενα προσθέτω ότι κανείς από τη μαρίδα που είχε μαζευτεί γύρω τους, ούτε καν αυτή η ίδια η επίμαχη νεαρά εξεπλάγησαν, σαν άκουσαν για εκλογές –αντίθετα, τονώθηκε η θυμηδία στην ατμόσφαιρα… Στην παρέα μου που άκουγαμε θέλοντας και μη, διερωτηθήκαμε. Μα αρκεστήκαμε αμέσως στην έννοια του «οψέποτε»…
Ο κουτός θα κατέβει με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν το διευκρίνισε ο ίδιος, αλλά, είπαμε, είναι γνωστός… Κι έτσι θυμήθηκα μια ιστορία:
Ο αείμνηστος Θόδωρος Σγουρδαίος, εμβληματική φιγούρα αυτός κάποτε του αθλητικού ρεπορτάζ, στα γραφεία του Βήματος όπου εργαζόταν είχε διαπληκτισθεί γύρω από ένα πέναλτι με τον τότε διευθυντή της εφημερίδας, Χάρη Μπουσμπουρέλη.
Καθώς ο τελευταίος επέμενε στην άποψή του, ο Σγουρδαίος διέκοψε για να πάει να πάρει τσιγάρα. Λογικό, αφού η συζήτηση είχε ανάψει. Καθώς όμως αργούσε να επιστρέψει, ε, μετά από κάμποση ώρα οι υπόλοιποι άρχισαν να ανησυχούν. «Βρε παιδιά, τι απέγινε ο Σγουρδαίος; Είπε ότι πάει για τσιγάρα, αλλά έχει περάσει τόση ώρα…» Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησαν ότι ο Σγουρδαίος δεν κάπνιζε· και κατάλαβαν ότι είχε φύγει από την εφημερίδα για τα καλά.
Πολλά χρόνια αργότερα τον ρώτησα γιατί αποχώρησε, και μάλιστα έτσι. Μου εξήγησε: «Καλά», μου λέει, «βλέπει ένα γήπεδο που έχει μέσα δέκα χιλιάδες ανθρώπους και είναι δημοσιογράφος, δεν μπαίνει τουλάχιστον μέσα να δεί κι αυτός μια φορά αυτοί οι δέκα χιλιάδες άνθρωποι τι κάνουν εκεί μέσα; Και θα μου πει αν ήταν πέναλτι;» Αιωνία του η μνήμη.
Ο άλλος, του mega_mou, κυκλοφοράει κάθε μέρα στους δρόμους, μιλάει με κόσμο, ακούει κόσμο, και όμως αποζητάει εκλογές, για να κατέβει με τη Νέα Δημοκρατία!!! Μνήσθητι μου, Κύριε! Λοιπόν, να δείτε που αυτά που λένε εκεί στο mega_mou τα πιστεύουν…
Τι πιστεύουν, δηλαδή; Να, λ.χ., ότι η εκδήλωση ενδιαφέροντος για τον ΟΠΑΠ ή για ό,τι άλλο βγαίνει στο σφυρί ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία –αλήθεια, δεν άκουσα, αυτό το ‘πε ή όχι ακόμα ο Κεδίκογλου;
Ας κάνουμε, λοιπόν, να πιάσουν τόπο αυτές οι δύο ιστορίες που συνδυάσαμε. Κι ας εξηγήσουμε κάτι. Και στο mega_mou και στον Κεδίκογλου.
Οικονομία κι επιβίωση είναι δύο έννοιες ταυτόσημες –τα τέτοια τα λένε και οι ίδιοι, άλλωστε. Γιατί δεν ρωτάνε, λοιπόν, ανθρώπους που να ξέρουν σίγουρα από επιβίωση; Σίγουρα κι εξακριβωμένα. Ε;
Ακούστε παιδιά εκεί στο mega_mou και αλλαχού, Σίμο και οι άλλοι, ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία δεν είναι η εκδήλωση ενδιαφέροντος για κάτι που ξεπουλάμε.
Ψήφος εμπιστοσύνης είναι να πάει στη Βουλή και να ψηφίσει ο Μίμης Ανδρουλάκης· όχι να τον έχει πιάσει κωλικός, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, όπως είχε κλείσει την προηγούμενη φορά η φωνή του. Γιατί δεν πήγε; Ξέρει αυτός. Ψήφος εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία είναι να κάνει συναυλία ο Νταλάρας. Γιατί δεν κάνει; Ξέρει κι αυτός. Και ο ένας και ο άλλος που παίζουνε την επιβίωση στα δάχτυλα. Αυτά είναι ψήφος εμπιστοσύνης. Όχι τα άλλα. Τα άλλα δεν τα χάφτουν ούτε οι χαζοβιόλες.
Από sotosblog, μέσω "Το Γρέκι"
