της Ελενας Ακρίτα*
Εμένα στις γιορτές με πιάνει ένα αχ. Κι ένα βαχ. Αλλά όχι το αχ και βαχ το έλεγκαντ, το «σνομπάρω τις γιορτές γιατί έχω επίπεδο».
Το άλλο με πιάνει, το χάλια, το μη σου τύχει με δύσπνοια, άγχος και κρίσεις πανικού.
Οταν το παθαίνουν αυτό στο σινεμά, αναπνέουν σε μια χαρτοσακούλα κι αμέσως γίνονται χάρμα ιδέσθαι.
Ομως όσο να πεις αυτό το κόνσεπτ στερείται ενός άλφα πρεστίζ, με φαντάζεσαι εμένα μία μίνιμαλ και μισή με τη μούρη στη σακούλα;
Ασε που δεν ξέρω και πώς γίνεται ακριβώς.
