Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε μόνο με μία λέξη τον Βασίλη Αυλωνίτη, ίσως αυτή είναι η «μούτα».
Στην καλλιτεχνική αργκό σημαίνει την «έκφραση», τον «μορφασμό». Μπορούσε να διαχειριστεί κάθε σπιθαμή του προσώπου του όπως εκείνος ήθελε, με μοναδικό σκοπό να προκαλέσει το ακατάπαυστο γέλιο του κοινού.
Τα συγγενικά του πρόσωπα μιλούν για τον άνθρωπο που γεννήθηκε με το γονίδιο της κωμωδίας και του αυτοσχεδιασμού στο αίμα του. Μπορεί να βυθιζόταν ώρες ολόκληρες στις δικές του σκέψεις, αλλά είχε πάντα τον τρόπο να επικοινωνεί με τις ατάκες του.
Σε μια από τις πρώτες του δουλειές, σε ένα εργαστήριο που έφτιαχνε δερμάτινες τσάντες και πορτοφόλια, έκανε τόσο πολύ τους συναδέλφους του να γελάνε που το αφεντικό του μια μέρα τον έπιασε από το αυτί και τον πήγε στη μάνα του.
