Είναι Κυριακή φίλε, έχει ισοπεδώσει ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό, έχει βγει στο μπαλκόνι η σύζυγος που είναι ΠΑΟΚτζού, έχει ανεμίσει τη σημαία με τον Δικέφαλο, έχει πει τα μύρια όσα για τον Θρύλο και τον Πειραιά, καλή χρονιά καλή χρονιά κλπ. κλπ., έχουν τρομάξει οι περαστικοί, έχουν τρομάξει ακόμη και οι χασικλήδες του Παγκρατίου, τέλος πάντων περνάει η ώρα, την καταφέρνω να αφήσει τους πανηγυρισμούς, κερνάω Τούμπα Λίμπρε, πίνει δύο, τάβλα η κυρία!
Κι όπως έχει πάει δύο η ώρα κι έχω γλαρώσει κι ετοιμάζομαι να παραδοθώ στην αγκάλη του Μορφέα, ντριν, ντριν το κινητό.
Τρελαίνομαι εγώ τώρα, ποιος να είναι, έχω και μάνα ογδόντα χρονών, κοιτάω την οθόνη, η Μάχη Νικολάρα, φιλενάδα από παλιά και άξια ρεπόρτερ της ΕΡΤ. Απαντώ πάραυτα:
«Έλα ρε», της λέω, «τι θέλεις και παίρνεις μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα;»
«Συγγνώμη που ενοχλώ», μου λέει, «αλλά μόλις τελείωσα το μοντάζ της εκπομπής και πήγα να βγω και δεν μπορώ…»
«Γιατί», τη ρωτάω, «σ’ έχει μπλοκάρει ο σύντροφος ο Καλφαγιάννης;»
«Μακάρι να με μπλόκαρε ο σύντροφος ο Καλφαγιάννης», μου απαντάει. «Αλλού είναι το πρόβλημα!»
«Που είναι το πρόβλημα;», απορώ.
«Είναι ο Μπογδάνος στη Μεσογείων με ένα τανκς και απειλεί να ισοπεδώσει το Ραδιομέγαρο!»
Προς στιγμήν μπλόκαρα. Προς στιγμήν έχασα τη μπάλα. Σαν τον Κούτρη ένα πράγμα, σαν τον Βασίλη τον Τοροσίδη. «Για ξαναπές το», της λέω, έχοντας την εντύπωση ότι παράκουσα.
«Ρε κουφέ», μου λέει, «τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι ο Μπογδάνος στη Μεσογείων με ένα τανκς και απειλεί να ισοπεδώσει το Ραδιομέγαρο!»
«Κανονικό τανκς», τη ρωτάω, «με πυργίσκο και ερπύστριες και κανόνι;»
«Ναι γαμώτι μου», μου λέει, «κι έχει και μαύρο σημαιάκι Τζόλυ Ρότζερ, αυτό με τη νεκροκεφαλή και τα κόκκαλα. Και φοράει και κιλτ!»
«Κιλτ;», τη ρωτάω, με το μάτι γαρίδα πλέον.
«Κιλτ!», μου απαντάει, «του φτάνει μέχρι το γόνατο. Και απαγγέλει ποιήματα!»
«Δικά του;», την ξαναρωτάω.
«Εμ, ποιανού, του Σκόμπι;», μου λέει, «αβάσταχτο μαρτύριο ρεπόρτερ Ξανθάκη…»
«Και τι θες να κάνω;», της λέω.
«Κάνε ό,τι μπορείς», μου λέει. «Πάρε Τατσόπουλο, πάρε Σπυράκη, πάρε τον ΑΓΕΕΘΑ τον Αποστολάκη, πάρε έστω τον Άδωνι να του τραβήξει το αυτί!»
«Άσε το ΄χω», της λέω, «σε μισή ώρα σε έχω σενιάρει!»
Και της κλείνω το τηλέφωνο και παίρνω το νούμερο το μυστικό στα Εξάρχεια, που το ξέρουμε εγώ κι ο Πολάκης μόνο. Στη λέσχη του Αστέρα, στην Τσαμαδού, που μαζεύεται όλος ο καλός ο κόσμος. Το σηκώνει μια φωνή βαριά και ζόρικη, μου λέει «ναι;».
«Ρεπόρτερ Ξανθάκης στη γραμμή», λέω εγώ, «άι γκατ γιου μαδαφάκαζ!»
«Σκάσε μωρή τσουτσού», μου λένε, «πες τι θες τέτοια ώρα.»
«Σας έχω δουλειά», απαντάω, «κομπλέ, καθαρή και εγκεκριμένη. Ένα άρμα μάχης θα βγάλετε εκτός κυκλοφορίας.»
«Με πυργίσκο και ερπύστριες και κανόνι;»
«Με πυργίσκο και ερπύστριες και κανόνι! Και Μπογδάνο έτοιμο να βάλει φωτιά στο Ραδιομέγαρο.»
«Πες μου ότι φοράει κιλτ!»
«Σου λέω ότι φοράει κιλτ…»
«Μην πεις τίποτε άλλο, πάω να ετοιμάσω τα μπουκάλια, τα στουπιά και τη βενζίνα!»
Την άλλη μέρα στη Μεσογείων, ο αέρας μύριζε παράξενα. Την άλλη μέρα στη Μεσογείων, μια μαύρη κηλίδα στόλιζε την άσφαλτο. Στην άκρη του δρόμου αποκαΐδια, στο πεζοδρόμιο σπασμένα γυαλιά. Κοίταξα τη Μάχη συνωμοτικά και τη ρώτησα:
«Όλα καλά;»
«Όλα καλά», μου απάντησε, «αλλά έχω μια απορία. Πού βρέθηκαν οι μπάχαλοι μέσα στη νύχτα στην ΕΡΤ;»
«Μη ρωτάς», της είπα, «δεν μου το επιτρέπει η συνείδησή μου να ρουφιανέψω.»
«Και το κιλτ;», με ρώτησε.
«Στου Στρέφη είναι», της απάντησα, «κυματίζει στο γηπεδάκι, πλάι στα λάβαρα της επανάστασης…»...
newpost.gr
