Αγαπάω τη Μυτιλήνη, με αγάπη μεγάλη και αληθινή.
Είκοσι χρόνια πάω εκεί για διακοπές, μόνο φέτος δεν κατάφερα να περάσω λόγω οικογενειακών δυσκολιών.
Το ξέρω το μέρος και ξέρω και τους κατοίκους του.
Ξεροκέφαλοι, εκκεντρικοί, μυστήριοι, νευρικοί πολλές φορές.
Αλλά δεν θα σε αφήσουν ούτε να πεινάσεις, ούτε να κρυώσεις.
Στη Μυτιλήνη γνωρίζουν τι σημαίνει χείρα βοηθείας.
Και το απέδειξαν σε ουκ ολίγες περιπτώσεις όσον αφορά στους πρόσφυγες.
Τώρα όμως, ακόμη και οι πλέον αλληλέγγυοι Μυτιληνιοί κοντεύουν να σαλτάρουν.
Γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, γιατί οι Ευρωπαίοι τους έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα τους και γιατί το αυγό του φιδιού γεννοβολάει με μανία στο νησί τους…
Να τα βάλω στη σειρά, γιατί είναι σοβαρό το θέμα. Όπως όλοι και όλες ξέρουμε, δεν έχουν σταματήσει οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές προς τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Οι οποίες ροές κατευθύνονται τώρα τελευταία σχεδόν αποκλειστικά προς τη Μυτιλήνη, μιας και οι δουλέμποροι παραδοσιακά στέλνανε ελάχιστους σε Σάμο και Ικαρία, ενώ έχουν σταματήσει και το πάρε δώσε με Χίο. Η πατρίδα της μαστίχας, βλέπετε, είναι πολύ κοντά στη Σμύρνη και περιπολούν διαρκώς στην περιοχή τα καρακόλια μπας και το σκάσουν οι γκιουλενιστές. Και κάπως έτσι κόπηκε το νταλαβέρι στη Χίο και διπλασιάστηκε στη Μυτιλήνη για να μην πέσουν τα κέρδη και αρχίσουν οι δουλέμποροι να τρώνε απ’ τα έτοιμα.
Ως εκ τούτου φτάσαμε να συνωστίζονται στη Μόρια γύρω στις έντεκα χιλιάδες ψυχές. Σε έναν καταυλισμό σχεδιασμένο για τρεισήμιση χιλιάδες άτομα με υποδομές υγιεινής για μόλις οκτακόσιους πενήντα. Το αποτέλεσμα; Πέραν πάσης περιγραφής κι άμα είδατε το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του ΒBC χωρίς να στάξετε δάκρυ, τότε δεν έχετε καρδιά έχετε μπαταρία.
Ταλαιπωρία, βρώμα, κατάθλιψη, πόνος, κίνδυνος, χώρια οι καυγάδες μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων μιας και είναι όλοι αντάμα και ξυπνάνε οι κάθε είδους παλιές αντιπαλότητες. Με δυο λόγια μια μίνι Κόλαση επί της γης, που όσο πάει και χειροτερεύει.
Διότι οι Ευρωπαίοι δεν στέλνουν προσωπικό για να εξεταστούν οι αιτήσεις ασύλου (έξυπνος τρόπος για να διακόψουν τις ροές προς τις χώρες τους), διότι οι Τούρκοι παίρνουν ελάχιστους έως κανέναν πίσω, διότι η συμφωνία ΕΕ-Αγκυρας απαγορεύει να τους μεταφέρουμε εμείς στην ηπειρωτική χώρα. Ως εκ τούτου διογκώνεται καθημερινά το πρόβλημα, όπως διογκώνονται οι επιθέσεις, οι ύβρεις και τα παραμύθια των ακροδεξιών παλικαράδων που φιλοδοξούν να εκμεταλλευτούν την ανθρωπιστική κρίση. Παραμύθια ότι έρχονται μιλιούνια ξένοι στο νησί και θα διώξουν τους ντόπιους, επιθέσεις και ύβρεις απέναντι στους δημοκρατικούς πολίτες που αγωνίζονται να βρουν λύσεις και στους δημοσιογράφους που λένε αλήθειες…
Στο δια ταύτα; Στο δια ταύτα, το «περίμενε» πέθανε. Δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο, φτάσαμε στο σημείο μηδέν και διολισθαίνουμε προς την άβυσσο. Τέλειωσαν οι δικαιολογίες, τέλειωσαν οι προσευχές, τέλειωσε και η υπομονή. Αν δεν συνεννοηθούμε όσοι και όσες έχουμε ακόμη λίγο μυαλό σε αυτόν τον τόπο για το πώς θα βρεθεί μια άκρη στο ζήτημα Μυτιλήνη, θα ζήσουμε καταστάσεις αδιανόητου κανιβαλισμού. Και να συνεννοηθούμε σήμερα, όχι αύριο, ούτε μεθαύριο. Γιατί όπως είπε κι ο φίλος μου ο Στρατής Μπαλάσκας, ο ανταποκριτής του ΑΠΕ στο νησί:
«Είμαστε σε πόλεμο. Και στον πόλεμο πάμε μαζί, δεν πάμε χώρια. Πάμε να νικήσουμε και αναλύουμε ύστερα τις διαφορές μας. Γιατί άμα χάσουμε, η καταστροφή θα είναι ανυπολόγιστη…»
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
