Είναι δεδομένη η χαρά για την απελευθέρωση των δύο αξιωματικών.
Δεν είναι λίγο να γίνεσαι ξαφνικά πιόνι σε ένα διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι όπου εμπλέκονται υπερδυνάμεις, στρατιωτικοί και οικονομικοί συνασπισμοί, πραξικοπηματίες, πράκτορες, ιερωμένοι και δικηγόροι.
Να μετατρέπεσαι σε άθυρμα των δικαστικών μηχανισμών και των τουρκικών προεδρικών εκλογών.
Ακόμα μεγαλύτερη είναι η συμπάθεια προς τις οικογένειές τους, που είδαν με την ψυχή στο στόμα τη μοίρα των παιδιών τους να περιπλέκεται και με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι – συχνά πολύ πιο τοξικό από το διεθνές.
Δεν είχαν φανταστεί έτσι τα πράγματα όταν τους είχαν καμαρώσει να κατατάσσονται στον ελληνικό στρατό.
Δεν δικαιολογούνται ωστόσο οι θριαμβικοί -και άκρως επιδεικτικοί- τόνοι που υιοθέτησαν το πολιτικό σύστημα και η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων για να το γιορτάσουν, με αγήματα και φανφάρες – και ποιος ξέρει τι άλλο θα επακολουθήσει: Προαγωγές απ’ ανδραγαθία; Παρασημοφορήσεις;
Οι δύο στρατιωτικοί επέδειξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς τους επαγγελματισμό, καρτερικότητα και αξιοπρέπεια. Ηρωισμό πάντως -ευτυχώς λέω εγώ- δεν τους δόθηκε καν η ευκαιρία να επιδείξουν, χωρίς αυτό να υποσκάπτει τον έπαινο για τη συμπεριφορά τους. (Εάν από την άλλη -στρατός είναι αυτός- τεθεί ζήτημα ευθυνών για τις συνθήκες της σύλληψής τους, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να κριθούν με τη μέγιστη επιείκεια).
Ηρωισμός είναι να προσφερθείς εθελοντικά για μια επικίνδυνη αποστολή. Να προηγηθείς της εφόδου εκθέτοντας τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Να ρισκάρεις προσπαθώντας να καθυστερήσεις την προέλαση του εχθρού. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, όχι μόνο πολεμικά, που όλα τους εμπεριέχουν το υπέρμετρο στοιχείο της αυτοθυσίας.
Δεν ξέρω αν η χώρα έχει -ή πρέπει να έχει- ανάγκη από ήρωες. Σίγουρα πάντως δεν υπάρχει κανένας λόγος, πέρα από τη δημιουργία εντυπώσεων για σκοπούς αλλότριους, να ερμηνεύει διασταλτικά την έννοια του ηρωισμού.
* το κείμενο του Χρ. Κάσδαγλη δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής, (19.8.2018)
- πηγή: kasdaglis.wordpress
