Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας*Οποιος κι αν σωζόταν από του Χάρου τα δόντια, όπως σώθηκε ο Ιταλός που το φορτηγό του σταμάτησε μιαν ανάσα από το χείλος της γκρεμισμένης γέφυρας στη Γένοβα, και ιδιαιτέρως πιστός αν δεν ήταν, τα ίδια θα έλεγε: ότι τον έσωσε ο Θεός.
Εντρομος και ευγνώμων συγχρόνως, ο Ιταλός, σαν χριστιανός, δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί την Παναγία, παραμονή της Κοιμήσεως.
Αν γιόρταζε ο Αγιος Γεώργιος, αν ήταν Πάσχα ή Χριστούγεννα, θα ονόμαζε άλλον σαν σωτήρα του, όπως κι αν ήταν βουδιστής, μουσουλμάνος, ζωροαστριστής, Εβραίος.
Μες στην τρελή χαρά του, θα ήταν των αδυνάτων αδύνατο, αδιανόητο μάλλον και ανήθικο, να επιτρέψει στον εαυτό του τη στοιχειώδη λογική.
Να σκεφτεί δηλαδή ότι καμία θεότητα, πλην του Βάαλ, δεν θα επέτρεπε στον δικό της εαυτό τέτοια ανθρωποφάγα επίδειξη δύναμης, τέτοια τερατωδώς μικρόψυχη μεγαλοψυχία: να σώζει έναν τη στιγμή που αφήνει να πεθάνουν πολλοί. Οι σαράντα νεκροί της Γένοβας δεν ήταν οπωσδήποτε περισσότερο αμαρτωλοί από τον φορτηγατζή, άρα λιγότερο άξιοι διασώσεως. Ηταν και παιδιά άλλωστε ανάμεσά τους. Πότε πρόλαβαν να αμαρτήσουν, ώστε να αποφασίσει την τιμωρία τους η αμείλικτη θεϊκή καρικατούρα που προσκυνούν οι Αμβρόσιοι αυτού του κόσμου, όποιας θεότητας τοποτηρητές και πρέσβεις κι αν δηλώνουν;
Πριν από δεκατρία χρόνια, επίσης παραμονή της Κοιμήσεως, το κυπριακό αεροπλάνο «Ηλιος» συνετρίβη στο Γραμματικό. Σκοτώθηκαν 121 άνθρωποι. Αν το Μπόινγκ έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή, οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. «Η Παναγία έκανε το θαύμα της, σώζοντας την Αθήνα» γράφτηκε τότε από ανθρώπους που, παλιά ιστορία, δεν ξέρουν τι ακριβώς να πράξουν με την πίστη και την ευλάβειά τους (ή με το νόθο ομοίωμά τους). Πάλι φονική λοιπόν η ουράνια φιλανθρωπία.
Η πρόσφατη ανακοίνωση της Μητρόπολης Μεσογαίας, που διαβεβαίωσε με αλγεινή οίηση το χαροκαμένο ποίμνιο ότι από την πυρκαγιά στο Μάτι «καμία εκκλησία και κανένα προσκυνητάρι δεν υπέστη την παραμικρή ζημιά, ούτε καν μουντζούρα», θα μείνει μνημείο αθεολόγητης αναλγησίας για όσο θα κρατάει το πένθος: εσαεί. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε πως οι ουρανοί απέδειξαν την ισχύ τους διαφυλάσσοντας τις πέτρες και τα ξύλα και αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που απανθρακώνονταν; Κι αν αυτό αποτελεί τεκμήριο πως υπάρχει Θεός και είναι παντοδύναμος, τι πρέπει να πιστέψουμε για τις πάμπολλες περιπτώσεις όπου πυρκαγιές, σεισμοί ή πλημμύρες καταστρέφουν και ναούς; Οτι δεν υπάρχει Θεός; Ή ότι δεν είναι παντοδύναμος;
* το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα είναι από την εφημερίδα Καθημερινή (18/8/2018)
