Αν πάρετε μολύβι και χαρτί και το υπολογίσετε, θα διαπιστώσετε ότι από τις κυβερνήσεις ΓΑΠ, «Σαμαροβενιζέλων» και την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έχουν φύγει λόγω διαφωνίας με τα μνημόνια καμιά εκατοσταριά βουλευτές.
Φτιάχτηκαν νέα κόμματα, όπως αυτό του Καμμένου που έκανε καριέρα στη Βουλή και έγινε και ο απόλυτος ρυθμιστής της κυβέρνησης, δημιουργήθηκε η ΛΑΕ του Λαφαζάνη και η Πλεύση Ελευθερίας της Κωνσταντοπούλου
Ερώτημα, λοιπόν, ένα και πολύ απλό να απαντηθεί: Ηταν όλοι αυτοί οι βουλευτές που έφυγαν, επειδή δεν ήθελαν να ψηφίσουν τα μνημόνια, αποστάτες ή απλώς ενσυνείδητοι πολιτικοί που δεν πίστευαν σε αυτά;
Πάντως, αποστάτες δεν τους λες, γιατί με την ίδια λογική θυμάμαι τον νυν υπουργό Ναυτιλίας Κουρουμπλή (τι τις ήθελε τις Σέρρες;) με λυγμούς να ανακοινώνει ότι δεν θα ψηφίσει το μνημόνιο γιατί δεν τον άφησε η κορούλα του.
Τώρα φαίνεται ότι ο υπουργός είτε παρακούει την κόρη του, είτε την έπεισε ότι το μνημόνιο του Τσίπρα ήταν πιο γλυκό. Τόσο γλυκό όσο η καρέκλα.
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση και οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. λούζονται ό,τι ακριβώς έκαναν τόσα χρόνια προκειμένου να αναλάβουν με ψέματα την εξουσία.
«Υπέρ μας ο Ιβάν», που αφελώς ως νεοφερμένος και ρωσικής νοοτροπίας μπίζνεσμαν μπερδεύτηκε ολίγον βλέποντας τον Τσίπρα ως Πούτιν, «υπονομευτής ο Ιβάν», γιατί έπρεπε να πει στους Παοκτσήδες ότι είναι Νοτιομακεδόνες και αυτοί να το ακούσουν.
Επαναλαμβανόμενες ανοησίες που κάνουν πάντοτε οι κυβερνήσεις λίγο πριν την κατάρρευση.
Οταν ακούς για συνωμοσίες και αποστασίες, να περιμένεις σύντομα την πτώση. Ετσι έγινε με τον Ανδρέα το ’89, με τον Μητσοτάκη το ’93, με τον Σαμαρά το 2015. Ετσι τώρα του έρχεται και του Τσίπρα...
Το να θέλεις να κυβερνήσεις ή να επανεκλεγείς ως κόμμα, φυσικά και είναι θεμιτό. Το να λες, όμως, τόσα ψέματα σε τόσο πολλούς μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα απλά δεν έχει και πολλή διάρκεια.
Γέμιζαν τις πλατείες και προπηλάκιζαν τους πάντες χέρι-χέρι με τη Χρυσή Αυγή (Πλατεία Συντάγματος).
Ξυλοκοπούσαν βουλευτές (Χατζηδάκης), διέλυαν παρελάσεις και θεσμούς (Παπούλιας) και αποθέωναν τη βία κατά των πολιτικών τους αντιπάλων.
Ο ίδιος ο Τσίπρας με έμμεσο αλλά καταφανή τρόπο πόσες και πόσες φορές έχει δικαιολογήσει «αγανακτισμένες» πράξεις βίας;
Τώρα το πληρώνουν και μάλιστα με αφορμή όχι μόνο τα λεφτά (συντάξεις κ.λπ.), αλλά και ένα εθνικό θέμα που στην Ελλάδα αγγίζει ακόμα περίεργες χορδές. Καλά να πάθουν;
Δεν ξέρω αν στ’ αλήθεια «καλά να πάθουν» γιατί η βία, είτε λεκτική είτε φυσική, δεν οδηγεί πουθενά και προσωπικά την απεχθάνομαι.
Αυτό που έχει σημασία για τη χώρα ωστόσο είναι άλλο: μπήκαμε σε μια ευθεία προεκλογική, είτε κρατήσει έξι είτε οκτώ μήνες, αφού από τον Απρίλιο και μετά θα πρέπει να παραιτηθεί η κυβέρνηση για να γίνουν εκλογές τον Μάιο.
Κάπου εδώ λοιπόν τελείωσε η κυβερνητική θητεία, αφού δυστυχώς προεκλογικά δεν γίνονται ποτέ κανονικές δουλειές αλλά ζημιές στην Ελλάδα.
Οσο νωρίτερα τόσο καλύτερα για όλους - ακόμα και γι’ αυτούς.
