Το ΚΚΕ ακόμα και σήμερα θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως σύμπτωμα σήψης της αστικής τάξης. Σήμερα, που έχουν γίνει άπειροι αγώνες ενάντια στην κάθε μορφή ρατσισμού.
Αν είσαι εναντίον των μαύρων, των κίτρινων, των αλλόθρησκων, των «διαφορετικών», των ομοφυλόφιλων ή των ετεροφυλόφιλων, αν είσαι μισογύνης…. τότε δεν έχεις θέση στην σημερινή κοινωνία.
γράφει ο Νίκος Μουρατίδης
Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο με τους αμόρφωτους, τους βλάκες και τους ρατσιστές.
Το δηλώνω εξ αρχής για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Έχω γράψει ένα άρθρο για την υποκρισία – την υποκρισία του ΚΚΕ συγκεκριμένα- που θέλει να λέγεται προοδευτικό κόμμα, και σχεδόν όλοι το διάβασαν λάθος. Το άρθρο λέγεται «Γιατί το ΚΚΕ έκρυβε την ομοφυλοφιλία του Ρίτσου;».
Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Έφαγα τρομερό βρισίδι…. Αλλά κανενός είδους σχόλιο για το θέμα μου. Την υποκρισία του ΚΚΕ δηλαδή. Όλοι με έβρισαν πως τολμάω και γράφω ότι ο Ρίτσος ήταν ομοφυλόφιλος. Μα, δεν με ενδιαφέρει τι ήταν ο Ρίτσος. Με ενδιαφέρει που το ΚΚΕ καταδικάζει τους ομοφυλόφιλους, αλλά στην περίπτωση του Ρίτσου (που ήταν και ομοφυλόφιλος), το έκανε γαργάρα για να «εκμεταλλευτεί» τον μεγάλο ποιητή και την λατρεία που του είχε ο κόσμος.
Ίσως το μοναδικό σωστό σχόλιο σε σχέση με το άρθρο, είναι αυτό:Πάνος Αναστασίου- Όταν ένας καλλιτέχνης κάνει τη τέχνη του μακριά από πολιτικές δεσμεύσεις, είναι προσωπικό δεδομένο. Όταν ανήκει σε ένα κόμμα που προσβάλλει και δε δέχεται αυτό το προσωπικό δεδομένο, οφείλει να υπερασπιστεί την (όποια προσωπική του) ταυτότητα. Στο τέλος της μέρας, αυτό που θίγεται είναι το ότι λανθασμένα ένα αριστερό κόμμα λειτουργεί με αυτό τον (ακροδεξιό-συντηρητικό) τρόπο.
Από την επίσκεψη του Λουί Αραγκόν στην Αθήνα
Και θυμήθηκα την επίσκεψη στην Αθήνα του Louis Aragon, του Γάλλου ποιητή και δημοσιογράφου, που για πολλά χρόνια ήταν μέλος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, όταν τον κάλεσε το ΚΚΕ. Ήταν το 1980, και όταν τον είδαν να έρχεται με πολύ εκκεντρική εμφάνιση και με τον νεαρό εραστή του μαζί, κατάπιαν την γλώσσα τους. Δεν ήξεραν που να κρυφτούν. Φυσικά η παρουσία του νεαρού δεν αναφέρθηκε πουθενά και οι φωτογραφίες σχεδόν εξαφανίστηκαν.
Το google γράφει: «Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1982, πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ο Λουί Αραγκόν (1887-1982) άφηνε την τελευταία του πνοή στην οδό ντε Βαρέν, στο αγαπημένο του Παρίσι, έχοντας στο πλευρό του τον Jean Ristat (Ζαν Ριστά), με τον οποίο ήταν ερωτευμένος την τελευταία περίοδο της ζωής του.»
Λουί Αραγκόν, Γιάννης Ρίτσος, Γιάννης Τσαρούχης
Ο Λουί Αραγκόν με τον Ζαν Ριστά
nikosonline.gr
