Δυστυχώς όλα είναι κάλπικα, όλα είναι ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Η Κίρκη της παγκοσμιοποίησης δυστυχώς έχει παραμορφώσει τα πάντα και ασφαλώς δεν θα άφηνε αλώβητο έναν τόσο ζωτικό χώρο όπως αυτός του συνδικαλισμού.
Ένας μιμητικός και κατά γενική ομολογία απαξιωμένος συνδικαλιστικο-πολιτικός κινητός θίασος θα παρελάσει και πάλι μπροστά μας εξευτελίζοντας έτσι με τον χειρότερο τρόπο την διαχρονική Ιερότητα της εργατικής πρωτομαγιάς.
Θα δούμε λοιπόν κορδομένους να κάνουν παρέλαση, μεταλλαγμένοι ξυλοπόδαροι συνδικαλιστές ηγέτες με κομματικά πόδια παρέα με ελάχιστους οικείους και τους κατ' αναγκασμό, προπορευόμενους πολιτικούς-επισήμους, (άλλο κάρο με πατάτες).
Με συνθήματα κούφια, γραμμένα από αποστεωμένες λέξεις ή κουφάρια ιστορικών εννοιών, δίπλα στα ερείπια και αποκαϊδια εργατικών δικαιωμάτων, σε ομοιώματα κοινωνικών παροχών, μπροστά στο γκρεμισμένο κοινωνικό κράτος και σύστημα υγείας. Όλοι δε μαζί δύσκολα ξεπερνούν το 1 0/0 !!! του συνόλου των εργαζομένων, οι υπόλοιποι;
Καμώνονται ότι γιορτάζουν την εργατική πρωτομαγιά τιμώντας δήθεν τους αγωνιστές που έχυσαν το αίμα τους βάζοντας τα στήθη τους μπροστά για την κατάκτηση εργατικών δικαιωμάτων, οι ίδιοι όμως τους ακολουθούν με την όπισθεν, γιατί έχουν κάνει 180ο στροφή και βάζουν τον πισινό τους μπροστά προκειμένου να απολαύσουν την άνεση κάποιας εξουσιαστικής καρέκλας.
Στο πέρασμά τους αναδύεται η μυρωδιά της ναφθαλίνης γιατί δεκαετίες τώρα οι ίδιες και ίδιες κομματόφατσες νέμονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και μάλιστα θρασύτατα καμαρώνουν όταν επί της ουσίας εκπροσωπούν το 4-5 0/0 των εργαζομένων γιατί τόσοι μετέχουν στις συνδικαλιστικές διαδικασίες. (μωρέ μπράβο Δημοκράτες μου!)
Με περισσή υποκρισία, με μιά παραλυτική αγωνιστικότητα υπερασπίζονται (;) τα περσινά χαμένα δικαιώματα λησμονώντας τα προπέρσινα!
Για την ιστορική κατάκτηση των εργαζομένων το 8ωρο π.χ για το οποίο χύθηκε αίμα, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της εργατικής πρωτομαγιάς και καταργήθηκε επι της ουσίας με τον. 2874/2000, τσιμουδιά, άκρα του τάφου σιωπή!
Ω! ποία υποκρισία, Ω! ποία ντροπή, Ω! ποία ιεροσυλία. Από τις αρχές του 1990 περίπου όταν η περιβόητη παγκοσμιοποίηση άρχισε να δείχνει και στη χώρα μας εμφανέστατα πρακτικά δείγματα γραφής της ανάλγητης κοινωνικά πολιτικής της, πολλά πράγματα άλλαξαν και οι δείκτες του ρολογιού της εργατικής τάξης άρχισαν να γυρίζουν ανάποδα.
Θεμελιώδεις εργατικές κατακτήσεις μέχρι τότε άρχισαν να καταργούνται και δεκάδες αντεργατικοί νόμοι ψηφίζονται ασταμάτητα και μέχρι σήμερα, έν ριπή οφθαλμού με την ανέντιμη συνήθως μεθοδολογία των καλοκαιρινών νομοσχεδίων και πολυνομοσχεδίων.
Έν ονόματι δήθεν της ανεργίας ή του υψηλού κόστους εργασίας οι βιομήχανοι απέκτησαν απεριόριστα προνόμια και έγιναν πανίσχυροι σύχρονοι τσιφλικάδες.
Οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες κατά παράδοξο τρόπο πρόσφεραν αντίδωρο στους κυβερνώντες και βιομήχανους τα διετή σύμφωνα εργασιακής ειρήνης και συμμετέχουν σε θεατρικούς διαλόγους μαζί τους, καθώς και στην διαμόρφωση προγραμμάτων ελαστικών μορφών απασχόλησης κ.α!!! (μπράβο αγωνισταράδες μου)
Όλα αυτά βέβαια ούτε κατά διάνοια θα διέτρεχαν τους κυβερνώντες και βιομήχανους άν γνώριζαν ότι απέναντι τους βρισκόταν ένα δυναμικά αταλάντευτο συνδικαλιστικό κίνημα.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η <<μαγκιά>> των ΟΛΙΓΩΝ γιατί πολύ απλά ανακάλυψαν την κερκόπορτα και άλωσαν εκ των έσω το εργατικό κίνημα προκειμένου να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος έναν από τους βασικούς τους στόχους.
Πέτυχαν δηλαδή με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια, στο μέν πολιτικό επίπεδο τους αντιρησίες σοσιαλιστές και αριστερούς ηγέτες τους μετάλλαξαν σε νεοφιλελεύθερα μυρμηγκάκια, στο δε συνδικαλιστικό επίπεδο τις ηγεσίες (προίκα κατά βάση των σοσιαλιστικών και αριστερών πολιτικών σχηματισμών) οι οποίες τους χάλαγαν τη σούπα, τις μπούκωσαν το στόμα με καλούδια και έτσι ώ του θαύματος έν μία νυκτί άλλαξαν απόψεις και έπαθαν αγωνιστική παράλυση.
Τρανή απόδειξη και όχι ασφαλώς τραγική σύμπτωση είναι ότι δεκάδες επώνυμοι συνδικαλιστές ήλθαν... σε γάμου κοινωνία με πολυποίκιλες εξουσιαστικές καρέκλες (υπουργικές, βουλευτικές, τοπικής αυτοδιοίκησης οργανισμών διαχείρισης...μαρμίτας κ.α.) εξαγοράζοντας έτσι την <<φιλεργατική>> τους συνδικαλιστική προσφορά.
Χαρακτηριστικό ακόμη δείγμα είναι ότι επί κυβερνητικής θητείας των δεκάδων συνδικαλιστικών υπουργών και βουλευτών ψηφίσθηκαν εκατοντάδες αντεργατικοί νόμοι ή διατάξεις γκρεμίζοντας στην κυριολεξία το κοινωνικό κράτος. (εργατοτρομονόμος, κατάργηση 8ώρου, δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας, ελαστικό ωράριο, μερική απασχόληση και ούκ έσται τέλος).
Αυτοί λοιπόν που ατίμωσαν τον τιμητικό τίτλο του συνδικαλιστή, που ξεστράτισαν απο την πραγματική τους αποστολή όπου είναι η υπεράσπιση των δικαίων των εργαζομένων, αυτοί που αντάλλαξαν την εργατική τους φόρμα με λακόστ, και καρέκλες χασκογελούν ειρωνικά, αποκαλούν γραφικούς και διασπαστές την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που δέν τους ακολουθεί στον ολισθηρό τους δρόμο.
Χοντρόπετσοι και μπουμπούνες δεν κατανοούν ότι είναι ανίκανοι, ότι είναι κύριοι υπεύθυνοι για την σημερινή μας κατάντια, ότι επί θητείας τους γκρεμίσθηκαν τα πάντα, δεν είχε κανείς τους την τσίπα να παραιτηθεί.
Ο λαός όμως σύντομα θα βρεί το δρόμο του και θα γιορτάσει την πραγματική εργατική πρωτομαγιά αντάξια των αγωνιστών του Σικάγου και όχι την σημερινή εργατική πρωταπριλιά!!! ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων τα απαξιωμένα συνδικαλιστικά κουμάσια γιατί οι μεγάλες ανατροπές γίνονται από τα κάτω.
ΥΓ. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω ούτε μία φράση απ το περσινό, προπέρσινο και προ 15ετίας κείμενο, βλέπετε είναι ... σταθερή αξία η κατάπτωση, ο εξευτελισμός των συνδικαλιστών, του συνδικαλιστικού κινήματος.
Άρθρο: του Γιάννη Γεροκώστα
Βελεστίνο, Μάιος 2018
giannis.gerokostas@gmail.com
.jpg)
