Αλλά στην πολιτική υπάρχει πάντα ένα αγαθό υπέρτερο της κομματικής επιδίωξης και της προσωπική φιλοδοξίας:
Είναι το εθνικό συμφέρον.
Υπάρχει ένα όριο που διαχωρίζει τους πολιτικούς στόχους των κομμάτων που εξυπηρετούνται με συγκρούσεις και τις εθνικές ανάγκες που απαιτούν συγκλίσεις.
Αυτό το όριο το υπερβαίνει διαρκώς ο πρόεδρος της ΝΔ τόσο αβασάνιστα ώστε να οδηγείται στον αμοραλισμό, ενώ δεν λείπουν και όσοι υποψιάζονται κάτι χειρότερο:
δεν αντιλαμβάνεται ότι με τις επιλογές του γίνεται αρνητικός παράγοντας για τη χώρα αλλά και για την έννοια της πολιτικής.
Ως κατώτερος των περιστάσεων αποδυναμώνει την εθνική προσπάθεια στο εξωτερικό μέτωπο, ενώ στο εσωτερικό ανοίγει ακόμη περισσότερο το δρόμο στην Ακροδεξιά με τις επιλογές και τη ρητορική του.
Ποιους ακριβώς υπερασπίζεται τελικά ο πρόεδρος της ΝΔ; Πού το πάει και τι περιμένει να συμβεί όταν καλλιεργεί διαρκώς τον διχασμό που τάχα ξορκίζει; Ας δούμε τη στάση σε κρίσιμα θέματα:
Πρώτο: Τον προσεχή Αύγουστο κλείνει ο μνημονιακός κύκλος για την Ελλάδα και η χώρα θα κινηθεί ως κανονική χώρα στις αγορές για τη χρηματοδότησή της.
Το λένε οι κοινοτικές υπηρεσίες, το λένε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, το λένε οι διεθνείς οργανισμοί.
Το λένε οι οίκοι αξιολόγησης, το λένε οι κούκοι στα βουνά κι οι πέρδικες στα πλάγια… Τι δεν καταλαβαίνει ο Μητσοτάκης και επιμένει ότι «δεν θα υπάρξει καθαρή έξοδος». Τι ακριβώς θέλει ο ίδιος; Να υπάρξει ή όχι;
Θα είχε κάθε λόγο να συνδράμει στην έξοδο, ώστε η χώρα θα σταθεροποιηθεί και όταν με το καλό γίνει πρωθυπουργός- όπως νομίζει ότι θα συμβεί -να την παραλάβει εκτός Μνημονίου.
Αν η έξοδος » δεν είναι καθαρή», όπως λέει, τι ακριβώς θα κάνει ο ίδιος όταν πάλι με το καλό, όπως νομίζει, γίνει πρωθυπουργός θα παραλάβει τη χώρα σε… Μνημόνιο;
Οι θέσεις του δεν έχουν λογική. Όπως δεν είχε και αυτό που είπε στο Μεσολόγγι:
«Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, η Ελλάδα μοιάζει με μια πολιορκημένη χώρα. Μια χώρα η οποία αναζητεί να κάνει τη δική της έξοδο.».
Είναι πολιορκημένη από ποιους; Από τους δανειστές και τους Ευρωπαίους; Αν δεν είναι μια ακόμη γκάφα του είναι, προσχώρησε σε αυτά που λέει ο Λαφαζάνης;
Δεύτερο: Τους τελευταίους μήνες η χώρα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για να κλείσει μια υπόθεση, την οποία είχε χειριστεί την περίοδο 1991-93 η κυβέρνηση Μητσοτάκη με υπουργό Εξωτερικών τον Σαμαρά και κατέληξε σε εθνική ήττα.
Όλοι στον πλανήτη αναγνώρισαν τη γειτονική χώρα με το όνομά «Μακεδονία» και η Ελλάδα δαπανά έκτοτε διπλωματικό κεφάλαιο για να συντηρήσει μια χαμένη υπόθεση.
Η πρώτη απόπειρα απεμπλοκής της έγινε το 2008 με την κυβέρνηση Καραμανλή που διαμόρφωνε νέα εθνική γραμμή -με τη σύμφωνη γνώμη της τότε αντιπολίτευσης- για σύνθετη ονομασία έναντι όλων και απάλειψη του αλυτρωτισμού.
Οι Σκοπιανοί το απέρριψαν. Αλλά το ΝΑΤΟ αποφάσισε ότι χωρίς να λυθεί το θέμα του ονόματος δεν μπορούν να κάνουν αίτηση ένταξης.
Γι’ αυτό και για άλλους λόγους τώρα είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν λύση κοινής αποδοχής. Έτσι η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να κλείσει μια πληγή.
Και όμως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε να μείνει ανοιχτή, εγκαταλείποντας τη θέση που το δικό του κόμμα διαμόρφωσε.
Συντάχθηκε με τους εθνικισμούς και τις ακρότητες των συλλαλητηρίων και τη μη λύση. Πού το πάει;
Τρίτο: Με πρακτική και ρητορικές εξάρσεις που όλοι γνωρίζουν η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε ένα μεθοριακό επεισόδιο και κρατάει δυο Έλληνες αξιωματικούς, κλιμακώνοντας την ένταση με πραγματικό στόχο να διαμορφώσει προϋποθέσεις που θα της επιτρέψουν να αξιώσει συνεκμετάλλευση του ελληνικού εθνικού πλούτου στο Αιγαίο, όπως είναι η πάγια στρατηγική της.
Σε μια κανονική χώρα η αξιωματική αντιπολίτευση θα κατέθετε τη συμπαράταξή της με την κυβέρνηση στους χειρισμούς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αξιοποιεί και αυτό το θέμα για να κάνει άσκοπη αντιπολίτευση.
Πιο απλά διασπάει το εθνικό μέτωπο. Πώς είναι δυνατόν να αρνείται ακόμη και την ενημέρωσή του από τον υπουργό Εξωτερικών;
Τέταρτο: Η ελληνική Δικαιοσύνη ερευνά μια υπόθεση διαφθοράς στην οποία αναφέρονται και τα ονόματα δέκα πολιτικών.
Για λόγους που δεν αφορούν τη σημερινή κυβέρνηση στην έρευνα εμπλέκεται και η Βουλή, οδηγώντας σεπρόωρη αποκάλυψη της πορείας των εισαγγελικών ερευνών.
Σε κάθε περίπτωση όμως όλα γίνονται σύμφωνα με το Σύνταγμα και το νόμο και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Με τις δυσκολίες που παρεμβάλλονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις για τις οποίες απαιτούνται στοιχεία και αποδείξεις.
Σε ποιους προσφέρει υπηρεσία ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν σπεύδει να υιοθετήσει τις θεωρίες της «σκευωρίας» και της «πολιτικής δίωξης;
Οι εμπλεκόμενοι έχουν τους λόγους τους και υπερασπίζονται τον εαυτό τους όπως κρίνουν.
Ο ίδιος γιατί συμπράττει; Τα θέματα ηθικής τάξης δεν έχουν συλλογική διάσταση, αλλά κρίνονται για τον καθένα ξεχωριστά. Γιατί εμπλέκει ολόκληρο το κόμμα του;
Πέμπτο: Η υιοθέτηση «ατζέντας του φόβου», ως αιχμή της αντιπολιτευτικής πολιτικής του, δεν εκθέτει απλώς τον πρόεδρο της ΝΔ ως πολιτικό που κερδοσκοπεί απευθυνόμενος στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας.
Τον καθιστά σπόνσορα της Ακροδεξιάς, τα πολιτικά σχήματα της οποίας πληθύνονται και ευνοούνται εμφανώς από τότε που ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ.
Έχει συναίσθηση τι ακριβώς κάνει όταν μετά από κάθε έγκλημα κάνει προσωπικά ο ίδιος δηλώσεις υποσχόμενος ότι επί των ημερών του «αυτά θα σταματήσουν»;
Αγγίζει το όριο του γελοίου το ότι θα… καταργήσει την εγκληματικότητα.
Να κάνουμε απολογισμό: Η χώρα οδηγήθηκε στην χρεοκοπία από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Στα θέματα διαφάνειας και τα δυο κόμματα έχουν βαρύ ιστορικό σήψης και διαφθοράς.
Με τον ίδιο τρόπο η πολιτική τους δημιούργησε συνθήκες που εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού.
Μια κυβέρνηση της ΝΔ έφερε στο Σκοπιανό τη χώρα σε δυσμενή θέση. Όσα λάθη και αν κάνει η σημερινή κυβέρνηση, δεν χρεοκόπησε ο Τσίπρας τη χώρα.
Δεν υπερασπίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κόμματα και πολιτικούς στην εξουσία του χρήματος.
Δεν μοίραζαν οι υπουργοί το δημόσιο χρήμα σε ημέτερους- με το αζημίωτο βέβαια.
Σήμερα δημιουργούνται προϋποθέσεις να αντιμετωπισθούν οι πηγές της κακοδαιμονίας.
Αλλά ο επικεφαλής του δευτέρου μεγάλου κόμματος, προτάσσει την προσωπική του φιλοδοξία να κυβερνήσει και προσπαθεί να ανατινάξει τις προσπάθειες υπέρβασης.
Προφανώς δεν ξέρει τι κάνει και αυτό είναι χειρότερο. Για τον ίδιο πρωτίστως...
Γ. Λακόπουλος
