Γαλάζια ή τιρκουάζ νερά με καθόλου κύμα ή, στην χειρότερη των περιπτώσεων, ελάχιστο. Απόλυτη ηρεμία και μια θάλασσα «λάδι» που σε προσκαλεί (εσένα και το λάδι που ‘χεις βάλει για να μαυρίσεις), σχεδόν, να βουτήξεις. Καμία απολύτως επικινδυνότητα.
Αυτή είναι, εν περιλήψει, η εικόνα που έχουμε για όλες τις ελληνικές παραλίες- και δεν έχουμε (απολύτως) άδικο: οι ακτές και οι θάλασσές μας είναι «άκακες», καθώς καρχαρίες και λοιπά όμορφα κήτη με δόντια σε μέγεθος 8όροφης πολυκατοικίας δεν μας τιμούν, ευτυχώς, με την παρουσία τους, ενώ τα νερά δεν έχουν καμία σχέση με τις Φιλιππίνες, εκεί που ένα κύμα ύψους 9 μέτρων θεωρείται μικρό.
Ωστόσο, υπάρχει μια παραλία στην Ελλάδα που ελάχιστοι ξέρουν και ακόμα λιγότεροι έχουν το θάρρος, πλέον, να βουτήξουν στα νερά της.
Γιατί, βλέπετε, η Πλατιά Άμμος της Κεφαλονιάς είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση: «χωμένη» στο βάθος ενός κόλπου λίγο μετά την Μονή κηπουραίων, περιτριγυρισμένη από απόκρημνους βράχους- οι οποίοι κάνουν το όλο τοπίο επιβλητικό και άγριο- και γεμάτη από κατάλευκα βότσαλα, η απομονωμένη αυτή παραλία αποτελεί… ευχή και κατάρα μαζί.
Όσοι την έχουν επισκεφθεί έχουν να λένε για τα πεντακάθαρα νερά της, τα οποία ωστόσο είναι «άγρια» και άκρως επικίνδυνα. Επίσης, μπορεί η Πλατιά Άμμος να μοιάζει σα να έχει ξεπηδήσει από κάποιον πίνακα του Γουίνσλοου Χόμερ και το ηλιοβασίλεμα εκεί να είναι ονειρώδες, όμως για να φτάσεις κάτω στην ακτή περνάς έναν εφιάλτη: πρέπει να κατέβεις 400 (μερικοί λένε πως είναι και περισσότερα…) σκαλοπάτια, με τον ήλιο να σε χτυπάει αλύπητα, καθώς η έννοια «σκιά» είναι παντελώς άγνωστη σ’ εκείνο το μέρος.
Σα να μην έφταναν τα παραπάνω, τον χειμώνα του 2014 οι καταρρακτώδεις βροχές οδήγησαν σε κατολίσθηση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφεί το μεγαλύτερο μέρος της σκάλας που οδηγούσε στην παραλία. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η πρόσβαση έχει γίνει σχεδόν αδύνατη και μόνο όσοι έχουν καρδιά χιλίων λεόντων αναμεμειγμένη με μεγάλες ποσότητες άγνοιας κινδύνου τολμούν, πια, να πάνε εκεί.
menshouse
