Μπορεί για τους πολεμιστές για το όνομα της Μακεδονίας σε αυτή τη χώρα η κατάσταση με το όνομα της ακατανόμαστης γειτονικής μας χώρας να είναι η μάχη του Blackwater, στο επίπεδο της πραγματικής ζωής όμως τα πράγματα ήταν πάντα μόλις λίγο πιο δραματικά από το Gossip Girl.
Eιδικά αυτές τις μέρες που η Μακεδονομαχία είναι το αγαπημένο σπορ για όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα και για διάφορους η μόνη Leonidas γραμμή είναι η στάση Καραμανλή, αξίζει να θυμηθούμε μια πολύ αστεία λεπτομέρεια που εμφανίζεται κάθε τόσο με τη μορφή της “σοκαριστικής αποκάλυψης”.
Βρισκόμαστε στο όχι πολύ μακρινό 1959, κυβέρνηση είναι η ΕΡΕ του Κώστα Καραμανλή του πρεσβύτερου (πωλείται με την ένδειξη “εθνάρχης”) και στα βόρεια η Ελλάδα συνορεύει με μια χώρα που δεν υπάρχει πια: την ενιαία σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, ηγέτης της οποίας είναι ο στρατάρχης (αντάρτης του Β’ΠΠ) Γιόζιπ Μπροζ, κατά κόσμον Τίτο.
Παρότι η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ, διάφοροι πολύ πραγματιστικοί λόγοι σπρώχνουν την ελληνική ηγεσία να τα βρει σε ένα βαθμό με τη σοσιαλιστική χώρα, στο έδαφος της οποίας βρισκόταν και η σημερινή Δημοκρατία της Μακεδονίας.
H πραγματικότητα αυτή (η οποία είναι ένα θέμα που δε χωράει εδώ) σφραγίζεται από μια σειρά από συμφωνίες που υπογράφει η δεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας με τη Γιουγκοσλαβία.
Μία από τις συμφωνίες ήταν η συμφωνία περί αμοιβαίων δικαστικών σχέσεων που υπογράφηκε στις 18.06.1959. Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη καλωσορίζει τον αναγνώστη αν κοιτάξει το Άρθρο 7 της σχετικής Εφημερίδας της Κυβερνήσεως:
To κείμενο αυτό υπογράφεται από όλο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης και φυσικά το πρόσωπο – φετίχ κάθε έλληνα δεξιού: τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Α’. Είμαστε βέβαιοι πως το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας (ένα από τα κράτη που συγκροτούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία) εμφανίζεται και σε κάμποσα άλλα κρατικά έγγραφα των επόμενων δεκαετιών, πολύ πριν το ζήτημα γίνει αιτία εξευτελισμού της χώρας σε όλο τον κόσμο.
Προφανώς το point δεν είναι ότι ο Καραμανλής πρόδωσε / ξεπούλησε / μαχαίρωσε πισώπλατα την Ελλάδα μας όπως έχουν συμπεράνει διάφοροι experts, αλλά κάτι ακόμη πιο διασκεδαστικό.
To νόημα είναι ότι επί Τίτο η ελληνική κυβέρνηση κατάπιε την de facto αναγνώριση μιας Δημοκρατίας της Μακεδονίας χωρίς πολύ δράμα, επειδή δεν άξιζε να χαλάσει τις σχέσεις της με τη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία για κάτι τέτοιο.
Αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα που γνωρίζουμε για το ότι η ονομασία των γειτόνων δεν έχει καμία απολύτως σημασία αφού όπως και να’χει μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι. Φυσικά, επειδή ο εθνικισμός είναι ένα από τα καλύτερα life hacks που παίζουν εκεί έξω για να μαζέψεις ψήφους, το 1992 στη Διεθνή Έκθεση Θεσαλονίκης ο Καραμανλής έκανε στροφή 180 μοίρες και δάκρυσε από συγκίνηση όταν τον ρώτησαν για το όνομα της Μακεδονίας.
Μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο τότε το ότι η ισχυρή Γιουγκοσλαβία αντικαταστάθηκε από μικρότερα και πιο αδύναμα κράτη που σκοτώνονταν μεταξύ τους, ένα εκ των οποίων ήταν και η μικρή χώρα με πρωτεύουσα τα Σκόπια, αυτή που λανσάρεται σαν απειλή για τα ελληνικά σύνορα. Μπορεί βέβαια ο Καραμανλής να δάκρυσε γιατί ήταν κι αυτός θαυματουργός σαν τις εικόνες της Παναγίας.
O Kαραμανλής και ο Τίτο
Στα πλαίσια αυτής της συνεννόησης μάλιστα το 1962 υπήρξε και άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο κρατών για να μπει το ζήτημα συνολικά στον πάγο (με αναγνώριση φυσικά επί της ουσίας της ονομασίας). Το ζήτημα είναι τελικά ότι όπως απέδειξε πρώτος ο θείος του Κωστάκη Καραμανλή, λίγη καλή θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται.
