Φαίνεται ότι αδιανόητο, αλλά να που συμβαίνει και όχι μόνο μία φορά.
Ξαναδιαβάζοντας πρόσφατα τη αυτοβιογραφία του Τάκη Λουκανίδη, με αφορμή τον ξαφνικό θάνατό του, θυμηθήκαμε ένα περιστατικό που
περιγράφει και είχε πρωταγωνιστή τον ίδιο, όταν σπούδαζε στις Γεωργικές Σχολές Μέσης Εκπαίδευσης Σερρών και Κομοτηνής:
«Μια μέρα, καθώς σουρούπωνε, ήμουνα μελαγχολικός. Αποτραβηγμένος από τα άλλα παιδιά, καθόμουνα καταγής, ακουμπώντας την πλάτη μου στο κτίριο της Σχολής. Έβλεπα το ηλιοβασίλεμα και τους συμμαθητές μου, που έπαιξαν ποδόσφαιρο και έκαναν σφαιροβολία. Ήμουν βυθισμένος σε σκέψεις και αναπολούσα τη ζωή στο Μεσοχώρι. Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου "γιατί κάθεσαι και δεν πας να παίξεις;"
»Διάλεξα τη σφαιροβολία και πήγα κοντά στη βαλβίδα. Έφτασε και η δική μου η σειρά να ρίξω. Πήρα τη σφαίρα, για να συναγωνισθώ τους συμμαθητές μου. Οι θεατές αριστερά και δεξιά, είχαν δημιουργήσει πολύ στενό διάδρομο. Τους είπα: "Ρε παιδιά, ανοίξτε λίγο. Αν φύγει η σφαίρα, μπορεί να τραυματιστείτε".
» Ήμουνα καλός στον ακοντισμό, όμως ήθελα να τους ξεπεράσω όλους και στη σφαιροβολία. Έκανα τον παλμό, η σφαίρα όμως ξέφυγε από τον αντίχειρά μου και χτύπησε το συμμαθητή μου, τον Ανδρουλάκη, που καταγόταν από την Κρήτη. Τον χτύπησε στο κεφάλι πίσω από το αυτί. Σωριάστηκε κάτω, όπως πέφτουν τα πουλιά που βρίσκουν τα σκάγια. Τα 'χασα. Έμεινα αρχικά ακίνητος και όταν έκανα ένα βήμα μπροστά, διαπίστωσα πως ήμουν ολομόναχος με τον τραυματία. Όλοι είχαν εξαφανιστεί, λες και κάποια αόρατη δύναμη τους είχε απομακρύνει σε δέκατα του δευτερολέπτου. Έβαλα τα κλάματα κι άρχισα να φωνάζω "βοήθεια, βοήθεια". Ήρθε ένας υπάλληλος της Σχολής και πήρε τον αναίσθητο Ανδρουλάκη με το τρακτέρ και τον πήγε στο νοσοκομείο της Κομοτηνής. Εγώ συνέχισα να κλαίω...
» Έτρεμα, είχα πάθει σοκ. Με πήγαν στον διευθυντή, ο οποίος προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο. Μου χάιδεψε τα μαλλιά και θυμάμαι ότι μου είπε:
» " Μην κανεις έτσι παιδί μου, δεν το 'θέλεις, αυτά συμβαίνουν... "
» Μέχρι να μάθουμε νέα από το νοσοκομείο, ο διευθυντής δεν με άφησε να βγω από το γραφείο του, προσπαθώντας να με συνεφέρει, αφού συνέχισα να τρέμω. Όταν μετά από τρία τέταρτα περίπου μάθαμε ότι ο Ανδρουλάκης ήταν έκτος κινδύνου, συνήλθα κάπως. Αυτό το άτυχο περιστατικό στριφογύριζε πολύ καιρό στη σκέψη μου και με βασάνιζε. Θα το θυμάμαι σχολή μου τη ζωή».
ΠΗΓΗ
