Είναι, για μας τους κοινούς θνητούς που απλά έχουμε φορέσει κάποτε τα χακί και υπηρετήσαμε τη μαμά πατρίδα σα να επρόκειτο για μακρινή ξαδέρφη, κάτι σαν στρατιωτικός μύθος:
η περίφημη «διαβολοβδομάδα» των Ειδικών Δυνάμεων έχει αποκτήσει διαστάσεις τόσο μυθικές, που έχουμε καταλήξει πως «Δεν υπάρχει, ρε φίλε»- και όχι υπό την έννοια του ότι είναι εκπληκτική, αλλά πράγματι δεν υφίσταται.
Ωστόσο, όχι απλά κάνουμε (εν μέρει) λάθος, αλλά οι δοκιμασίες που περνάνε οι Έλληνες ΟΥΚάδες είναι πέραν πάσης λογικής.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αδιανόητης εκπαίδευσης που περνάνε τα γαλανόλευκα «βατράχια» είναι η συμμετοχή τους στις δοκιμασίες επί αμερικάνικου εδάφους, «παρέα» με τους Seals (οι ΟΥΚαδες στις ΗΠΑ) στην διαβόητη «διαβολοβδομάδα».
Το ποσοστό της αποτυχίας στο συγκεκριμένο «σχολείο» θυμίζει το αντίστοιχο ευστοχίας στις βολές του Στεφ Κάρι (πάνω από 80%), ωστόσο σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά οι Έλληνες είναι ανάμεσα στις… φυλές που διαπρέπουν, πράγμα που εξηγεί για ποιο λόγο οι Αμερικάνοι τρέφουν μεγάλο σεβασμό για τις ικανότητες των παιδιών των Ειδικών Δυνάμεων της χώρας μας.
Τι περιλαμβάνει το χακί «μενού» μιας τέτοιας διαβολοδβομάδας, όμως; Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που πήραν μέρος στην συγκεκριμένη εκπαίδευση, δεν είναι ακριβώς σα να πηγαίνεις βόλτα στο πάρκο μια ηλιόλουστη μέρα, έχοντας βάλει, μάλιστα, και αντηλιακό στο πρόσωπο για παν ενδεχόμενο.
Όπως διαβάζουμε στο onalert.gr, το τροχάδην στην άμμο επί μία ώρα κι εν συνεχεία μέσα στο νερό είναι καθημερινό φαινόμενο, όπως επίσης και το κολύμπι μέσα στη θύελλα για 5.5 ναυτικά μίλια με τους λευκούς καρχαρίες στο κατόπι των εκπαιδευόμενων (!), το βάδισμα μέσα σε δύο μέτρα λάσπη και το να… ουρεί ο ένας στρατιώτης πάνω στον άλλον προκειμένου να ζεσταθούν!
Ας δούμε, όπως, πώς περιέγραφαν πριν από λίγα χρόνια οι ίδιοι οι «πρωταγωνιστές» τις… περιπέτειές τους επί αμερικανικού εδάφους.
Τρέχοντας κόντρα στη λογική
Ο Δ.Κ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ θυμάται την επιμονή των Αμερικανών Εκπαιδευτών του στην εφαρμογή της φράσης “The only easy day was yesterday” («Η μόνη εύκολη μέρα ήταν η χθεσινή»):
«Οι 125 συμμαθητές μου μέρα με την μέρα λιγόστευαν. Το τροχάδην 45 έως 60 λεπτών στην αμμώδη παραλία γινόταν όλο και πιο μακρύ. Και όταν μου φάνηκε πως συνήθισα τα πατήματά μου στην άμμο, οι εκπαιδευτές άρχισαν να τρέχουν το σχολείο μέσα στη θάλασσα, με το νερό να φτάνει στο γόνατο.
Αλίμονο σε αυτούς που έμεναν πίσω. Αυτοί, μετά το τέλος του τρεξίματος, συγκροτούσαν την λεγόμενη “Goonies Squad” και έπρεπε να υποστούν για άλλη μια ώρα το καψώνι των εκπαιδευτών, που περιελάμβανε σκυταλοδρομίες, πάνω κάτω τους 6μετρους αμμόλοφους, βουτιά στη θάλασσα και πίσω. Σκοπός να συνετισθούν και να προσπαθήσουν περισσότερο ή απλά να εκστομίσουν αυτό που περίμεναν οι εκπαιδευτές το “DOR – Drop On Request” «εγκαταλείπω». Ευχαριστούμε για την συνεργασία Petty Officer Jones, πήγαινε να χτυπήσεις την καμπάνα, να αφήσεις το κράνος σου και να ξεμπερδεύεις από τα μαρτύρια. Μετά από μια εβδομάδα τα κράνη κάλυπταν όλο τον χώρο μπροστά από την καμπάνα…»
Κολυμπώντας μέσα στη θύελλα
Ο Κ.Φ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ θυμάται κατά τις πρώτες διελεύσεις του στίβου εμποδίων την εξάντληση που ένιωθε σε όλο του το σώμα:
«Δεν ένιωθα τα χέρια μου από τους ώμους και κάτω, οι παλμοί της καρδιάς είναι κοντά στο να την ξεριζώσουν, ενώ όλο το κάτω σώμα τσούζει αφόρητα στις πληγές που έχει τριφτεί η άμμος μαζί με ιδρώτα. Είναι θέμα τεχνικής λένε οι εκπαιδευτές, αλλά αυτή θα έρθει με τον καιρό, όταν ξεκαθαρίσει και το μυαλό σας.
Εμβρόντητος είδα τον προπορευόμενο Αμερικανό συμμαθητή μου να μεταφέρεται με ασθενοφόρο, όταν κατά την διέλευση του 14μετρου εμποδίου “Slide for life” τα χέρια του τον πρόδωσαν στην κατάβαση από τα σχοινιά και έπεσε στο έδαφος από τα 10 μέτρα. Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ…
Επίσης θυμάμαι χαρακτηριστικά μια την κολύμβηση επιφανείας αποστάσεως 2νμ που έγινε στο όριο της θύελλας. Το πρόβλημα στον ωκεανό είναι ότι έπρεπε να κολυμπούμε παράλληλα με την ακτή, αλλά έξω (προς τα βαθιά) από την “surf zone”, το σημείο δηλαδή που “σκάνε” τα ωκεάνια κύματα.
Μια μέρα λόγω των ισχυρών ανέμων και του ρεύματος, ένα ζευγάρι κολυμβητών δεν πρόσεξε, παρασύρθηκε προς την ακτή περνώντας μέσα από την surf zone. Ο συμμαθητής μου που κολυμπούσε με πρόσωπο προς την ακτή και πλάτη στα κύματα πήρε την αναπνοή του την ώρα που ένα 2μετρο κύμα τον κάλυπτε με αποτέλεσμα να εισχωρήσει θαλασσινό νερό στον πνεύμονα και να δημιουργηθεί άμεσα οίδημα. Τον έβγαλαν ημιθανή στην ακτή και φυσικά εγκατέλειψε την εκπαίδευση».
Παρέα με τους καρχαρίες
«Ήμασταν στην τελευταία φάση της εκπαιδεύσεως στο San Clemente, ένα νησί-βάση περίπου 70νμ μέσα στον Ειρηνικό και ετοιμαζόμασταν για το κολύμπι των 5,5 μιλίων, όταν είδα έναν από τους εκπαιδευτές να κρατά έναν κουβά γεμάτο με ωμό κρέας και αίμα, και να μας κοιτά γελώντας πονηρά!», λέει αρχικά ο Μ.Δ, Έλληνας Αξιωματικός των ΟΥΚ, πριν γίνει πιο… παραστατικός:
«Εκείνη τη στιγμή απόρησα, δεν φανταζόμουν τι το ήθελε. Όταν όμως κολυμπούσα μεσοπέλαγα παρατήρησα τον ίδιο εκπαιδευτή που επέβαινε στη λέμβο ασφαλείας να ρίχνει το κρέας (με το αίμα) στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου 100μ πίσω από τους κολυμβητές. Τότε θυμήθηκα ότι εκεί που κολυμπούσαμε είναι περιοχή αναπαραγωγής λευκών καρχαριών. Το κρέας αυτό αποτελούσε απλά δόλωμα για τους καρχαρίες ώστε να προσπεράσουν εμάς και να κατευθυνθούν σ’ αυτό!»
Παλεύοντας μέσα στον βούρκο
«Ένα βράδυ επιβιβαστήκαμε σε τρία ταχύπλοα για να εκτελέσουμε μια άσκηση “αναγνωρίσεως ακτής”. Πέσαμε στο νερό σε απόσταση περίπου 3νμ από την ακτή και αφού κολυμπήσαμε για δύο ώρες στον ωκεανό, παγωμένοι και κουρασμένοι, προσπαθήσαμε να βγούμε έρποντας στην ακτή.
Εκεί όμως διαπιστώσαμε ότι η “ακτή” που είχε επιλεγεί δεν ήταν παραλία, αλλά ένας βούρκος. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη, η λάσπη έφθανε μέχρι το γόνατο και κάποιες φορές μέχρι και το στήθος! Μετά από μία περίπου ώρα “πάλης” με τη λάσπη για να διανύσουμε μόλις μερικά μέτρα, όλο το σώμα ήταν καλυμμένο με λάσπη και το μόνο που μπορούσε κανείς να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, ήταν το ασπράδι των ματιών των μαθητών που κινούντο πέρα-δώθε! Μόνο σε κινούμενα σχέδια έβλεπες τέτοιο θέαμα».
«Ουρούσαμε ο ένας πάνω στον άλλον για να ζεσταθούμε!»
«Στην διαβολοβδομάδα, ήμασταν συνεχώς βρεγμένοι. Το κρύο είχε ποτίσει τα κόκκαλά μας και ήμασταν συνεχώς στα πρόθυρα της υποθερμίας. Μη έχοντας άλλη λύση για να ζεσταθούμε έστω και στο ελάχιστο, όποιος και όποτε ήθελε να ουρήσει, σηκωνόταν όρθιος στο κέντρο της βάρκας και ουρούσε κυριολεκτικά επάνω στους υπολοίπους! Όσο αηδιαστικό κι αν ακούγεται, εκείνη τη στιγμή φαίνεται απολύτως φυσιολογικό…»
