Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Όπως το λέω στον υπότιτλο, όπως ακριβώς το λέω στον υπότιτλο: Ψάχνουμε αφορμή για καυγά εθνικών διαστάσεων μέρες που είναι και βρήκαμε το Μακεδονικό. Πράγμα που σαλεύει και βολεύει, διότι εξυπηρετεί τα μάλα το εθνικό μας σπορ να χωριζόμαστε δηλαδή σε προδότες και
πατριώτες. Βάλε και ολίγη δεδηλωμένη, εκλογές να γίνουν τώρα να ξεβρομίσει ο τόπος και ορίστε, βρήκαμε θέμα να πλακωνόμαστε γύρω απ’ το τζάκι. Κι άσε τον Τσακαλώτο να μαλλιοτραβιέται με τους Ευρωπαίους…
Τους έχει πιάσει, πάντως, κωλοπιλάλα τους Σκοπιανούς να το λύσουν το θέμα, μιας και..καταλάβανε επιτέλους ότι μόνο με λαθρεμπόρια, ναρκωτικά και trafficking δεν μπορείς να στήσεις κανένα κράτος στα πόδια του. Χώρια η μειονότητα η αλβανική που μπορεί να τους ανακατέψει από στιγμή σε στιγμή με κανένα καζίκι τύπου Κόσσοβο, οπότε θα τρέχουνε και δεν θα φτάνουνε. Πίσω λοιπόν τα καράβια και άντε να τα βρούμε με τους Έλληνες. Με τους οποίους τα είχαμε σπάσει πανηγυρικά πριν από εικοσιπέντε χρόνια καθότι (ναι, ναι, καλά το θυμηθήκατε!) ο Σαμαράς κράταγε σκληρή γραμμή ενώ ο συγχωρεμένος ο Μητσοτάκης προσπαθούσε να προωθήσει συμβιβαστικές προτάσεις.
Κι εμείς, ωστόσο, θέλουμε να τελειώνουμε με αυτή την παλιοϊστορία, καθότι διόλου δεν μας συμφέρει ένα κρατίδιο παντελώς αποσταθεροποιημένο στα βόρεια σύνορά μας. Να στέκονται στα πόδια τους είναι το συμφέρον μας και να γίνονται μπίζνες που, φυσικά, θα έχουν εμάς πρωταγωνιστές. Και πρωταγωνίστρια την Θεσσαλονίκη, που κοιτάει πάντοτε προς τα πάνω, προς τα Βαλκάνια. Η πρωτεύουσά τους είναι άλλωστε, αναμφιβόλως και το λιμάνι της δεν το πήρανε οι ξένοι για να κάθεται. Το πήρανε για να κονομήσουν…
Περιμένοντας λοιπόν προτάσεις, λύσεις και συσκέψεις αρχηγών, καταθέτω ένα απόσπασμα από τα «Απομνημονεύτα» του Κίρο Γκλιγκόρωφ, του πρώτου Σκοπιανού προέδρου, που κυκλοφόρησαν στα μέρη μας το 2001 από την «Κούριερ εκδοτική». Όπου μέσα σε λίγες γραμμές αποκαλύπτεται η τρέλα του μεγαλείου που είχε καταλάβει κάποια από τα δικά μας τα παιδιά και τα οδηγούσε σε ολισθηρές οδούς. Απολαύστε υπεύθυνα:
«Υπήρχε, αυτό θα το πω για πρώτη φορά, και μια απόπειρα μέσω των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών να ασκηθεί πίεση πάνω μου και –με φοβερά βάναυσο τρόπο- να ενστερνιστώ την ελληνική λύση, να κάνω κάτι για να απαρνηθούμε το όνομα Μακεδονία…
Μια μέρα ο Υπουργός Εσωτερικών Φρτσκόφσκι μου πρότεινε να δεχθώ κάποιους συνεργάτες της Υπηρεσίας να με ενημερώσουν προσωπικά για κάτι σχετικό με τη δουλειά τους. Τους δέχτηκα και μου είπαν ότι είχαν κάποια συνάντηση με συναδέλφους τους από την Ελλάδα και εκείνοι επίσημα τους είπαν να μου μεταβιβάσουν ότι αν υποχωρήσω για το όνομα, είναι διατεθειμένοι να μου καταθέσουν σε όποια τράπεζα του κόσμου θέλω εγώ ένα εκατομμύριο δολάρια. Εγώ τους άκουσα, τους κοίταξα και μετά τους είπα: “Καλά βρε άνθρωποι, πώς σας πέρασε από το μυαλό ο αρχηγός αυτού του κράτους να δεχτεί ένα εκατομμύριο δολάρια για να απαρνηθεί το όνομα Μακεδονία; Πώς το φαντάζεστε αυτό; Πώς είναι δυνατόν να σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο; Αυτό είναι αδύνατον, τότε δεν θα άξιζε να κατέχω αυτή τη θέση.”
Ήμουν αγριεμένος. Εκείνοι έσκυψαν τα κεφάλια τους, ήταν φανερό ότι δεν μπορούσαν να κοιταχτούν μεταξύ τους: “Ε, εμάς μας είπανε να σας το μεταβιβάσουμε.”
Τους είπα: “Να σας πω: δεν είναι τίποτα. Φύγετε. Τα είπα και με τον υπουργό σας.”
Nα τι είδους προσπάθειες γίνονταν.»
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
