Ως ‘υφαλοκρηπίδα’ μπορούμε να ορίσουμε ένα κομμάτι του βυθού της θάλασσας και του υπεδάφους της, που ξεκινάει από τις ακτογραμμές ενός Κράτους και εκτείνεται
μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο προς τον βυθό της ανοικτής θάλασσας, και υπόκειται σε ένα διαφορετικό νομικό καθεστώς απ’ ό,τι η θαλάσσια στήλη του ωκεανού πάνω από την υφαλοκρηπίδα, που συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό με την ΑΟΖ.[1]
Το παράκτιο Κράτος απολαμβάνει μία σειρά από δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα του, ιδίως όσον αφορά τους ανόργανους και οργανικούς φυσικούς πόρους (λ.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο και πολυμεταλλικοί κόνδυλοι), καθώς και τους ζωντανούς οργανισμούς που βρίσκονται προσκολλημένοι στον πυθμένα του ωκεανού ή στο υπέδαφος, όπως για παράδειγμα τα καρκινοειδή και άλλοι ‘καθιστικοί’ έμβιοι οργανισμοί. Με λίγα λόγια, η εξόρυξη του φυσικού πλούτου σχετίζεται με την υφαλοκρηπίδα, και οχι με την ΑΟΖ, που σχετίζεται κυρίως με την αλιεία.
Σύμφωνα με την εμβληματική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) στην υπόθεση της Υφαλοκρηπίδας της Βορείου Θάλασσας, τα δικαιώματα ενός Κράτους στην υφαλοκρηπίδα του (δηλαδή στην φυσική προέκταση της ξηράς μέσα και κάτω από την θάλασσα) υπάρχουν ipso facto και ab initio, δηλαδή υπάρχουν χάρη στην εθνική κυριαρχία του επί της ξηράς και συνιστούν “σύμφυτο δικαίωμα” ως προέκταση της άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, με στόχο την εξερεύνηση του βυθού και την εκμετάλλευση των φυσικών του πόρων.[2].
