Ισχύουν όλα αυτά για «τη γενιά που έχτισε με το αίμα και τον ιδρώτα της τη μετακατοχική Ελλάδα»...
Σήμερα θα σου μιλήσω για κάτι που σού έχει συμβεί αρκετές φορές.
Η ιστορία μου έχει ως εξής: Χαζεύεις στο Facebook.
Πάνω στο σκρολ ντάουν σου, πέφτεις σε κάποια vintage εικόνα της Αθήνας των '50s, η οποία σε οδηγεί στο σχεδόν αβίαστο τσιτάτο του 'πώς ήμασταν έτσι και πως καταντήσαμε'.
Δυστυχώς αυτή η γενικόλογη διαπίστωση σου φίλε, μένει μέχρι εκεί. Κανείς δεν κάνει το βήμα παρά πέρα.
Το βήμα της αναγνώρισης και το βήμα της καταδίκης.
Της αναγνώρισης των δημιουργών της Αθήνας των 50's και της καταδίκης της Αθήνας των ημερών μας. Αυτής της πανέμορφα άσχημης κατάντιας.
Η Αθήνα των 50's λοιπόν ή η Ελλάδα των 60's αν προτιμάς, δεν είναι ανώνυμη.
Έχει όνομα και το όνομα αυτής είναι το όνομα της γενιάς που έχτισε με το αίμα και τον ιδρώτα της τη μετακατοχική Ελλάδα.
Ναι, έχουν ειπωθεί πολλά για την περίοδο της αντιπαροχής, του γκρεμίσματος και της ομογενοποίησης.
Έχεις ακούσει κι εσύ τη θεία σου να λέει πώς γκρεμίστηκε το νεοκλασικό διώροφο της προγιαγιάς για να χτιστεί το εξαώροφο έκτρωμα του 1968.
Κανεις όμως δε μιλά για την ανάγκη αυτής της περιόδου να ξεφύγει από τα ερείπια και να χτίσει αυτό που η ίδια εξελάμβανε ως την 'Ελλάδα μετά'.
Την πατρίδα της ευημερίας και του στυλ. Της γκραντιόζ ανάπτυξης, η οποία ξεδιπλωνόταν σεβόμενη την υποχρέωση της διατήρησης του μέτρου της ανθρωπιάς. Μιας ανθρωπιάς της ελληνικής αξιοπρέπειας.
Αυτής που σήμερα ψάχνουμε στα συσσίτια αλλά δε βρίσκουμε πουθενά. Να πούμε ένα ευχαριστώ στη γιαγιά και τον παππού μας.
Αυτούς που γεννήθηκαν στην Ελλάδα του Τσολάκογλου και παρέδωσαν την Ελλάδα της ΕΟΚ.
Αυτούς που σκοτώθηκαν στο Δίστομο αλλά πρόλαβαν να σπείρουν τον σπόρο μιας χώρας που γεννιέται απ' τις στάχτες της ίδιας της της σάρκας.
Αυτή η γενιά, φίλε, είναι η γενιά που γέννησε τους παππούδες και τις γιαγιάδες των σημερινών Millennials.
Ημών και υμών. Όλων αυτών που γεννήθηκαν απ' τα παιδιά της φουρνιάς της μετακατοχικής αναγέννησης, η οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να φανεί αντάξια των πατεράδων της.
Θα μου πεις, τι κάθεσαι και γράφεις τώρα. Θα σου πω ότι αυτό το post δεν γράφτηκε για ν' αποδώσει ευθύνες που ο γράφοντας θεωρεί ότι πρέπει να αποδοθούν στην περιλάλητη γενιά του Πολυτεχνείου.
Καλώς ή κακώς, τις συνέπειες των επιλογών της τη νιώθει στο πετσί της κάθε παιδί των ανθρώπων αυτών.
Κάθε ένας σημερινός εικοσάρης και τριαντάρης.
Κάθε ένας από μας. Είτε ως post modern μετανάστης είτε ως overqualified ντόπιος σερβιτόρος.
Αυτό το post, που λες, γράφτηκε για να πούμε ένα ευχαριστώ στη γιαγιά και τον παππού μας. Αυτούς που γεννήθηκαν στην Ελλάδα του Τσολάκογλου και παρέδωσαν την Ελλάδα της ΕΟΚ.
Αυτούς που σκοτώθηκαν στο Δίστομο αλλά πρόλαβαν να σπείρουν τον σπόρο μιας χώρας που γεννιέται απ' τις στάχτες της ίδιας της της σάρκας.
Αυτούς που πρέπει να μιμηθούμε, αν θέλουμε η χώρα που μας γέννησε να έχει μέλλον λίγο καλύτερο από αυτό που της κληροδότησε η Μαρία και ο Γιώργος.
Η μάνα σου και ο μπαμπάς μου...
Το διαβάσαμε στην στήλη του Άρη Δημοκίδη «Μικροπράγματα» (lifo.gr)
