Η περίπτωση Μπογδάνου, είναι ενδεικτική της κακοδαιμονίας που επικρατεί στην ελληνική δημοσιογραφία και κατ’ επέκταση στην κοινωνία μας.
Απομακρύνθηκε για ένα ατυχές ομολογουμένως σχόλιο, που έκανε για τον
Πρωθυπουργό, ο ίδιος το αρνείται, συνδέοντάς τον ευθέως με την βομβιστική επίθεση εναντίον του Λουκά Παπαδήμου. Ήταν μία απομάκρυνση άκομψη, από τις συνήθεις όμως στον τηλεοπτικό κόσμο της ενημέρωσης.
Διάβαζα πρόσφατα το άρθρο του κ. Χαρδαλιά, πρώην διευθυντικού στελέχους εφημερίδας. Εκθειάζοντας τις αρετές του σημερινού υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά περιέγραφε με περισσή αμετροέπεια, τον τρόπο που τον απέλυσε, ως διευθυντής στο Έθνος, επειδή διαφώνησε μαζί του!
Για τον δημοσιογραφικό κόσμο το ερώτημα τίθεται ως εξής: Ποιος, ο Χαρδαλιάς;
Ο Νίκος Κοτζιάς για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας εξαιρετικός γνώστης διεθνών θεμάτων, αλλά και ένα άτομο ιδιόρρυθμο (suigeneris), το οποίο παραδείγματος χάριν το πρωί στο γραφείο του, εάν δεν φθάσει η τυρόπιτά όπως την θέλει, είναι ικανό να κλονίσει την ηρεμία των συνεργατών του.
Το να μπορείς όμως να τον απολύεις επειδή είσαι ο Χαρδαλιάς, γιατί υπηρετείς πιστά τις βουλές του αφεντικού, μετατρέποντας την σχέση σου από υπαλληλική σε μισθοφορική και να το διατυμπανίζεις δημόσια, απέχει πολύ.
Η περίπτωση Μπογδάνου δεν είναι ισοβαρής, παραμένει όμως ενδεικτική της νοοτροπίας που επικρατεί στα μέσα.
Απελύθη διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις και ζήτησε να δώσει εξηγήσεις για όσα ομολογουμένως αστήρικτα είχε ξεστομίσει.
Μα δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχα δεχθεί προσωπικά άθλιες επιθέσεις από το συγκεκριμένο ημιμαθές άτομο, το οποίο όμως σήμερα είμαι υποχρεωμένος να στηρίξω για συγκεκριμένους λόγους.
Είναι ποτέ δυνατόν με απόλυση για την άποψη, έστω και ανόητη, να τιμωρείται ένας παραγωγός, επειδή το κυβερνών κόμμα προέβη σε διάβημα διαμαρτυρίας προς τον ιδιοκτήτη;
Είναι δε τόση η πολιτική βλακεία κάποιων Συριζαίων σε επίπεδο επικοινωνιακό, ώστε αμέσως μετά την απομάκρυνση του Μπογδάνου, εξέδωσαν και ανακοίνωση!
Μα καλοί μου άνθρωποι, εκπροσωπείτε την Αριστερά. Υποτίθεται ότι σέβεστε τον διάλογο ακόμα και εκείνων που διαφωνούν μαζί σας.
Ω, ναι ανόητοι φίλοι (Φίλη) της αριστερής διακυβέρνησης, σέβεστε και το δικαίωμα στην ανοησία, στη μαλακία, στην ελαφρότητα και αποδεικνύετε ότι συμφωνείτε με τον Καμύ, πως καμία εξουσία δεν είναι αθώα, αλλά εσείς προσπαθείτε να παραμείνετε διαφορετικοί για να αποτελέσετε εξαίρεση του κανόνα.
Θα μου πείτε αυτά είναι ψιλά γράμματα τώρα, εμείς κάναμε τη δουλειά μας, ο Αλαφούζος έκανε το κομμάτι του, τι μας νοιάζει τι θα πει ο Μπογδάνος.
Μα ο Μπογδάνος δεν έφυγε για τις μαλακίες που είπε εκείνος, αλλά για τις ανοησίες που έκανε ο Αλαφούζος, ο οποίος παρασυρόμενος από το φιλελεύθερο πάθος του να δει πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, έδινε αέρα σε όλα αυτά τα άτομα (βλέπε Πορτοσάλτε) να «γαυγίζουν» ανεξέλεγκτα, καθημερινά από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ.
Με τη διαφορά ότι ο Πορτοσάλτε (τον γνωρίζω πολύ καλά και τον συμπαθώ για κάποια προτερήματά του που πολλοί δε γνωρίζουν) είναι ντρεσαρισμένος και ξέρει πολύ καλά πότε να «γαυγίσει», πότε να «δαγκώσει» και πότε να κάνει πίσω.
Ο Μπογδάνος ήταν αδέσποτο, δεν γνώριζε από εντολές κι εκείνοι που τον υιοθέτησαν αντί να τον στείλουν στον εκπαιδευτή, τον παρέδωσαν χωρίς οίκτο στο μπόγια…
Το επίπεδο ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.
Παντού και πάντοτε υπάρχουν συμπτώματα λογοκρισίας και ελέγχου, αλλά αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, αγγίζει τα επίπεδα δικτατοριών σε χώρες της κεντρικής Αφρικανικής ηπείρου.
Ίσως να σας φαίνεται υπερβολικό δεν είναι όμως, πιστέψτε με και όσοι παρακολουθούν τον ξένο τύπο, γνωρίζουν πολύ καλά τι εννοώ. Πρόσβαση στις πηγές μηδενική, διευκολύνσεις ανύπαρκτες, σεβασμός άγνωστη λέξη.
Στο Σύριζα μπορεί να χρεώνονται πολλά ρεύματα, εγώ όμως του καταλογίζω δύο νοοτροπίες. Μία ανέντακτη αριστερή που ευωδιάζει και μία κατασταλτική σχεδόν σταλινική που ζέχνει.
Η πρώτη είναι αποτέλεσμα ανθρώπων που αντιλαμβάνονται ό,τι βλέπουν και η δεύτερη εκείνων που βλέπουν ό,τι αντιλαμβάνονται.
Το ίδιο συμβαίνει και στη Νέα Δημοκρατία, ίσως λίγο χειρότερα, ομολογώ όμως ότι δεν έχω ανακαλύψει την αιτία. Μπορώ να το αποδώσω μερικώς σε ακατάλληλα και ανώριμα άτομα πού έχουν πλαισιώσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο οποίος επίσης κατά τη γνώμη μου υστερεί σε πολιτική ωριμότητα.
Πρόσφατο παράδειγμα η σύγκρουση για την υπόθεση Μαρινάκη. Κανένας σεβασμός στην ενημέρωση και τις αποκαλύψεις του δημοσιογράφου. Αυτοσκοπός η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ολιγάρχη σε τέτοιο βαθμό που να καθίσταται υπάκουος και ο Αλαφούζος.
Προσπάθησαν να μας ταυτίσουν με κυβερνητικά δήθεν παιχνίδια και παρασκηνιακούς σχεδιασμούς. Ακραίες καταστάσεις, οι οποίες επαναλαμβάνω, παρατηρούνται μόνο σε δικτατορίες χωρών της κεντρικής Αφρικής.
Κρίμα…
