Αν κάποιον θεωρούσε (ή θα ήθελε να έχει),
αντίπαλο στη πολιτική διαδρομή του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούτος, ασφαλώς, δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου –αυτός προέκυψε πιο ύστερα-, αλλά, ο καθιερωμένος και κλασσικός ηγέτης της ελληνικής Συντηρητικής Παρατάξεως – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Ο Κ. Μητσοτάκης ήταν πάντα ένας καθαρά κεντρώος – παλαιοβενιζελικός τύπος φιλελεύθερου πολιτικού, που, ιδεολογικά, πολιτικά και γραμμικά, κινούνταν επιτηδευμένα και σθεναρά απέναντι στον πολιτικό άξονα και πλαίσιο που είχε διαμορφώσει μεταπολεμικά στην χώρα η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» και το κράτος (μαζί με το ανεξέλεγκτο παρακράτος) των νικητών του Εμφυλίου.
Μάλιστα, πρωτοστάτησε και ταυτίστηκε στον Α’ Ανένδοτο Αγώνα του «Γέρου της Δημοκρατίας» (βάζοντας ισχυρές ηγετικές υποθήκες για το μέλλον), τόσο, που ο ίδιος ο Καραμανλής τον αισθάνθηκε ως τον, κυρίως ειπείν, καθοδηγητή - «δεινό εκτελεστή» και τον φοβήθηκε, σχεδόν, άμεσα πολιτικά.
Εξ άλλου (και τούτο δεν είναι και τόσο γνωστό), δεν του συγχώρεσε ποτέ το γεγονός της τέτοιας και τόσης συμμετοχής του στον Ανένδοτο Αγώνα που, εν πολλοίς, σήμανε τότε και το πρώτο πολιτικό τέλος του.
Πιο ύστερα (1963 – 1964)· και εφόσον έληξε ο Ανένδοτος και ο Καραμανλής έφυγε, περίπου διωκόμενος, στο Παρίσι· εμφανίστηκε στη κεντρική πολιτική σκηνή ο Ανδρέας Παπανδρέου, γεγονός, που έπαιξε αμέσως καταλυτικό ρόλο στα πράγματα.
Και τούτο, διότι, ο Παπανδρέου παρουσίασε μια εντελώς νέα πλατφόρμα – σύλληψη ιδεών και πολιτικής για το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα που κινούνταν ολότελα έξω από τις κλασσικές, καθεστηκυίες ή «ενσωματωμένες» (με το διεθνές σύστημα), πρακτικές : συλλάμβανε το πολιτικό ζήτημα της χώρας ως ενιαίο θέμα ξένης επέμβασης και κυριαρχίας της εγχώριας ηγέτιδας τάξης.
Η κατάλυση του συστήματος θα αφορούσε όλα τα μέρη του.
Πρότεινε, εν πολλοίς, αυτό – τούτο που ονομάστηκε αργότερα «Εθνική Δημοκρατική Αναγέννηση», ήτις, συνίστατο σε «προγραμματισμένη οικονομική ανάπτυξη» η οποία θα ανταποκρίνονταν αποκλειστικά στις εθνικές ανάγκες.
Έδινε έμφαση όχι τόσο στην ανάγκη ενσωμάτωσης στο διεθνές περιβάλλον όσο στην ανάγκη επανακαθορισμού της σχέσης της Ελλάδος μ’ αυτό, ώστε να είναι σε θέση η χώρα να διαγνώσει τις εθνικές της ανάγκες και να θέσει τις προτεραιότητες της.
Στόχος του ήταν η πλήρης εθνική κυριαρχία : «η Ελλάδα έπρεπε να ανήκει στους Έλληνες»!
Αυτό ήταν : η καλά μελετημένη και θυελλώδης παρουσία του Αν. Παπανδρέου (που έλκυσε τότε τις πιο υγιείς και πρωτοπόρες δυνάμεις του τόπου), λειτούργησε ως θρυαλλίδα και μετακίνησε, θαρρείς, επικυρίαρχα όλο τον πολιτικό άξονα προς τα κεντρο – αριστερά.
Νέες δυνάμεις – από την, μεταξύ, ανάπτυξη του μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου στη χώρα-, αναπόφευκτα αναδείχτηκαν και η πολιτική διαδικασία ριζοσπαστικοποίηθηκε έντονα .
Όθεν, σε μια τέτοια διαδικασία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και άλλοι παλαιοί ηγέτες του κεντρώου χώρου, θα είχαν εκ των ων ουκ άνευ ελάσσονα ή καθόλου ρόλο – το ελάχιστον, θα φαίνονταν λίαν συντηρητικοί κάτι που δεν ήταν. Κοντολογίς, απώλεσαν ή δεν είχαν, πλέον, ζωτικό χώρο να κινηθούν πολιτικά.
Έκτοτε (και εφόσον πρώτα αντέδρασε σθεναρά σ’ αυτή την συστηματική και συστημική προοπτική, - βλ. γεγονότα του 1965), ο Κων. Μητσοτάκης «έγινε» ή φαίνονταν ότι έγινε πιο συντηρητικός πολιτικός.
Μέχρι που εισήλθε στη Καραμανλική (!), Νέα Δημοκρατία το 1978 - μετά από μια αδυσώπητη μάχη μεταξύ πολιτικής επιβίωσης και πολιτικού θανάτου βεβαίως.
Το γεγονός ότι 6, μόλις, χρόνια μετά την επανένταξή του στη κεντρική πολιτική ζωή – το 1984, καταφέρνει (απέναντι, μάλιστα, σ’ αυτόν που τον «έβγαλε έξω» από τα σχέδιά του),γίνει και αρχηγός της Παράταξης (εκείνης που κάποτε αντιπολιτεύονταν σκληρά), και μετά άλλα 6 πρωθυπουργός της χώρας, καταδεικνύει και αναδεικνύει χωρίς υποκρισίες και περιστροφές, το πολιτικό διαμέτρημα του συγκεκριμένου πολιτικού:
την μεθοδικότητα, το πάθος και την ιδιαίτερη ανθεκτικότητα που επέδειξε για να καταλάβει το στόχο που θεωρούσε ότι, δικαιωματικά, του ανήκει.
Αφ’ εαυτού και από μόνο του τούτο το γεγονός· δηλώνει μείζονα Αρετή.
Και η Αρετή όχι σύμφωνα με μας, αλλά, σύμφωνα με την Ιστορία και όλη την αρχαία κλασσική γραμματεία μαζί, είναι χαρακτηριστικό των πρώτων και των αρίστων.
Έξω, λοιπόν, από διαφορές και τυχόν αμφιταλαντεύσεις· τούτο, τελικά, ήταν και το μάθημα που μας έκανε ο γέρο Κωστής Μητσοτάκης.
Τούτο, τελικά, είναι και αυτό που, οιονεί, τον δικαιώνει…
matrix24.gr
