Η επιστροφή στη δουλειά μετά από τριήμερο είναι πάντα δύσκολη.
Τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου σήμερα και με τη θερμοκρασία να αναμένεται ν' αγγίξει σχεδόν τους 20 βαθμούς, είναι μια καλή ευκαιρία για ν' αποδράσετε έστω και λίγο σ' ένα πανέμορφο και άγνωστο νησί της Ελλάδας. Και ίσως να το βάλετε στο πρόγραμμα για το καλοκαίρι!
Τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου σήμερα και με τη θερμοκρασία να αναμένεται ν' αγγίξει σχεδόν τους 20 βαθμούς, είναι μια καλή ευκαιρία για ν' αποδράσετε έστω και λίγο σ' ένα πανέμορφο και άγνωστο νησί της Ελλάδας. Και ίσως να το βάλετε στο πρόγραμμα για το καλοκαίρι!
Στην αγκαλιά της Αιτωλοακαρνανίας, απέναντι ακριβώς από το γραφικό ψαροχώρι του Μύτικα, βρίσκεται ένα μικρό αλλά καταπράσινο νησάκι, με σμαραγδένια νερά και παραδοσιακούς οικισμούς.
Και ο λόγος για τον Κάλαμο Λευκάδας, που μαγεύει τον επισκέπτη με τη γοητεία του και φανερώνει σε όλους μας κάτι από την ομορφιά της αυθεντικής Ελλάδας, που δεν έχει αλλοιωθεί ακόμη από την άμετρη τουριστική ανάπτυξη.
Ο Κάλαμος είναι ένα ορεινό νησάκι του Ιονίου με πευκόφυτες πλαγιές, γαλαζοπράσινες ακρογιαλιές και ιστορικά μνημεία διάσπαρτα στην επικράτειά του.
Από την κορυφή του νησιού που φτάνει τα 745 μέτρα από τη θάλασσα, μέχρι τις αμμουδιές, ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με την παρθένα φύση και το φυσικό τοπίο τον καθηλώνει.
Το νησί αυτό μοιάζει με έναν επίγειο παράδεισο, που μόνο όσοι το έχουν επισκεφτεί μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν.
Το νησί του Καλάμου έγινε γνωστό στα Ορλωφικά από τις επιδρομές που εξαπέλυσε από τις ακτές του ο Λάμπρος Κατσώνης το 1791. Ωστόσο, στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 το νησί ήταν έρημο.
Μετά τη Μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822), όσοι δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στο Μεσολόγγι, αποβιβάστηκαν στον Κάλαμο, που τελούσε εκείνη την εποχή υπό αγγλική κυριαρχία. Ο τότε αρμοστής Τόμας Μαίτλαντ θεώρησε ανεπιθύμητους τους επαναστάτες και τους έδιωξε.
Σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοι του Καλάμου υποδέχονται τους επισκέπτες με αγάπη, τους ανοίγουν τα σπίτια και την αγκαλιά τους, και τους γνωρίζουν τα μυστικά του τόπου τους.
Τα καΐκια σχίζουν την αρυτίδωτη θάλασσα τις πρώτες πρωινές ώρες, ενώ η πλάση βάφεται με τα έντονα χρώματα της ανατολής, που την κάνουν ονειρική κι απόμακρη.
Στα δάση του νησιού μπορεί κανείς να συναντήσει μικρά εκκλησάκια και παραδοσιακά κτίσματα, που σε συνδυασμό με τον διαυγή βυθό που πλαισιώνει με αγάπη τη νησιωτική γη, ολοκληρώνουν το παραμυθένιο τοπίο.
Ας ελπίσουμε αυτός ο ελληνικός παράδεισος να προστατευτεί και να διατηρήσει την αυθεντικότητά του.