ΘΕΜΑ ΕΠΙΠΕΔΟΥ

Τάσος Γ. Καπουρνιώτης

Αρχιτέκτονας

Πριν καιρό έγραψα τα πιο κάτω για τα εικονοστάσια στους δρόμους, σήμερα η παρουσία ακόμη πιο έντονη του αντικειμένου της τότε επιστολής, προκαλεί διάφορα ποικίλα συναισθήματα και όπως η αιτία ύπαρξής εξακολουθεί να υπάρχει το φαινόμενο της παρουσίας του θεριεύει και προκαλεί για συνέχεια.  

Μεταφέρω λοιπόν μέρος της τότε επιστολής:

«…τώρα τελευταία επειδή ταξιδεύω πολύ με το αυτοκίνητο, οδηγώντας σε όλα τα είδη δρόμων της χώρας, εκείνο που μου έχει προκαλέσει μεγάλο ερωτηματικό για την αναγκαιότητα ύπαρξης, είναι τα δεκάδες διάσπαρτα εικονοστάσια που υπάρχουν παντού σε όλους τους δρόμους, σε κάθε σχεδόν στροφή η ευθεία και από τις δύο πλευρές.

Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε πως σε κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί σε κάποιο θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα.

Κάποτε παλιά που τα ήθη ήταν πιο αξιοπρεπή, πιο ανθρώπινα, γραφικά παραδοσιακά εικονοστάσια έστεκαν κοντά στους δρόμους, δίπλα προμηνύοντας μόνο την θέση κάποιου ονομαστού Ναού, Μοναστηριού η την θύμηση κάποιου σημαντικού γεγονότος θρησκευτικής προέλευσης. 

Σήμερα έχουν γεμίσει οι δρόμοι προκάτ επαναλαμβανόμενα σχεδόν ίδια εικονοστάσια (άμεση εμπορευματοποίηση) θυμίζοντας σε όλους ένα απέραντο δράμα, τείνοντας να γίνει συνήθεια.

Με όλο τον σεβασμό προς τους συγγενείς ποτέ δεν κατάλαβα στο τι διαφέρει ένας θάνατος από τροχαίο στον δρόμο (αν και τελικά τις περισσότερες φορές τα θύματα καταλήγουν (πεθαίνουν) …. στα Νοσοκομεία..), από κάποιον άλλο στο σπίτι, στο γραφείο, στην εργασία, οπουδήποτε αλλού γενικά και γιατί μόνο για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις πρέπει να τοποθετηθεί στο σημείο του ατυχήματος εικονοστάσι.

Έχουν γεμίσει οι δρόμοι αντιαισθητικά μικρά ομοιώματα ναών εκεί που πολλές φορές απαγορεύεται η οποιαδήποτε δόμηση από τον ΚΟΚ αλλά και από τον ΓΟΚ.

Με αυτόν τον τρόπο προβάλλεται βάναυσα κάποιο βίαιο γεγονός που κανονικά θα έπρεπε να ξεχαστεί, είμαι σίγουρος πως τα θύματα αν κατάφερναν να ζήσουν, ούτε που θα ήθελαν να το θυμούνται και να το ξέρουν.

……στους νεκρούς το μόνο που τους οφείλουν είναι να τους θυμούνται και να τους τιμούν με τις πράξεις και την συμπεριφορά τους γενικά.  

Άλλωστε σύμφωνα με τα δεδομένα των περισσότερων θρησκειών, από την αρχαιότητα από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος, ο Θεός και οι νεκροί βρίσκονται παντού, επομένως όλα τα υπόλοιπα για τους πιστούς καταντούν ειδωλολατρίες

Από την άλλη φαντάζεστε να επικρατήσει να στήνεται εικονοστάσι όπου πεθαίνει κάποιος.

Μακάβρια συζήτηση αλλά το περιεχόμενό της δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο, ασχολίαστο, είναι και αυτό κομμάτι του πάζλ της μιζέριας και της οπισθοδρόμησης που εσφαλμένα επικρατεί και εμποδίζει την πραγματική πρόοδο.

Όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό άλλη μια πρωτοτυπία Ελληνική, μια προκάλυψη της λανθάνουσας κοινωνικής και ηθικής κατάστασης, που είναι και η αιτία όλων αυτών που οδήγησαν την χώρα και όλους εμάς στην κρίση…..»

Δεν ξέρω πόσοι διάβασαν και θυμούνται τα πιο πάνω.

Ούτε μπορώ να ξέρω πως το εξέλαβαν όσοι το διάβασαν.

Όμως προσωπικά παρατηρώντας αυτό που γίνεται, εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι μια υπέρβαση συναισθηματική, αντιαισθητική και κυρίως αντικοινωνική που σε τίποτα δεν ωφελεί.

Σαν Αρχιτέκτονας και κυρίως μέλος αυτής της ενδιαφέρουσας κοινωνίας όφειλα να επανέλθω και να πάρω θέση.

Η εξήγηση η δική μου είναι η ανάγκη δημιουργίας συμβόλων από ένα θρησκόληπτο Λαό με τάση στο μελό και την υπερβολή, αλλά και ταυτόχρονα μια κίνηση εκδήλωσης παρουσίας σε λάθος στιγμή.

Αναλύοντάς την, νομίζω πως είναι μια παθητική συμπεριφορά και κατά κάποιο τρόπο καθυστερημένη αντιμετώπιση του πραγματικού αίτιου των απωλειών, με αποτέλεσμα τον περιορισμό και ξεθύμασμα των οφειλόμενων δίκαιων αντιδράσεων, αλλά μέχρις εκεί.

Το υπαίτιο γεγονός και η μετέπειτα συμπεριφορά αντικατοπτρίζει ακριβώς τον ζαμανφουτισμό του Έλληνα, που κάνει του κεφαλιού του χωρίς να λογαριάσει τις συνέπειες…………..

Η διαχρονικότητα και επανάληψή του, αποδεικνύει αδιαφορία ή ακόμη και ανικανότητα των αρχών να προστατεύσουν τους πολίτες.

Από την άλλη οι πολίτες εκδηλώνουν τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους καθυστερημένα και ανορθόδοξα.

Πράγμα άλλωστε που συμβαίνει στο συνόλου των ενεργειών αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων.

Σήμερα στις κοινωνίες μας, έχουμε φτάσει στο σημείο (κατάντια θα το έλεγα…) το μόνο πράγμα που να μας απασχολεί, αδιαφορώντας, εγκαταλείποντας όλα τα άλλα, να είναι η εσκεμμένα ή όχι υπάρχουσα, εγκληματικά (κατά την άποψή μου) προσχεδιασμένη οικονομική κρίση.

Ένα γεγονός αμφισβητούμενο, του οποίου την πραγματικότητα της γένεσης, ύπαρξης ή ΟΧΙ θα παρουσιάσει κάποτε η Ιστορία.

Ζούμε λοιπόν κάτω από συνθήκες απαράδεκτης δουλείας, με επιδράσεις στην παιδεία, τον πολιτισμό, την συμπεριφορά γενικά, στο περιβάλλον.

Διάβασα σχετικά ότι: «….Τον καιρό της γενικής απογοήτευσης, της απαξίωσης των πάντων, τον καιρό της δουλείας των Ελλήνων, ποιος να ασχοληθεί με αυτά; Άστα να βρίσκονται... Άλλωστε πάνε ασορτί με τη γενικευμένη μας μελαγχολία....Τα εικονοστάσια της εθνικής μας θλίψης!......»

Όλα στην Χώρα έχουν διαλυθεί, δεν γίνονται επενδύσεις, κλείνουν επιχειρήσεις, υπάρχει ανεργία, οι νέοι φεύγουν, τίποτε δεν λειτουργεί, εκτός από μια  αμείλικτη φορολογία. 

Τι πειράζει λοιπόν το ότι μετατρέπουν τους ελληνικούς δρόμους σε ένα απέραντο νεκροταφείο, με ακαλαίσθητα ποικιλόμορφα κτιστά, προκάτ, γύψινα, ξύλινα ή σιδερένια κενοτάφια, προκαλώντας απορία σε κάθε ξένο με την ντόπια πραγματικότητα.

Τι πειράζει το ότι η άναρχη παρουσία τους ενδέχεται να προκαλέσει η ίδια αιτία για νέα δυστυχήματα, κάτι παρόμοιο με τις διαφημίσεις.  

Σημασία έχει ότι όταν και εδώ όπως θα έπρεπε, δεν μπορούν να αντιδράσουν, να κάνουν οτιδήποτε λογικό, όταν δεν ήταν ικανοί να προλάβουν το κακό, όταν κανένας δεν τους προστάτεψε,  βρίσκουν την ευκαιρία έστω και μακάβρια να κάνουν ο καθένας ότι, όπως και όπου θέλει.

Το αποτέλεσμα είναι καθαρά θέμα πολιτιστικού επιπέδου και τηρουμένων των αναλογιών παραπέμπει και στις υπόλοιπες αντιδράσεις.