Πρώτη φορά Βουλή και καραμπόλες κατά συρροήν...
Σας έχω μιλήσει για τους γάτους μου; Είναι οι εξής δύο:
ο ασπρόμαυρος Γορδούλης και ο πορτοκαλίνος Σουπιός.
Ο Γορδούλης που έχει γενέθλια αύριο (χρόνια πολλά Γορδούλη!), είναι μικρός, τοσοδούλης, δεν μεγάλωσε ποτέ, δεν πέρασε τα τρία κιλά και όταν ρωτήσαμε τον γιατρό του τον κύριο κώστα τι συμβαίνει μας είπε ότι έτσι είναι η φτιαξιά του, το DNA του.
Ο Σουπιός από την άλλη είναι γίγας, ίσως ο πιο μεγάλος γάτος που κυκλοφορεί στο λεκανοπέδιο Αττικής, έχει πιάσει τα δεκατρία κιλά, μετακινείται και σείεται το σύμπαν.
Παρά τις διαφορές τους ωστόσο, είναι πολύ καλά γατιά, εξαιρετικού χαρακτήρος, φουλ χαδιάρικα, όλο αγκαλιές θέλουν και πατ πατ στις κεφάλες. Αξιαγάπητα πλάσματα!
Όπως αξιαγάπητος μοιάζει και ο Βασίλης Λεβέντης. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε, πριν από κάποιο καιρό, πριν, οπωσδήποτε, από τις εκλογές τις πρόσφατες που τον έμπασαν στη Βουλή.
Είναι σαφές ότι ο άνθρωπος δεν έχει κλέψει, δεν έχει σουφρώσει, δεν έχει χεριάσει, δεν έχει τσουρνέψει, δεν τα έχει φάει που θα έλεγε κι εκείνο το παλικάρι ο Πάγκαλος.
Ναι, ναι, τα έχω υπόψη μου κάτι δημοσιεύματα που τον έφεραν μισθοδοτούμενο από «σκοτεινά κέντρα» (υπάρχουν και «κέντρα» που δεν είναι «σκοτεινά»;), αλλά ούτε χαρτιά είδα ούτε αποδείξεις χειροπιαστές.
Οπότε τα βάνω στο αρχείο, στο συρτάρι μαζί με τα κίτρινα γράμματα του Πάριου.
Εκείνο ωστόσο που δεν μπορώ να αποσύρω από την κυκλοφορία είναι οι καραμπόλες του ανδρός.
Αυτό το πράγμα που εγώ το ονομάζω πολιτική αφέλεια, γιατί δεν μπορώ να το πω και αλλιώς.
Γιατί δεν θέλω να δεχθώ ότι τις κάνει επίτηδες όλες αυτές τις γκέλες ο Λεβέντης, ότι τον βάζουν κάποιοι και τον χειραγωγούν.
Προσπαθώ να πιστέψω ότι άναψαν όλα τα λαμπάκια στο ούφο και απογειώθηκε στους αιθέρες με το που πάτησε το πόδι του στο κοινοβούλιο.
Και απέκτησε υπόσταση και σάρκα και οστά η διαμαρτυρία. Καθότι έξω απ’ το χορό εύκολα τα τραγουδάς όλα τα τραγούδια. Όταν είσαι μέσα, θέλει μια μαστοριά για να μη χάσεις τα λόγια σου…
Για να μη δηλώνεις άλλα αντ’ άλλων και να μην διαψεύδεις τη μία μέρα όσα έχεις πει την προηγούμενη.
Για να μην είσαι απολύτως έτοιμος τη μία στιγμή να συνεργαστείς με τον Τσίπρα και λίγο αργότερα να πρέπει να σου τάξουνε τον ουρανό με τα’ άστρα για να πεις το «ναι».
Για να μην αγωνίζεσαι να διαφύγεις μέσω του αρραβώνος (βλέπε «οικουμενική») και να μην προτείνεις για πρωθυπουργούς τραπεζίτες νυν και πρώην. Εκείνους δηλαδή που σύμφωνα με τη δική σου τη ρητορική βάλανε μπουρλότο στην Ελλάδα και την κάψανε.
Εκεί ακριβώς είναι που ο Λεβέντης μου θυμίζει εκ νέου τους γάτους μου.
Αυτά τα τετράποδα, που είναι και έτσι και γιουβέτσι και κοκορέτσι και στουπέτσι. Είναι ό,τι θες, αρκεί να κάνουν τη δουλίτσα τους.
Και με κάποιον μυστήριο τρόπο καταφέρνουν να βρίσκονται σε δύο και σε τρία και σε τέσσερα μέρη ταυτοχρόνως. Τις ξυλιές όμως, όταν κάνουν αταξίες, τις τρώνε από μία μεριά.
Από μία και μοναδική. Γκλίτσα του τσομπάνη τη λένε και βολεύει εντός και εκτός οικίας, εντός και εκτός Βουλής.
Χρηστος Ξανθάκης
newpost.gr
.jpg)
