Όταν οι σύμμαχοι νίκησαν και μοίρασαν τον κόσμο όπως αυτοί ήθελαν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, στη χώρα μας οι πραγματικοί πολεμιστές που πρόβαλαν αντίσταση κατά των γερμανών, οι μαχητές του ΕΛΑΣ, δε δέχτηκαν μία κυβέρνηση η οποία στην αρχή του πολέμου τη κοπάνησε από τη χώρα και με τη βοήθεια των Άγγλων ζήτησε καταφύγιο στη Μέση Ανατολή.
Εκεί σχεδίαζε πως θα ξανάρθει στην εξουσία όταν τελειώσει ο πόλεμος. Άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από τη τρύπα, άστους να πολεμάνε με ότι λάφυρα αρπάζουν από τους Γερμανούς διότι είναι επικίνδυνο να δίνουν οι εγγλέζοι όπλα στους αντάρτες. .. Η άρνηση του ΕΛΑΣ να δεχθεί την Αγγλική υποταγή οδήγησε τη χώρα στα Δεκεμβριανά.
Θα καταθέσω τώρα μία μαρτυρία ενός Ελασίτη μαχητή 17 χρονών τότε (σήμερα δε βρίσκεται στη ζωή) που είχε μείνει να μάχεται μόνος διότι οι σύντροφοί του είχαν σκοτωθεί ή πιαστεί αιχμάλωτοι.
… «…Κατεβαίναμε το 44 τότε το Δεκέμβρη από τα τουρκοβούνια στον Ερυθρό Σταυρό κι εκεί κοντά στην οδό Πατησίων μου έριξαν οι χωροφύλακες. Ένα θραύσμα από όλμο με χτύπησε στο μάτι. Δεν έβλεπα από τα αίματα. Το τραύμα ήταν σοβαρό. Με πλησίαζαν αλλά εγώ έριχνα χειροβομβίδες Mills. Είχα καμιά δεκαριά. Δε τόλμαγαν να πλησιάσουν. Ξαφνικά ακούω από πίσω μου τη λέξη “Come on “και γυρίζοντας το κεφάλι μου είδα ένα άγγλο αξιωματικό να με σημαδεύει στο κεφάλι. Τι άλλο να έκανα έτσι τραυματισμένος και βουτηγμένος στα αίματα που ήμουνα; Σήκωσα τα χέρια ψηλά και παραδόθηκα. Αμέσως οι χωροφύλακες πήδησαν σα τσακάλια από το λημέρι τους και ήταν έτοιμοι να με ξεκάνουν με τις ξιφολόγχες. Κρακ-κρακ ακούστηκε το όπλου του εγγλέζου αξιωματικού που το όπλισε πάλι και τους απείλησε να μη πλησιάσουν. Ο άγγλος μου έσωσε τη ζωή. Σε λίγο ήρθε ένα τανκ και έτσι τραυματίας όπως ήμουν με έβαλαν μέσα και με πήγαν στο δικό τους πρόχειρο νοσοκομείο. Μετά από λίγες μέρες με παρέδωσαν στο 1ο στρατιωτικό νοσοκομείο. Εκεί είχε πολλούς τραυματίες αντάρτες του εφεδρικού ΕΛΑΣ όπου τους εκτελούσαν στη πίσω αυλή του νοσοκομείου οι χωροφύλακες. Εμάς τους τακτικούς καμιά τριανταριά νοματαίοι μας είχαν κλείσει σε ένα θάλαμο και σε λίγες μέρες μας πέρασαν στρατοδικείο. Κριθήκαμε ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Με έκλεισαν σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι με νερό έως το γόνατο και μια φορά την ημέρα μου έδιναν από το παραθυράκι σκουληκιασμένα ρεβίθια να φάω. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μια μέρα άνοιξε το παραθυράκι ένας εγγλέζος ταγματάρχης και σάστισε που αντίκρισε ένα νεαρό ερείπιο. Γεμάτος θυμό και με φωνές προς τους έλληνες δεσμοφύλακες διέταξε να με ελευθερώσουν. Πάλι κι αυτή τη φορά ένας εγγλέζος με άφησε ελεύθερο…Με δυσφορία στο πρόσωπο τους οι δεσμοφύλακες με τάισαν κάτω από την επίβλεψη του ¨άγγλου ταγματάρχη. Μετά φόρεσα τα κουρέλια μου ,έφυγα και κατέβαινα την οδό Αλεξάνδρας. Κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ακούω μια φωνή: μπράβο σύντροφε και μου βάζει στα γρήγορα μια λίρα στο χέρι, πιο κάτω μια άλλη φωνή: κάθαρμα, λίγο πιο κάτω κάποιος με έφτυσε κι όσο προχωρούσα άλλος μου έδινε χρήματα στο χέρι ,άλλοι με έβριζαν κι άλλοι με έφτυναν. Εκείνη τη μέρα μάζεψα 70 λίρες, κι άλλες τόσες χυδαίες βρισιές. Μπαίνω σ’ ένα ημιυπόγειο καφενείο πιάνω μια άκρη και παραγγέλνω καφέ. Εκεί που σκεφτόμουνα τι θα κάνω πια νάσου μια ομάδα χωροφύλακες με τον αξιωματικό τους μαζί. Τώρα την έβαψα είπα από μέσα μου. Ο αξιωματικός με κοίταζε επίμονα. Τι να θέλει πάλι κι αυτός μουρμούρισα. Ξαφνικά σηκώνεται όρθιος με πλησιάζει και μου λέει: Εσύ είσαι; Εγώ δεν ήξερα τι να πω. Εσύ; είσαι εσύ; Τάχασα και ξαφνικά με αγκαλιάζει και φωνάζει δυνατά: ο σωτήρας μου , ο σωτήρας μου, ελάτε να τον δείτε! Τι είχε συμβεί; Σε κάποια μάχη κοντά στο ραδιοφωνικό σταθμό τον πιάσαμε αιχμάλωτο και πάνω στην οργή οι άλλοι αντάρτες θέλησαν να τον εκτελέσουν αμέσως. Εγώ τους εμπόδισα διότι χωρίς δίκη δεν εκτελούμε κανένα. Με δικιά μου πρωτοβουλία τον άφησα ελεύθερο να φύγει…»
Τελικά με την υποστήριξη των Άγγλων σχηματίστηκε κυβέρνηση με το Γιώργο Παπανδρέου. Είναι γνωστά τα γεγονότα για το πώς πορεύτηκε η ελληνική μετέπειτα πολιτική κατάσταση. Οι τέως ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες , υποστηριχτές των Ναζί και δοσίλογοι πλαισίωσαν την εξουσία και έσπρωξαν τη χώρα σ’ ένα αιματηρό εμφύλιο που κάποιες από τις πληγές του είναι ακόμη ορατές. Αυτές τις πληγές ξύνουν σήμερα κάποιοι νοσταλγοί του φασισμού για να δημιουργήσουν μια νέα διχόνοια στο κόσμο. Ας τους απομονώσουμε κι ας προχωρήσουμε μπροστά . Η Ιστορία μας το επιβάλει…
ένας φίλος απο τα παλιά
