Τις δύο τελευταίες ημέρες ο κόσμος της διεθνούς δημοσιογραφίας έχει «συνταραχθεί» από δημοσίευμα, στο οποίο γίνονται σαφέστατες αναφορές για τις έμμισθες σχέσεις της δημοσιογραφίας με μυστικές υπηρεσίες.
Αυτή την υπόθεση των πληρωμένων δημοσιογράφων που εργάζονται σε μυστικές υπηρεσίες και εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα την έφερε στο φως της δημοσιότητας ο γερμανός συγγραφέας (του μπεστ σέλλερ «Αγορασμένοι Δημοσιογράφοι») και πρώην αρχισυντάκτης της εγκυρότατης Φρανκφούρτερ Αλγκεμάϊνε, Ούντο Λουφτκότε.
Στις καταγγελίες του, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας αναφέρεται στον βαθμό διάβρωσης των Δυτικών ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από τις μυστικές υπηρεσίες, στην μέθοδο προσέγγισης και στρατολόγησης δημοσιογράφων ως «ανεπίσημων μυστικών» πρακτόρων καθώς και στην μεταβολή μεγάλων και έγκυρων ΜΜΕ σε όργανα εξαπάτησης του κοινού, με προπαγανδιστικές προ-κατασκευές, επιτελείων μυστικού πολέμου.
Σοκάρει όταν αναφέρεται σε άρθρα εφημερίδων παγκόσμιου κύρους, που έχουν γραφτεί σε γραφεία μυστικής υπηρεσίας και δημοσιεύονται με την υπογραφή έγκυρου και διάσημου δημοσιογράφου. Για άλλα, που συντάσσονται κατά τις υποδείξεις δισεκατομμυριούχων ή της C.I.A.
Για την αυτολογοκρισία εφημερίδων, που θεωρούνται οι εγκυρότερες. Και για δικαστικές αποφάσεις πού δικαιώνουν την απόλυση εργαζομένου, ο οποίος αρνήθηκε πρόταση της γερμανικής κατασκοπείας να γίνει ανεπίσημος πράκτορας της.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η έκφραση του Ούντο Λουφτόκε για την Γερμανία, την οποία αποκαλεί «αμερικανική αποικία» και «Μπανανία»…!
Σύμφωνα με εκτενές κείμενο από το grcitizen.blogspot.gr, «ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο είναι ότι φοβάμαι πολύ ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη και δεν θέλω να ξαναζήσουμε αυτή την εμπειρία.
Επειδή ο πόλεμος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που σπρώχνουν προς τον πόλεμο. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και οι δημοσιογράφοι.
Και έχω περιγράψει στο βιβλίο μου πως έχουμε εξαπατήσει τους αναγνώστες μας, σπρώχνοντας προς τον πόλεμο και δεν το θέλω πια. Έχω σιχαθεί πια αυτή την προπαγάνδα. Ζούμε σε μια Μπανανία, όχι σε μια δημοκρατική χώρα, με ελεύθερο Τύπο και ανθρώπινα δικαιώματα.
Κοιτάξτε τα γερμανικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα αυτούς τους συναδέλφους μου που κάθε μέρα γράφουν για του Ρώσους, που ανήκουν σε οργανώσεις ατλαντικής συνεργασίας, και που «στηρίζονται» (ή και «συντηρούνται») από τις ΗΠΑ για να το κάνουν, όπως στη δική μου περίπτωση.
Έγινα και επίτιμος πολίτης της Οκλαχόμα, στις ΗΠΑ, γιατί; Απλά γιατί έγραφα ευνοϊκά για τις ΗΠΑ. Με «στήριζε» η CIA, γιατί; Μα για να γράφω υπέρ των Αμερικανών. Αηδίασα, δεν θέλω να το κάνω πια.
Και έτσι έγραψα ένα βιβλίο. Όχι για να βγάλω χρήματα. Αντίθετα, αυτό θα μου κοστίσει πολλούς μπελάδες. Το έκανα απλά για να δώσω στον κόσμο, εδώ σ’ αυτή τη χώρα, αλλά και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να τους δώσω μια μικρή ιδέα μόνο του τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες».
Τα Wikileaks «καρφώνουν» την ελληνική δημοσιογραφία
Όμως, φαίνεται πως οι κλειστές πόρτες επεκτείνονται και φτάνουν μέχρι την Ελλάδα. Έτσι τουλάχιστον, αποκαλύπτεται από τα Wikileaks, τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια δημοσιογραφικές δραστηριότητες που, εκθέτουν τον δημοσιογραφικό χώρο (εξαιτίας κάποιων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους δυσφημούν τον συγκεκριμένο επάγγελμα – λειτούργημα, το οποίο έχει καταστεί μέρος της εξουσίας στην Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες) και κατηγορούνται ευθέως από μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πολιτών.
Τα Wikileaks που έκαναν πάταγο παγκοσμίως όταν το περιεχόμενό τους είχε δει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας, δεν ασχολούνται μόνο με την πολιτική ή με τις συνωμοσίες της CIA. Έχουν ασχοληθεί και με τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αν και κάποιες εκτιμήσεις τους εμπεριέχουν και στοιχεία της συνήθους αμερικανικής αφέλειας στην ερμηνεία διεθνών γεγονότων.
Σε όσα ενημερωτικά αποστέλλονταν από την αμερικανική πρεσβεία –ενδεχομένως συμπληρωματικά με το περιεχόμενο των υποκλοπών που έκαναν σε βάρος της κυβέρνησης Καραμανλή- ασφαλώς ενυπάρχουν και ορισμένες αλήθειες. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι πηγές των πρεσβειών αποτελούν εφημερίδες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί κ.α.
Στους αμερικανούς είχε κάνει εντύπωση ότι προ κρίσης, σε μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, υπήρχαν 160 εφημερίδες, 180 τηλεοπτικοί σταθμοί, 800 ραδιοφωνικοί και 3.500 περιοδικά. Οι κάτοικοι ήσαν μόλις 11 εκατομμύρια. Σωστά, βεβαίως, διερωτώνται «πως είναι δυνατόν όλες αυτές οι επιχειρήσεις να είναι κερδοφόρες¨.
Στις αναφορές της αμερικανικής πρεσβείας για τον Ελληνικό Τύπο γινόταν και αναφορά στον… ‘Ομηρο, για να τονισθεί η καλπάζουσα φαντασία των ελληνικών Μέσων. Προφανώς, δεν γνωρίζουν οι αμερικανοί συντάκτες των τηλεγραφημάτων το εξαιρετικό βιβλίο του συμπατριώτη τους, Στέφεν Μπέιτς, με τίτλο «Αν δεν έχεις νέα, στείλε φήμες», στο οποίο περιγράφονται οι διαχρονικές αθλιότητες του αμερικανικού Τύπου.
Άλλες επισημάνσεις των αμερικανικών τηλεγραφημάτων αφορούσαν τους συναισθηματικούς τίτλους και ιστορίες που χρησιμοποιούν για να προσελκύσουν αναγνώστες, αλλά και τη χρησιμοποίηση των προσφορών των DVD.
«Οι Έλληνες λαμβάνουν ενημέρωση κυρίως από την τηλεόραση, αλλά οι εφημερίδες είναι η κύρια πηγή αναλύσεων. Οι πρωινές εκπομπές «ειδήσεων» (sic) αποτελούν μία προφορική επανάληψη των επίτηδες συναισθηματικών επικεφαλίδων των εφημερίδων».
Όσον αφορά εμάς, τους δημοσιογράφους, είμαστε, κατά την άποψη των αμερικανών «ένα μάτσο κακοπληρωμένων, που συνήθως έχουν πολλές δουλειές, προκειμένου να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Δεν είναι ασύνηθες ένας δημοσιογράφος να εργάζεται στο Γραφείο Τύπου που καλύπτει.
Γνωρίζουν πολύ καλά για τους διαφορετικούς αφέντες (που υπηρετούν). Μία έμπειρη δημοσιογράφος του Mega λέει πως μόνο μία φορά ασκήθηκε κριτική από τον σταθμό σε κάποιον από τους 5 ιδιοκτήτες του.
Είναι επίσης αποδεκτό για τους δημοσιογράφους να λαμβάνουν δώρα ή ακόμα και χρήματα. Η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν διαβόητη για την πληρωμή δημοσιογράφων, προκειμένου αυτοί να γράφουν αρεστές ιστορίες».
Τις τελευταίες αυτές εκτιμήσεις –ή διαπιστώσεις- ας τις διέψευδε το επαγγελματικό μας σωματείο! Οφείλει να προασπίζει τα μέλη του από τέτοιου είδους ισοπεδωτικές εκτιμήσεις. Πώς αντέδρασε αλήθεια;
Αυτά γράφει ο «Λινοτύπης» στο φύλλο του Σαββάτου της εφημερίδας “Παραπολιτικά” (σελ. 12 του Ένθετου “Secret”) και μας θύμισε εκείνον τον περίφημνο κατάλογο των δημοσιογράφων που δούλευαν σε υπουργεία (ο οποίος ποτέ δεν δημοσιεύθηκε, παρά τις επανειλημμένες αναφορές γνωστότατου έγκριτου Δημοσιογράφου).
Όμως, η διαμαρτυρία του «Λινοτύπη» μας θύμισε και την καταγγελία του πολύ καλού δημοσιογράφου (μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ πλέον) κ. Φιλιππάκη, ο οποίος είχε αναφερθεί σε κάποιες χρηματικές αποδείξεις που όλως περιέργως καταστράφηκαν από τους παραλήπτες τους…!!!
Έχουν δίκιο όσοι λένε πως η καταρράκωση της Ελληνικής πολιτικής αλλά και της Δικαιοσύνης είναι οι κύριοι λόγοι της κρίσης που περνά η χώρα.
Όμως, το ίδιο ποσοστό ευθύνης έχει και η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, η οποία αντί να ελέγχει, δυστυχώς στηρίζει κυβερνήσεις και αντί να πληροφορεί, λειτουργεί ως μηχανισμός παραπληροφόρησης και προπαγάνδας… συντελώντας στον μέγιστο βαθμό στον έλεγχο του συνόλου σχεδόν των πολιτών.
Μήπως κάποιοι στην ΕΣΗΕΑ θα έπρεπε να ξεκινήσουν τις διαδικασίες «κάθαρσης» και ολικής επαναφοράς του δημοσιογραφικού χώρου στις αυτονόητες λειτουργίας του;
ΥΓ: Ο χώρος της δημοσιογραφίας έχει και ανθρώπους “διαμάντια” που προσπαθούν να καταγράφουν τα γεγονότα και δεν είναι λίγες οι φορές που οι δημοσιογράφοι πληρώνουν με τη ζωή τους την προσωπική τους προσπάθεια για να μεταφέρουν την είδηση ή για να ολοκληρώσουν ρεπορτάζ που τους φέρνουν αντιμέτωπους με πανίσχυρα συμφέροντα.
Αυτοί οι, συνήθως άγνωστοι σε τηλεοπτικά παράθυρα, άνθρωποι είναι και ο λόγος που η δημοσιογραφία διασώζεται ηθικά ακόμη και σήμερα… Από την άλλη, αρκεί κάποιος να αναρωτηθεί: Για ποιόν λόγο, για ποιό ταλέντο, κάποιοι δημοσιογράφοι πληρώνονται με υπέργοκα ποσά;
Η απάντηση που δίνεται είναι αναντικατάστατοι σε αυτό που κάνουν και πως για τόσα τους αξιολογεί ο εργοδότης τους… Αλλά, κανένας δεν μας λέει σε τι είναι αναντικατάστατοι και τι ακριβώς κάνουν οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι… Εκτός και εάν ισχύει η “απολογία” του γερμανού δημοσιογράφου…!
