Πλιατσικοαρπάχτρικες ηγεσίες χρόνων, με ανακύκλωση φθαρμένων σαλτιμπάγκων, με την λέξη << Ελλάδα >> σαν φύλο συκής κατάφεραν τον Έλληνα να πιεί το βότανο της λησμονιάς, ένα βότανο <<διά πάσαν νόσο και πάσαν μα(λ)θακία>>.
Ένα βότανο- μείγμα, φτιαγμένο από ιδεολογικά αεροκοπανήματα, αχαλίνωτη αντικοινωνική αυθαιρεσία, κρετινική βαναυσότητα παραπληροφόρησης, παραισθησιογόνες ψευδαισθήσεις.
Σαν τους πραματευτάδες στο παρελθόν που έσπευδαν να διαλαλήσουν την μεθοδολογία τους ,δίνοντας ελπίδα σε απελπισμένα άτομα, έτσι και οι εκπρόσωποι - Α-πρόσωποι ονόμασαν το βότανο αυτό <<φαγοπότι των ψευδαισθήσεων>>.
Όποιος έπινε από αυτό το βότανο είχε σαν συμ-πτώμα, να μην οργίζεται πια, να μην έχει αντανακλαστικά αντίδρασης, να υπνοβατεί μερικές φορές στο κενό. Η κοινωνία άρχισε να πίνει από το πολυδιαφημιζόμενο βότανο και να παρουσιάζει μία εικόνα α-λογίας , κάτι σαν ολική έκλειψη της κοινής λογικής .
Μετά από χρήση χρόνων το βότανο αυτό άρχισε να δημιουργεί στους ανθρώπους παραισθήσεις,έβλεπαν όλοι ότι βρίσκονται μέσα στην κοιλιά ενός θηρίου σε διαδικασία πέψης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν κλεισμένοι σε μία φυλακή χωρίς πόρτες και παράθυρα. Μία φυλακή που οι ίδιοι είχαν χτίσει με έπαρση, πίνοντας γουλιά, γουλιά το βότανο <<φαγοπότι των ψευδαισθήσεων>>.
Ένα υπερτροφικό, τσιμενταρισμένο, πτυχιούχο Εγώ, μία συστηματική γεννήτρια νόσων, τους είχε βοηθήσει να χτίσουν την φυλακή τους. Ο βασανιστής τους χαίρονταν να τους βλέπει να αργοπεθαίνουν , άφωνους, αδύναμους, εξαθλιωμένους και απελπισμένους για να μπορεί να τους κυβερνάει.
Έκανε πάρτι κάθε φορά που πέθαινε κάποιος από τους φυλακισμένους, αλλά ο θάνατος κάθε ανθρώπου γίνονταν ένα στέρεο σκαλοπάτι, για να ανυψωθεί το αίτημα από τους άλλους για ζωή. Και ζωή έξω από το κελί υπήρχε, όπως υπήρχε και κάποιος, που φώναζε για το δίκιο τους και για την απελευθέρωσή τους, φωνάζοντας και βρίζοντας τον βασανιστή.
Ο ίδιος που φώναζε, και έβριζε τον βασανιστή στα χέρια του κρατούσε το κλειδί από το κελί, αλλά δεν το χρησιμοποιούσε. Άραγε μπορείς ποτέ να εμπιστευθείς τέτοιον άνθρωπο, που δείχνει την αδιαφορία του στο ακέραιο; Μήπως είναι χειρότερος και από τον βασανιστή; Τι περιμένει για να ανοίξει το κελί;
Να πεθάνουν όλοι; Για να αποδυναμωθούν τελείως και να μην μπορούν καν να σηκώσουν το χέρι να απαιτήσουν; Μήπως του αρέσει να ακούει τους βόγκους; Να γιατί η Ελευθερία που σου τάζουν ανάπηρη πάλι θα είναι.
Να γιατί δεν χωράω πουθενά και δεν πιστεύω κανέναν τους, παρά μόνον εμάς. Μα και φυσικά ΕΣΥ κρατάς το κλειδί από τον εσωτερικό σου κόσμο και όχι μόνο. Η καλοσύνη σου είναι αυτή και η λογική που μαλακώνει και ανοίγει την καρδιά σαν το λάδι την σκουριασμένη κλειδαριά.
Οι ταπεινοί και μόνον αυτοί είναι οι μεγάλοι πλανήτες, μη σε ξεγελά η εντύπωση που δίνουν ότι είναι ανναμένα καντηλάκια με ταπεινό φώς, δίνουν πνευματική ελεημοσύνη μακριά από τα ατελείωτα κοσμικά γρανάζια.
