Από τον Βασίλη Μπόνιο
Μελαγχολία στα όρια της κατάθλιψης στην σκέψη και μόνο ότι η προοπτική της Ελλάδας είναι η εναλλαγή στην εξουσία των Αργύρη Ντινόπουλου και Σοφίας Βούλτεψη με τον Νίκο Παππά και τον Παναή Σκουρλέτη.
Πως μας έχουν έτσι φτυσμένους οι 12 θεοί του Ολύμπου;
Αν η μοίρα μας είναι από τις δαγκάνες των Βενιζέλου-Σαμαρά να πέσουμε σ΄εκείνες των Τσίπρα-Λαφαζάνη, ο Χορός του Ζαλόγγου για τους ταλαίπωρους πολίτες μοιάζει μονόδρομος.
Σ΄ αυτή εδώ λοιπόν την Κολομβία των Βαλκανίων- η οποία όπως όλα δείχνουν αποτελεί πλέον δυσφήμιση η σύγκρισή της με την πραγματική Κολομβία-οι ξοφλημένοι πολίτες χρωστάνε στο κράτος 64 δις χαράτσια. Τόσα τους ζητάει η ατιμασμένη εφορία και ο ΣΔΟΕ του μπάρμπα Στασινόπουλου, ο οποίος αφήνει τα χοντρά ψάρια να σκίζουν τα δίχτυα του και κοιτάζει πως να λιανίσει την μαρίδα, τους αδύναμους.
Σ΄ αυτή εδώ την Κολομβία των Βαλκανίων οι παράγκες, εντός της Δικαιοσύνης, διατηρούν στο απυρόβλητο παλαιές και νεόκοπες συμμορίες νταβατζήδων.
Σ΄ αυτή εδώ την Κολομβία των Βαλκανίων που οι χρεοκοπημένοι μηντιάρχες ταίζουν συστηματικά τον λαό με σκουπίδια αντί για ενημέρωση, οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς.
Κι όμως σ΄ αυτό το σχεδόν ναρκοθετημένο περιβάλλον εξαιτίας του ανήθικου πολιτικού προσωπικού και του εκμαυλισμού μεγάλου μέρους του πληθυσμού, δυο οικογένειες επιμένουν να επενδύουν συνεχίζοντας μια παράδοση δεκαετιών.
Οι οικογένειες Λάτση και Νιάρχου έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα επιχειρηματικής άμιλλας με φόντο το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας.
Το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Νιάρχου στο Νέο Φάληρο και η επένδυση της Lamda Development στο Eλληνικό είναι οι μοναδικές ανάσες αισιοδοξίας σε ένα κολασμένο φόντο.
Ακόμη κι αν το αχρείο πολιτικό προσωπικό μας οδηγήσει άρον-άρον στην απαξίωση της υποτιμημένης δραχμής οι επενδύσεις των Λάτσηδων και των Νιάρχων θα παραπαίμπουν στην Ελλάδα του ΄60 και του ΄70, τότε που ο ανταγωνισμός του καπετάν Γιάννη Λάτση και του Σταύρου Νιάρχου έβγαζαν από τον ασφυκτικό επαρχιωτισμό του αυτό εδώ το άρρωστο κράτος των Βαλκανίων που ψυχορραγεί στα χέρια διεφθαρμένων πολιτικών της κεντρικής πολτικής σκηνής αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης, ξεπουλημένων συνδικαλιστών, πάσης φύσεως χαφιέδων και διαπλεκόμενων νταραβεριτζήδων.
Ακόμη και με τις τρύπιες δεκάρες (υποδιαίρεση της δραχμής) του κοντινού μέλλοντος για να αγοράζουμε πανάκριβα τα μάλμπορο (μαζί με την χτένα στην κωλότσεπη), η υπερπαραγωγή του Ελληνικού θα εμπνέει μια αχτίδα ελπίδας ότι όλα δεν έχουν ξοφλήσει.
Για μια πουτάνα ελπίδα ζούμε γενιές και γενιές τώρα, καθώς ο μαλάκας συναισθηματικός λαός-κακομούτσουνος σαν τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη-εμπιστεύεται με μαζοχιστική ακρίβεια την διακυβέρνησή του στον πολιτικό υπόκοσμο που τα παντελονιάζει διαχρονικά από τις μίζες των εξοπλιστικών, από τις κατασκευαστικές από τα πάσης φύσεως νταλαβέρια του κράτους.
Αυτός ο ιός της διαφθοράς έχει εξαπλωθεί δεκαετίες τώρα και στην τοπική αυτοδιοίκηση και παρατηρείται το φαινόμενο βλαχοδημάρχων να ξεσηκώνονται για να σαμποτάρουν μια επένδυση μόνο και μόνο για να τα κονομήσουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους εκπορνευμένους δημόσιους οργανισμούς όπως οι Πολεοδομίες, τα Δασαρχεία κλπ, που εμπλέκονται στις εκδόσεις αδειών όταν πρόκειται για κάποιο μεγάλο έργο που θα μας βγάλει από τον επαρχιωτισμό μας.
-Εγώ παιδί μου δεν έκανα την Costa Navarino για δουλειά, γιατί δουλειά είχα και έχω, και δόξα τω Θεώ στρωμένη. Ήταν ένα όραμά μου από νέος. Σε φασαρίες και κόπο μπήκα, αλλά έτσι είναι τα όνειρα…», θα δηλώσει το καλοκαίρι του 2010 μετά από χρόνια επίμονης προσπάθειας για το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο της Πελοποννήσου-το Costa Navarino- ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος.
To ίδιο ισχύει για τους Λάτσηδες και τους Νιάρχους. Υπάρχουν στην πλανήτη γη πολλές φιλόξενες Κόστα Ρίκες για να φιλοξενήσουν το επενδυτικό όραμα οικογενειών όπως οι οικογένειες Λάτση και Νιάρχου.
Κι όμως εκείνοι για ένα για την "Ελλάδα ρε γαμώτο", επιλέγουν να μπλεχτούν με το ανυπόληπτο, ασυνεπές και ως το μεδούλι διεφθαρμένο ελληνικό κράτος και τους δημόσιους οργανισμούς του, πληρώνοντας ένα ακριβό οικονομικό και ψυχικό αντίτιμο (ο καπετάν Βασίλης ίσα που πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο το δημιούργημά του), με μοναδικό αντάλλαγμα το χτίσιμο ενός αιώνιου μύθου που θα μεταφέρεται στα φτωχόσπιτα και στα καφενεία της Ελλάδας από γενιά σε γενιά.
Ο μύθος των Λάτσηδων, των Νιάρχων, των Ωνάσηδων. Είναι αυτό που λέμε from here to eternity.
Πάντως μια και συζητάμε για οικογένειες μύθους καλούμε τον Πάρι Λάτση να σκεφθεί σοβαρά το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την πολιτική.
Πιστεύουμε πως είναι πιο εύκολο να κυβερνήσει την Ελλάδα, σαν πρωθυπουργός, παρά να ολοκληρώσει την επένδυση στο Ελληνικό έχοντας να αντιπαλέψει με ένα στρατό από κρατικοδίαιτα λαμόγια...
kourdistoportocali
.jpg)
