«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»...
(από το «Υστερόγραφο», του Μαν. Αναγνωστάκη)
«Έχει χαρτί υγείας σπίτι του ο Τσίπρας;», φώναζε και τσίριζε στην τηλεόραση πριν από λίγες μέρες ο Γεωργιάδης. Τι λογικότερο για έναν υπουργό… Υγείας. Να κάνει πολιτική «αντιπαράθεση» επιπέδου χαρτιού υγείας…
Και εκεί που είπαμε ότι «εντάξει, ο τύπος έπιασε πάτο», ο ερίτιμος υπουργός άφησε τον Τσίπρα και έπιασε τους κομμουνιστές. Αυτοί τον εμπνέουν...
ακόμα περισσότερο: «Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές», ήταν τα λόγια του χαριτόβρυτου συνεργάτη του κ.Σαμαρά (να τον χαίρεται).
Φυσικά ο Γεωργιάδης, ως πρωθιερέας του πολιτικού κατιναριού που ξεροσταλιάζει στο τηλεοπτικό στασίδι, είναι χρήσιμος στον πρωθυπουργό. Ποιόν άλλον να εμπιστευτεί για να απευθυνθεί...
στον κοινωνικό κατιμά; Και στην «αισθητική» του χρυσαυγίτικου ακροατηρίου;
Εδώ, άλλωστε, ο Γεωργιάδης έχει και προϋπηρεσία. Υπήρξε, για παράδειγμα, ο μοναδικός τηλεπωλητής βιβλίων που κέρδισε τις ευχαριστίες του φασίστα Πλεύρη, διότι ο Γεωργιάδης του διαφήμιζε το πόνημα («Οι Εβραίοι») στην τηλεόραση.
Πρόκειται για το πόνημα από το οποίο μάθαμε, πριν ακόμα κάνουν την εμφάνισή τους οι Κασιδιάρηδες, ότι: «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω.
Παράστασιν και τρόπο ζωής (...) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (...) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (...) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής»…
Η επιλογή Γεωργιάδη δεν ήταν τυχαία. Διαθέτει όλα τα προσόντα για να καλύψει την ακροδεξιά πολεμίστρα του καθεστώτος της ευτέλειας: Υστερική αυθάδεια που υπαγάγει την έννοια του «διαλέγομαι» στην φτήνια του «τσιρίζω».
Παραληρηματικό λόγο που τον έχει αναπτύξει για να τραμπουκίζει εναντίον των ασθενέστερων: «Έπρεπε να σας απολύσουμε να δείτε τι εστί βερίκοκο», ήταν τα λόγια του προς εργαζόμενους του τομέα ευθύνης του. Αλλά, με την ίδια άνεση, μπορεί και να γλύφει τους ισχυρούς.
Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πως έβριζε τον Σαμαρά που τώρα τον εξυμνεί… πατόκορφα. Ή επίσης, πως αυτοανακηρύσσεται στον πιο πιστό μαθητή του Μνημονίου και στον πιο λιγωμένο και γοητευμένο «φαν» της τρόικας και του Τόμσεν.
Περιπτώσεις σαν του Γεωργιάδη διαθέτουν και υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας. Από εκείνο που συναντά κανείς μεταξύ των ρυθμισμένων να ανοίγουν ομπρέλα όταν η κοινωνία τους φτύνει.
Παρεμπιπτόντως: Εκείνη την διδακτική ιστορία με το 25ευρω στα νοσοκομεία, που μετά άρχισε να… «βρέχει», τη θυμάστε;
Ο κύριος Γεωργιάδης υπήρχε πάντα. Ανήκει, δηλαδή, σε εκείνο το είδος «πολιτικών ανδρών» που σε κάθε εποχή παρακμής προσωποποιούν ακριβώς το επίπεδο και το μέγεθος της παρακμής.
Με άλλα λόγια προσωποποιούν αυτό που οι Λατίνοι θα το περιέγραφαν ως εξής:
«Ο tempora - o mores» (σσ: «Ω καιροί - ω ήθη»). Τέτοιες περιπτώσεις για την εποχή τους ήταν, για παράδειγμα, ο Κουτσόγιωργας και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Αργότερα ο Πάγκαλος. Τώρα ο Γεωργιάδης.
Με αυτή την έννοια πολιτικές φιγούρες της ποιότητας Γεωργιάδη εκπροσωπούν ένα ολόκληρο σύστημα. Αναπτύσσονται στον ίδιο «κήπο» που φυτρώνουν από Τομπούλογλου μέχρι Λιάπηδες.
Εν προκειμένω ο συγκεκριμένος ανήκει στα «μπουμπουκο-μπουμπούκια» που εκπροσωπούν τη «δημοκρατική» πτέρυγα αυτού του συστήματος.
Επ’ αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πέραν της πιο μαύρης μαυρίλας του «πατρίς – θρησκεία» που κηρύττει ως… ιστορικός, μην ξεχνάτε ότι υπήρξε βουλευτής, αλλά και υπουργός (επί κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου) του ακροδεξιού κόμματος των υμνητών του Μεταξά, του ΛΑΟΣ.
Υπήρξε χειροκροτητής του Καρατζαφέρη, όταν εκείνος ζητούσε τη μεταφορά των μεταναστών στη… Μακρόνησο.
Φυσικά εκπροσωπεί και τη «συνέπεια». Ως μέθοδο επιτυχούς ατομικής σταδιοδρομίας. Όπως και να το κάνουμε, η «συνέπεια» που δηλώνει η μεταγραφή από το ένα κόμμα στο άλλο, εν προκειμένω από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, είναι μια μορφή προόδου…
Περί αυτού του κυρίου, λοιπόν, πρόκειται. Αυτός είναι που σιχαίνεται τους κομμουνιστές. Πράγμα – μεταξύ μας - πολύ λογικό. Και απολύτως αναμενόμενο. Το παράλογο, για κάποιον σαν τον Γεωργιάδη θα ήταν να τους… συμπαθούσε τους κομμουνιστές.
Το μη αναμενόμενο, ίσως, ήταν ότι ο εν λόγω εξέφρασε, κιόλας, τον πλούτο των συναισθημάτων που θρέφει για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το ήθελε; Του ξέφυγε; Αδιάφορο. Αν και εμείς πιστεύουμε τούτο:
Το γεγονός ότι το «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» του Γεωργιάδη διατυπώθηκε δημόσια, περισσότερο κι από την ιδιοσυστασία του κυρίου υπουργού, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην τύχη των κομμουνιστών (σσ: κι αυτοί έχουν πότε - πότε τα τυχερά τους).
Γιατί, τί άλλο από τύχη είναι, από τύπους σαν τον Γεωργιάδη, να εισπράττεις, δημόσια, τέτοιο έπαινο.
