Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Όλοι τους διακατέχονται από μια προτεσταντική, μορμονική θαρρείς λογική για τους άλλους. Ο λαός κάποτε πέρασε καλά, έβαζε στο τραπέζι δυο ειδών τυριά, έπαιρνε εορταδάνεια, φανταζόταν...
ηλιθίως πως θα 'χει δουλειά για πάντα και ξόδευε χωρίς να φυλάει σαν τον μέρμηγκα γερμανό (και με τη βούλα προτεστάντη) λεφτά στην άκρη, ώστε τις κρύες βόρειες νύχτες του χειμώνα να χλαπακιάζει στρούντελ, πρέτσελ και λουκάνικα Φρανκφούρτης.
Όλοι τους συμφωνούν πως πρέπει ο λαός πάντα, να πληρώσει τα μυρμιγκίστικα γέλια του και τα καλαμαράκια με τα ουζάκια στις παραλίες. Αγέλαστοι, άτεγκτοι, μικροί Λούθηροι σε διασταύρωση με Βλαντ Τσέπες, ικανοί να μας ανασκολοπίσουν γιατί κάποτε γελάσαμε, ρίχνουν όλες τις ευθύνες στον ελληνικό λαό.
Έναν λαό, που τέσσερα χρόνια φτύνει αίμα για την επιβίωσή του, πληρώνοντας ένα χρέος που κανείς δεν του εξήγησε πως τσακίδια έγινε και τα λεφτά που πήγαν αλλά και η φορολογία του τώρα τι αποπληρωμή του κάνει.
Όλοι τους λοιπόν, οι προτεσταντικού ύφους παντογνώστες που εξαντλούν την αυστηρότητά τους στα τηλεοπτικά παράθυρα, κλείνοντας εργατικά 8ωρα στα τραπέζια των πάνελ, ζητώντας και άλλες θυσίες, προκαλώντας μια γενοκτονία από φτώχεια και μιζέρια και όχι με ατμόλουτρα σε Άουσβιτς και Τρεμπλίνκες να τελειώνουμε κάποτε, είναι και πάμπλουτοι!
Όλες αυτές τις μέρες τα κανάλια, με υπερπληροφορία μου σταλάζουν στο μυαλό τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Μετά στα ίδια κανάλια, οι ίδιοι πάμπλουτοι πολιτικοί, εξηγούν σε εξίσου πάμπλουτους δημοσιογράφους, ομότιμούς τους, γιατί εγώ (και τα υπόλοιπα 9.800.000 πάνω κάτω), πρέπει να κάνουμε κι άλλες θυσίες, να πάρουμε όχι αυτό το φάρμακο αλλά ένα που του μοιάζει, να δώσουμε το σπίτι μας στις τράπεζες γιατί τα Σεπόλια τα έχουν με αντικειμενικές αξίες ίδιες με τη γειτονιά του Μπάκιγχαμ, να κρυώσουν τα παιδιά μας και να μην ανάψουμε και τζάκι για τη μόλυνση, μιας και το πετρέλαιο έχει φάει 7 ανατιμήσεις και φόρους λες και είναι ράβδοι χρυσού, να ζήσω χωρίς ρεύμα γιατί του βάλαν καπέλο χαράτσι για το σπίτι (αυτό στα Σεπόλια του Μπάκινχαμ ντε!) και πολλά άλλα. Ακόμη κανείς δεν μου εξηγεί γιατί τα σούπερ μάρκετ, το γάλα, το ψωμί, είναι πανάκριβα και δεν πέφτουν κάπως, όχι όπως τα έσοδά μας.
Στα ίδια κανάλια, οι ίδιοι πάμπλουτοι πολιτικοί, απαντώντας στους εξίσου πάμπλουτους τηλεστάρ δημοσιογράφους ουρλιάζουν για τον πλούτο των αντιπάλων τους.
Και ακούω, εγώ (και τα υπόλοιπα 9.800.000 πάνω κάτω), η αποτυχημένη γιατί από τη δουλειά μου, από εκείνο το καλοκαίρι, το ίδιο που τέλειωσα το Λύκειο την ξεκίνησα, δεν έχω σπίτι στο Λονδίνο, 13 ακίνητα στην Αττική, 1.000.000 στην άκρη από εφάπαξ και καλά συμβόλαια, 1.000.000 και κάτι ψιλά χιλιάρικα (κομμάτια να γίνουν, ποιος τα υπολογίζει), από το στεφάνι μου στην Ελβετία, που δεν ξέρω μωρέ πως τα μάζεψε, ίσως από τα κάλαντα των παιδιών, ίσως γιατί κάνει οικονομία στα απορρυπαντικά!
Και είναι αυτή η νοοτροπία τους, ο προτεσταντισμός, η επιβολή του αγέλαστου, του χωρίς χρώμα, του χωρίς ηχηρού γέλιου στους άλλους και η διαφοροποίηση για τον δικό τους εαυτό, καθώς και η αίσθηση του ότι οι νόμοι είναι για εμάς και οι ίδιοι είναι υπεράνω, που τα ακριβά τους τζιπ, εκείνων που ήταν υπουργοί και από οικογένειες εξουσίας, κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες, χωρίς ασφάλεια, χωρίς φόβο και ντροπή!
Βοούν τα κανάλια! Ουρλιάζουν οι πάμπλουτοι παρουσιαστές εναντίον του περιστατικού! Ένας είναι άλλωστε, οι άλλοι δεν είναι έτσι! Ώσπου να αποδειχτεί και για τους υπόλοιπους. Ακόμη και εκείνους που ήταν να γίνουν πρωθυπουργοί!
Η παραπληροφόρηση, η φωνή, η ανάλυση, η επί παντός επιστητού άποψη κάνει το μαρτύριο της σταγόνας στο μυαλό μου (και των υπολοίπων 9.800.000 πάνω κάτω, τα είπαμε!). Ναι, κύριοι σοβαροί, με τις γραβάτες και τα ακριβά κοστούμια, μόνο εγώ φταίω, έσφαλα, μια φορά δοκίμασα και ροκφόρ και πήγα (ήμαρτον, το παραδέχομαι), ένα Σαββατοκύριακο στη Μύκονο! Αλλά πόσο να το πληρώσω πια για να ρεφάρω, τα σπίτια σας, τα αμάξια σας, τις καταθέσεις σας;
Και είναι εκείνη η φρασούλα, η απλοϊκή πια, που έλεγε ο Ανάχαρσις, ο Σκύθης ηγεμόνας και σοφός, πίσω από τη συμπαντική σκόνη πια, του 6ου αιώνα π.Χ. και που τριβελίζει το μυαλό μου σαν βάσανο μεγάλο. «Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν»… βζζζζιν…
kourdistoportocali
