Ο Μιχαήλ βρέθηκε στο στόχαστρο της Χρυσής Αυγής λόγω μίας
προκήρυξης του Ε.Ε.Κ. που καλώντας τον Μάιο του 2009...
σε αντιφασιστικό συλλαλητήριο, περιλάμβανε το ιστορικό σύνθημα, «ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά». Η προκήρυξη αναδημοσιεύτηκε τότε στον διαδικτυακό χώρο «Indymedia».
Αποτέλεσμα; Μέλη της «Χρυσής Αυγής» επικαλούμενα το σύνθημα, τον μήνυσαν με την κατηγορία ότι «προκάλεσε και διήγειρε τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους και σε αμοιβαία διχόνοια κι έτσι διατάραξε την κοινή ειρήνη». Βρέθηκε έτσι συγκατηγορούμενος μαζί με τον πρώην πρύτανη του Ε.Μ.Πολυτεχνείου Κωνσταντίνου Μουτζούρη που κατά τους μηνυτές παρείχε στο «Indymedia» τον server...
Την πρωτοφανή προσπάθεια ποινικοποίησης του αντι-φασιστικού λόγου που επιχειρήθηκε μέσω της μήνυσης, ακολούθησε μία άνευ προηγουμένου επίθεση κατά του Μιχαήλ από τη «ναζιστική μπλογκόσφαιρα». Μετά από 4 χρόνια η πρόσφατη δίκη κατέληξε βέβαια σε απαλλακτική ετυμηγορία-αν και η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία βασίστηκε η απόφαση ήταν όπως την αποκάλεσε και ο δικηγόρος του Μιχαήλ κ.Φυτράκης, «συντηρητική».
Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά;
Οχι μόνον γιατί ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας τότε ήταν ο Ηλίας Παναγιώταρος και η Θέμις Σκορδέλη-που πάντως δεν εμφανίστηκαν στην δίκη.
Οχι μόνον γιατι ο Μιχαήλ ήταν το πρώτο κομματικό στέλεχος που κυνηγήθηκε από την «Χρυσή Αυγή».
Οχι μόνον γιατί τότε ο ίδιος στην ομιλία του στο δικαστήριο είχε επισημάνει ότι «οι πραγματικοί κατηγορούμενοι, οι πραγματικοί ένοχοι για την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης του απλού λαού, δεν είναι ο κύριος πρύτανης ή το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα(...) Είναι εκείνοι που ασκούν βία και που διαταράσσουν ολόκληρες περιοχές, ενώ δεν έχουν κανένα νόμιμο δικαίωμα, παριστάνοντας την αστυνομία χωρίς να είναι επισήμως αστυνομία. Π.χ. στην περιοχή των Αμπελοκήπων, όπου και διαμένω, κι όπου, στην Μεσογείων βρίσκονται τα νέα κεντρικά γραφεία της Χ.Α απαγορεύουν σε Φιλιπινέζους και Φιλιπινέζες να κυκλοφορούν μετά τις 10 το βράδυ, όπως έχει καταγγελθεί και δια του Τύπου».
Οχι μόνον επειδή είχε μιλήσει για «πολιτική δίκη» και για «προσπάθεια ποινικοποίησης και δημιουργίας ενός δικαστικού προηγουμένου ώστε να ποινικοποιηθεί ο αντιφασιστικός λόγος και η αντιφασιστική δράση».
Οχι μόνον διότι στο πλευρό του είχαν συνταχθεί από τον Μπαλιμπάρ, τον Μπαντιού (που έγραψε τότε ότι «η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο κατασταλτικών μεθόδων για όλη την Ευρώπη») και φιλοσόφους απ' όλο τον κόσμο μέχρι «απλούς ανθρ'ωπους όλων των ηλικιών: γέροι αντάρτες της Γαλλίας, μέχρι παιδιά από Τυνησία, Μαρόκο ακόμα και από το Ιράν που όλοι κατάλαβαν πως τους αφορούσε..»
Αλλά και γιατί τότε, μόλις ενάμιση μήνα πριν δηλαδή, σε συνέντευξη που ειχε παραχωρήσει ο Μιχαήλ, είχε επισημάνει μία πολύ ηχηρή απουσία: «Με εξαίρεση ελάχιστες αριστερές εφημερίδες, το θέμα υποβαθμίστηκε απολύτως από τα ελληνικά Μέσα. Ηταν απίθανο να πηγαίνω στην πρώτη μέρα της δίκης και να είναι η Εθνική Ραδιοτηλεόραση του Βελγίου, η Guardian, η Liberation, ο Monde, όλες οι ρωσικές εφημερίδες, η αμερικανική Nation, η μεξικανική la Jornada και να απουσιάζουν τα ελληνικά Μ.Μ.Ε.
Αυτό, αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από προθέσεις, συνέφερε από ένα σημείο και πέρα τα σχέδια εκείνων που έστησαν αυτή τη δικη. Πίστευαν ότι η ιστορία θα πέρναγε στο ντούκου, ότι θα υπήρχε ένα αξιοποιήσιμο νομικό αποτέλεσμα...».
Το γράφουμε τώρα έτσι, επειδή σ' αυτόν τον τόπο η μνήμη είναι υπερβολικά κοντή κι εξαιρετικά επιλεκτική και η ζωή παίζει τραγικά παιχνίδια αν σκεφτεί κανείς πως η δίκη του Μιχαήλ διεξήχθη μόλις 14 ημέρες πριν από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μόλις 16 ημέρες προτού να αρχίσουν οι τηλε-αναλύσεις να ανακαλύπτουν «έκθαμβες» τα γεγονότα και μόλις ένα μήνα προτού ο Παναγιωταρος να αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Την έξοδό του από την Ευελπίδων άλλωστε την είδαμε. Ήταν όλα τα κανάλια εκεί. Θυμάστε;
Ναταλί Χατζηαντωνίου
