Δε μίλησε σχεδόν κανείς τους για τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής στην Ελλάδα.
Δεν έβγαλαν άχνα για τις πολιτικές που εφαρμόζονται.
Δε είδαν πουθενά αυτόχειρες, άστεγους, πεινασμένους, παιδιά να λιποθυμούν.
Δεν είδαν ανέργους, δεν είδαν νέους απογοητευμένους, χωρίς μέλλον.
Δεν είδαν την καταστροφή της Παιδείας, αν και πανεπιστημιακοί πολλοί απ” αυτούς, δεν είδαν τη διάλυση της δημόσιας υγείας…
Δεν είδαν ένα λαό με σκυμμένο κεφάλι.
Δεν είδαν ανθρώπους στις ουρές για τη μετανάστευση. Δεν είδαν ουρές για συσσίτια.
Αν έβλεπαν, όλο και κάτι θα έλεγαν, δεν μπορεί. Εκτός κι αν πολλούς απ” αυτούς τους κλείνει το στόμα η συμμετοχή στην εξουσία ή τους προθαλάμους της, εδώ και χρόνια…
Έχουν όμως αγωνία για το… μέλλον της κεντροαριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ώστε, όπως αναφέρεται στο κείμενο που υπογράφουν, «να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας».
Δηλαδή, και τώρα που είχαν την ευκαιρία να πουν μια κουβέντα για την τραγωδία, σιώπησαν και μίλησαν σαν αριστοκρατία του τόπου…
Διανοούμενοι, ελίτ, της αριστοκρατίας που δραστηριοποιείται μόνο για τα «καθ” ημάς» και όχι για τα πεζά, όπως το ξεπούλημα μιας πατρίδας και των ανθρώπων της…
