«Δεν υπάρχουν συνομιλητές...
ούτε από την πλευρά της εξουσίας ούτε από την πλευρά των διαδηλωτών. Στο κίνημα αυτό, δεν υπάρχει βήμα ούτε διάλογος. Υπάρχει μια ασαφής πλατφόρμα κατά του σχεδιαζόμενου έργου (ανάπλασης της πλατείας Ταξίμ), η οποία όμως έχει ξεπεραστεί πλήρως» ανέφερε ο Ινσέλ, σημειώνοντας παράλληλα ότι ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ελπίζει πως αυτό το κίνημα θα ατονήσει, θα φθαρεί, πως θα επέλθει η κόπωση.
Ερωτηθείς αν πρόκειται για αστικό κίνημα, ο Ινσέλ σημειώνει ότι αν και συνδέεται άμεσα με την Κωνσταντινούπολη, η αγανάκτηση του κόσμου έχει εκφραστεί σε σαράντα ακόμα τουρκικές πόλεις, μέσω ειρηνικών διαδηλώσεων όπου σημειώνονται ωστόσο και κάποιες συμπλοκές.
Ο Ινσέλ τονίζει ότι το κίνημα αυτό θέλει να δείξει στον Ερντογάν ότι είναι παρόν και του ζητά να αποχωρήσει.
Στο ερώτημα γιατί αυτό συμβαίνει τώρα και όχι πριν πέντε χρόνια, ο τούρκος διανοούμενος απάντησε: «Το ποτήρι έχει γεμίσει. Και ο Ερντογάν ρίχνει σταγόνες για να το ξεχειλίσει. Είναι ο κύριος υπεύθυνος. Για να μιλήσω με μανιχαϊστικούς όρους, είναι ο κύριος υποκινητής των διαδηλώσεων», αναφέρει το ΑΜΠΕ.
Ερωτηθείς αν αυτό συμβαίνει επειδή εισήγαγε νόμους που εμπνέονται από το Ισλάμ, ο Ινσέλ απάντησε πως εν μέρει αυτό ισχύει. «Ο Ερντογάν εισήγαγε συντηρητικούς νόμους εμπνεόμενος από το Ισλάμ, όπως άλλοι νόμοι, στις ΗΠΑ για παράδειγμα, εμπνέονται από τον προτεσταντισμό.
Το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνος δεν αλλάζει πολλά. Είναι πρωτίστως συντηρητικός. Θέλει να επιβάλει τη δική του ηθική, το δικό του ορισμό για το τι είναι καλό στους άλλους. Θέλει να κάνει καλό στους άλλους, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν το θέλουν».
Ερωτηθείς ακόμη πώς βλέπουν στην Κωνσταντινούπολη τα γεγονότα της πλατείας Ταχρίρ του Καΐρου, ο Ινσέλ τόνισε ότι ο κόσμος δεν θεωρεί ότι κάνει ένα «ριμέικ» της πλατείας Ταχρίρ. «Τα κίνητρα δεν είναι ίδια, εκτός από την αγανάκτηση ενάντια στον απολυταρχισμό».
«Οι διαδηλωτές δεν είναι οι άνεργοι της πλατείας Ταχρίρ ή οι εντελώς άεργοι νέοι της Τυνησίας. Είναι κυρίως νέοι που έχουν κάνει σπουδές σε καλά πανεπιστήμια. Δεν φοβούνται το μέλλον. Έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Η νοοτροπία τους μοιάζει περισσότερο με εκείνη των νέων του Μάη του '68. Η γενιά αυτή δεν θέλει ένα πατέρα-μπαμπούλα που θα ελέγχει ολόκληρη τη ζωή της. Εκφράζει το αίτημα για ελευθερία, για δημοκρατία και για πολυφωνία των πολιτών», κατέληξε ο Ινσέλ.
