Γεννήθηκε στην Αθήνα από Ρωσίδα μητέρα. Πατέρας της ήταν ο γνωστός συνθέτης Πάνος Τριανταφυλλίδης. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη σχολή του Πέλλου Κατσέλη.
Το 1963 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με το έργο Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς θιάσους παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.
Τη 10ετία του '90 ίδρυσε το δικό της Θέατρο Τριανταφυλλίδη στην πλατεία Βάθης , όπου ανέβασε σημαντικές παραστάσεις σε σκηνοθεσία δική της.
Το 1970 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την μικρού μήκους ταινία της Συνηθισμένο Μου Όνειρο.
Τιμήθηκε με το βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη και με βραβείο στο φεστιβάλ θεάτρου Ιθάκης.
Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.
Το 2011 είχε δηλώσει στο περιοδικό People για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε: «Τα τελευταία μου χρόνια στο θέατρο έπαιζα σε αναπηρική πολυθρόνα. Σταδιακά χειροτέρεψα και αμέσως μετά έχασα το θέατρο. Και δεν συνέχισα άλλο. Δεν μου ήταν εύκολο να βρίσκω διαρκώς ρόλους που απαιτούσαν αναπηρική πολυθρόνα, ούτε είχα το κουράγιο να τρέχω για όλα παράλληλα. Η ιστορία με το πόδι μου είναι πολύ παλιά. Από παιδί είχα πολύ αδύναμα κόκαλα. Κάποια στιγμή αρρώστησα από πυώδη αμυγδαλίτιδα, η οποία και μου προκάλεσε προβλήματα στα νεύρα και κατ’ επέκταση στα πόδια. Και ενώ έγινα καλά από την αμυγδαλίτιδα και τα προβλήματα με τα πόδια μου καλυτέρευαν μέσα στα χρόνια, ωστόσο πριν από περίπου 15 χρόνια έπεσα και στραμπούλιξα το πόδι μου και κόπηκαν οι τένοντες. Στην συνέχεια ξαναέπεσα, χτύπησα το ίδιο πόδι και δεν επανήλθα ποτέ. Δεν μπορώ να βγω έξω πια. Μένω στο σπίτι όπου κυκλοφορώ με “Πι”».
Το 1963 πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με το έργο Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς σημαντικούς θιάσους παίζοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης.
Τη 10ετία του '90 ίδρυσε το δικό της Θέατρο Τριανταφυλλίδη στην πλατεία Βάθης , όπου ανέβασε σημαντικές παραστάσεις σε σκηνοθεσία δική της.
Το 1970 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την μικρού μήκους ταινία της Συνηθισμένο Μου Όνειρο.
Τιμήθηκε με το βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη και με βραβείο στο φεστιβάλ θεάτρου Ιθάκης.
Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.
Το 2011 είχε δηλώσει στο περιοδικό People για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε: «Τα τελευταία μου χρόνια στο θέατρο έπαιζα σε αναπηρική πολυθρόνα. Σταδιακά χειροτέρεψα και αμέσως μετά έχασα το θέατρο. Και δεν συνέχισα άλλο. Δεν μου ήταν εύκολο να βρίσκω διαρκώς ρόλους που απαιτούσαν αναπηρική πολυθρόνα, ούτε είχα το κουράγιο να τρέχω για όλα παράλληλα. Η ιστορία με το πόδι μου είναι πολύ παλιά. Από παιδί είχα πολύ αδύναμα κόκαλα. Κάποια στιγμή αρρώστησα από πυώδη αμυγδαλίτιδα, η οποία και μου προκάλεσε προβλήματα στα νεύρα και κατ’ επέκταση στα πόδια. Και ενώ έγινα καλά από την αμυγδαλίτιδα και τα προβλήματα με τα πόδια μου καλυτέρευαν μέσα στα χρόνια, ωστόσο πριν από περίπου 15 χρόνια έπεσα και στραμπούλιξα το πόδι μου και κόπηκαν οι τένοντες. Στην συνέχεια ξαναέπεσα, χτύπησα το ίδιο πόδι και δεν επανήλθα ποτέ. Δεν μπορώ να βγω έξω πια. Μένω στο σπίτι όπου κυκλοφορώ με “Πι”».
