Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίζει καλά από συγκυβερνήσεις. Δεν είναι η
πρώτη φορά εξάλλου που συμμετέχει σε κυβερνητικό συνασπισμό. Το 1989
είχε διατελέσει υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τζανετάκη. ...
Σήμερα ο ίδιος ως πρόεδρος κόμματος πίεσε τον Αντώνη Ρουπακιώτη, τον υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαμαρά ο οποίος υπήρξε πρόταση της ΔΗΜΑΡ να υπογράψει τελικά τα μέτρα, τα οποία ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν ψηφίζει. Το γεγονός αυτό, αν δεν πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ, αποτελεί παγκόσμιο παράδοξο, αλλά όπως και να έχει είναι δείγμα της κοροϊδίας που υφίσταται ο ελληνικός λαός από την τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι δυνατόν ο υπουργός που στηρίζεται από ένα κόμμα το οποίο δεν θα ψηφίσει το πακέτο, να δέχεται υποδείξεις από την ηγεσία του ίδιου κόμματος να υπογράψει το πολυνομοσχέδιο; Κι, όμως, στην μνημονιακή Ελλάδα των κυβιστήσεων του πολιτικού προσωπικού της τρικομματικής κυβέρνησης όλα είναι δυνατόν να συμβούν.
Ο Φώτης Κουβέλης έχει αυτοαναιρεθεί ουκ ολίγες φορές τους
τελευταίους μήνες. Ως ηγήτωρ ενός δήθεν αριστερού κόμματος – για την
ακρίβεια πρόκειται για μία μιρκοελιτίστικη ομάδα η οποία διασπάστηκε από
τον ΣΥΡΙΖΑ και υποδέχτηκε ένα τμήμα των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ στους
κόλπους του – μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου αρνήθηκε να συμπράξει σε
κοινό κυβερνητικό σχήμα με τη Νέα Δημοκρατια και το ΠΑΣΟΚ. Το έπραξε,
όμως, μετά από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Τι άλλαξε; Τίποτα παρά εντάθηκαν οι πιέσεις από διάφορα κέντρα εξουσίας, οικονομικής κυρίως, αλλά και από τις δυνάμεις του πάλαι – ποτέ εκσυγχρονιστικού μπλοκ, οι οποίες είτε έχουν προσχωρήσει στο κομματίδιο της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε στηρίζουν τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος αντικατέστησε τον Γιώργο Καρατζαφέρη στην τρικομματική φαρσοκωμωδία. Ο Φώτης Κουβέλης όπως λένε άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα πλέον αντέχει τις πιέσεις έως ενός σημείου.
Η Δημοκρατική Αριστερά, όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις,
φανερές και κρυφές, καταρρέει … παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει το
δημοσιογραφικό σύστημα το οποίο έχει επιστρατευτεί από το κατεστημένο
για την στηρίξει, αλλά και τους επικοινωνιολόγους οι οποίοι έχουν
αναλάβει να «χρυσώσουν το χάπι» για την προσχώρησή της στο μπλοκ των
δυνάμεων που καταστρέφουν τον ελληνικό λαό και ξεπουλάν τη δημόσια
περιουσία.
«Τι είδους Αριστερά είναι αυτή, η οποία υποχωρεί στα εργασιακά», αναρωτιόταν πριν από λίγο καιρό ο κόσμος και αυτή την άποψη οι σύμβουλοι της Δημοκρατικής Αριστεράς την μετέφεραν στον ίδιο, ο οποίος αντιλαμβανόταν ότι αν ξεπερνούσε τις κόκκινες γραμμές, θα γινόταν πιο μισητός για τον λαό ακόμη και από τον πρωθυπουργός Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δίνει γη και ύδωρ στους Γερμανούς, ακόμη και από τον Ευάγγελο Βενιζέλος ο οποίος δεν έβρισκε την λίστα Λαγκάρντ. Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίζει από τα παλιά τα χρόνια να συμμετέχει σε συγκυβερνήσεις και νόμιζε ότι και στην σημερινή κυβερνητική σύμπραξη ο ρόλος του θα ήταν απλά εξισορροπητικός. κάτι σαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα λαϊκά στρώματα.
Μόνο που οι εποχές άλλαξαν, η κρίση τα σαρώνει όλα και ο οργισμένος, αλλά και φτωχοποιημένος λαός δεν έχει την υπομονή να ασχολείται με τα πολιτικά παιχνιδάκια του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος αλλιώς τα σχεδίασε και αλλιώς θα του βγουν. Φυσικά ο ελληνικός λαός δεν έχει χρόνο να ασχολείται με την πολιτική επιβίωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, των συνεργατών του, των βουλευτών του και των εκσυγχρονιστικών φαντασμάτων τα οποία θέλουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια από τα έγκατα της ιστορίας. Ο Φώτης Κουβέλης βέβαια, λόγω χαρακτήρα δεν ήθελε να είναι δυσαρεστήσει την ψευτοελίτ αυτής της χώρας. Την διάθεση να μην χαλάσει η σούπα συμφερόντων, οι επικοινωνιολόγοι και οι συμπαθούντες τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ δημοσιογράφοι την βαφτίζουν «νηφαλιότητα», «ηρεμία» και το κόμμα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» επειδή ακριβώς συντάσσεται με τις δυνάμεις του κατεστημένου. Από τις γραφίδες του κατεστημένου ο Φώτης Κουβέλης βαφτίζεται «υπεύθυνος», αλλά πλέον ελάχιστοι πείθονται.
Πρόσφατα από κάποιους κύκλους πληροφορηθήκαμε ότι ο ίδιος ο
πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αρέσκεται στο να συνομιλεί με τον Φώτη
Κουβέλη, τον οποίο εμπιστεύεται, παρά τα .. τσαλιμάκια που του κάνει.
Αυτό, όπως μαθαίνουμε, συμβαίνει διότι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής
Αριστεράς δεν είθισται να φέρνει αντιρρήσεις ή τουλάχιστον να κρατά
άμυνα για πολύ καιρό και ίσως για αυτόν τον λόγο ξαφνιάστηκε ο
πρωθυπουργός όταν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε να ψηφίσει τα μέτρα. Με
τη στάση του απέναντι στον Αντώνη Ρουπακιώτη, αλλά και τη γνωστοποίηση
ότι η οδηγία της ηγεσίας - όπως συμβαίνει στα κάθετα, κλειστά και
ιεραρχικά εξουσιαστικά σχήματα - προς την κοινοβουλευτική ομάδα να
δηλώσει παρούσα στην κρίσιμη ψηφοφορία της Τετάρτης, ο Αντώνης Σαμαράς
προς το παρόν ηρέμησε. Τι να το κάνεις; Θα δηλώσει παρών, αυτός, δηλαδή ο
Φώτης Κουβέλης και η κοινοβουλευτική του ομάδα και ακολούθως θα ψηφίσει
τον προϋπολογισμό.
Κάποιοι οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις υποστηρίζουν σήμερα ότι ο Φώτης Κουβέλης αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία πολιτική την οποία δεν πιστεύει. Η απάντηση είναι μία: Ας πρόσεχε! Φυσικά και γνώριζε τι θα ακολουθούσε, αλλά και ότι κόκκινες γραμμές δεν θα μπορούσε να βάλει ποτέ. Εξάλλου πολιτικά νομιμοποίησε μία λαϊκά απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, η οποία υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού και ετοιμάζεται τώρα να ισοπεδώσει τους Έλληνες και να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία. Τότε τι φοβήθηκε ο Φώτης Κουβέλης; Μα ότι θα έχανε τον τίτλο, τον οποίο του απέδωσαν οι θύλακες του κατεστημένου, εκείνον του «υπεύθυνου πολιτικού», αλλά και ότι θα έχανε την εμπιστοσύνη κάποιων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αν θέλει να διασωθεί πολιτικά, αλλά και να διασώσει την υστεροφημία του ας καταψηφίσει τα μέτρα. Αλλιώς θα συναντήσει γρήγορα μπροστά του τον κριτή λαό.
Πριν συμβούν όλα αυτά ο ίδιος άνοιξε τις πύλες του κόμματός
του για τους Σημιτικούς και τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι
έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι η Ελλάδα
έφθασε εδώ που έφθασε. Οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη ήταν εκείνες οι
οποίες έβαλαν την Ελλάδα, με «πειραγμένα» στοιχεία στην Οικονομική
Νομισματική Ένωση, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σήμερα ένα βήμα
πριν από την εθνική καταστροφή. Ο Φώτης Κουβέλης είδε με καλό μάτι την
τοποθέτηση του αμετανόητου φετιχιστή του ευρώ, τον Γιάννη Στουρνάρα στη
θέση του υπουργού Οικονομικών. Και για να μην ξεχνιόμαστε (το Periodista
ετοιμάζει προσεχώς συγκλονιστικό αφιέρωμα) ο Γιάννης Στουρνάρας είναι
επίσης ένας εκ των υπευθύνων της κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα
σήμερα, αφού ήταν εκ των βασικών συμβούλων του Κώστα Σημίτη, όταν
εκείνος ήταν πρωθυπουργός.
Τώρα ο Φώτης Κουβέλης, πιέζεται μεν από τα συμφέροντα που στηρίζουν την κυβέρνηση, γνωρίζει δε ότι θα καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως ένας εκ των εταίρων της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία θέλει να περάσει από τη βουλή το λαοκτόνο μνημόνιο 3. Η αμείλικτη ιστορία είναι βέβαιο ότι του επιφυλάσσει ειδική περιποίηση. Σε κάθε περίπτωση θα χάσει και πολιτικά, αλλά και το όνομά του θα γραφτεί με μελανά γράμματα στους τόμους της ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ενισχύεται μέρα με την ημέρα, στα
Αριστερά του πολιτικού συστήματος είναι αδιαμφισβήτητη. Ο Φώτης Κουβέλης
πίστεψε εδώ και μήνες σε κάποιες θεωρίες, σε σενάρια και σε σχέδια τα
οποία επεξεργάστηκαν οι ξοφλημένοι πολιτικά εκσυγχρονιστές, ότι η
Δημοκρατική Αριστερά θα αποτελέσει το επίκεντρο, τον βασικό άξονα ή
πυλώνα της Κεντροαριστεράς στο νέο πολιτικό περιβάλλον που
διαμορφώνεται. Με αυτόν τον τρόπο πείσθηκε ότι θα ανέκοπτε Σοβαρό ρόλο
στο παρασκήνιο διαδραμάτισε και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ως
"αθέατος παίκτης". Προφανώς όσοι επεξεργάστηκαν αυτόν τον σχεδιασμό ή
όσοι έκαναν τέτοιες εκτιμήσεις έπεσαν έξω και το καταλαβαίνουν τώρα. Το
καταλαβαίνουν διότι η επιχειρηματική και οικονομική ελίτ έχει άλλα
σχέδια για τους συστημικούς παίκτες του αύριο, για τον πολιτικό βραχίονα
των συμφερόντων που θα δράσει υπέρ τους την επόμενη ημέρα της
κατάρρευσης της τρικομματικής κυβέρνησης για την οποία αν ψηφιστούν τα
μέτρα αρχίζει αμέσως η αντίστροφη μέτρηση.
Τα συμφέροντα αφήνουν στην άκρη τα ιστορικά παραδείγματα της δεκαετίας του 1990 και πηγαίνουν πιο πίσω, στη δεκαετία του 1950 ή στη δεκαετία του 1940, που ταιριάζει πιο πολύ στην εποχή μας. Οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες δεν είναι αφελείς. Γνωρίζουν, όπως και ο Γιάννης Στουρνάρας, ο υπουργός Οικονομικών ο οποίος έχει πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις του, ότι το πρόγραμμα δεν «βγαίνει» και ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης χρέους θα υπερβούν και μάλιστα με ταχύτατο ρυθμό, τις εξελίξεις στην οικονομική ζωή του τόπου. Η ΔΗΜΑΡ και τα εξαπτέρυγα του εκσυγχρονισμού είναι αδύνατον να τύχουν οποιασδήποτε λαϊκής αποδοχής. Το σχέδιο της δημιουργίας ενός Κεντροαριστερού - Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το οποίο θα διαδραμάτιζε ρόλο μπαλαντέρ σε κυβερνήσεις συνεργασίας έχει πάει ήδη περίπατο.
Ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος στην πολιτική του καριέρα διαδραμάτισε μονάχα τον ρόλο, όχι φυσικά ενός ηγέτη, αλλά ενός πρόθυμου συγκυβερνώντα, θα καταλάβει ότι όσοι παίζουν το παιχνίδι της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά είναι χαμένοι από χέρι. Θα τους μισήσει ο λαός από τη μία, θα τους ξεβράσει η αμείλικτη ιστορία και θα τους «κάψει» το σύστημα από την άλλη. Όλα αυτά, όμως, θα συμβούν αφού θα έχει πρώτα ολοκληρωθεί η λεηλασία του τόπου και ο εξανδραποδισμός του λαού μας. Η ρετσινιά θα έχει μείνει. Και όπως λέει ο σοφός λαός «Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα».
http://www.periodista.gr
Σήμερα ο ίδιος ως πρόεδρος κόμματος πίεσε τον Αντώνη Ρουπακιώτη, τον υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σαμαρά ο οποίος υπήρξε πρόταση της ΔΗΜΑΡ να υπογράψει τελικά τα μέτρα, τα οποία ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν ψηφίζει. Το γεγονός αυτό, αν δεν πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ, αποτελεί παγκόσμιο παράδοξο, αλλά όπως και να έχει είναι δείγμα της κοροϊδίας που υφίσταται ο ελληνικός λαός από την τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Είναι δυνατόν ο υπουργός που στηρίζεται από ένα κόμμα το οποίο δεν θα ψηφίσει το πακέτο, να δέχεται υποδείξεις από την ηγεσία του ίδιου κόμματος να υπογράψει το πολυνομοσχέδιο; Κι, όμως, στην μνημονιακή Ελλάδα των κυβιστήσεων του πολιτικού προσωπικού της τρικομματικής κυβέρνησης όλα είναι δυνατόν να συμβούν.
Τι άλλαξε; Τίποτα παρά εντάθηκαν οι πιέσεις από διάφορα κέντρα εξουσίας, οικονομικής κυρίως, αλλά και από τις δυνάμεις του πάλαι – ποτέ εκσυγχρονιστικού μπλοκ, οι οποίες είτε έχουν προσχωρήσει στο κομματίδιο της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε στηρίζουν τον Φώτη Κουβέλη, ο οποίος αντικατέστησε τον Γιώργο Καρατζαφέρη στην τρικομματική φαρσοκωμωδία. Ο Φώτης Κουβέλης όπως λένε άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα πλέον αντέχει τις πιέσεις έως ενός σημείου.
«Τι είδους Αριστερά είναι αυτή, η οποία υποχωρεί στα εργασιακά», αναρωτιόταν πριν από λίγο καιρό ο κόσμος και αυτή την άποψη οι σύμβουλοι της Δημοκρατικής Αριστεράς την μετέφεραν στον ίδιο, ο οποίος αντιλαμβανόταν ότι αν ξεπερνούσε τις κόκκινες γραμμές, θα γινόταν πιο μισητός για τον λαό ακόμη και από τον πρωθυπουργός Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δίνει γη και ύδωρ στους Γερμανούς, ακόμη και από τον Ευάγγελο Βενιζέλος ο οποίος δεν έβρισκε την λίστα Λαγκάρντ. Ο Φώτης Κουβέλης γνωρίζει από τα παλιά τα χρόνια να συμμετέχει σε συγκυβερνήσεις και νόμιζε ότι και στην σημερινή κυβερνητική σύμπραξη ο ρόλος του θα ήταν απλά εξισορροπητικός. κάτι σαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα λαϊκά στρώματα.
Μόνο που οι εποχές άλλαξαν, η κρίση τα σαρώνει όλα και ο οργισμένος, αλλά και φτωχοποιημένος λαός δεν έχει την υπομονή να ασχολείται με τα πολιτικά παιχνιδάκια του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος αλλιώς τα σχεδίασε και αλλιώς θα του βγουν. Φυσικά ο ελληνικός λαός δεν έχει χρόνο να ασχολείται με την πολιτική επιβίωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, των συνεργατών του, των βουλευτών του και των εκσυγχρονιστικών φαντασμάτων τα οποία θέλουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια από τα έγκατα της ιστορίας. Ο Φώτης Κουβέλης βέβαια, λόγω χαρακτήρα δεν ήθελε να είναι δυσαρεστήσει την ψευτοελίτ αυτής της χώρας. Την διάθεση να μην χαλάσει η σούπα συμφερόντων, οι επικοινωνιολόγοι και οι συμπαθούντες τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ δημοσιογράφοι την βαφτίζουν «νηφαλιότητα», «ηρεμία» και το κόμμα της «Δημοκρατικής Αριστεράς» επειδή ακριβώς συντάσσεται με τις δυνάμεις του κατεστημένου. Από τις γραφίδες του κατεστημένου ο Φώτης Κουβέλης βαφτίζεται «υπεύθυνος», αλλά πλέον ελάχιστοι πείθονται.
Κάποιοι οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις υποστηρίζουν σήμερα ότι ο Φώτης Κουβέλης αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία πολιτική την οποία δεν πιστεύει. Η απάντηση είναι μία: Ας πρόσεχε! Φυσικά και γνώριζε τι θα ακολουθούσε, αλλά και ότι κόκκινες γραμμές δεν θα μπορούσε να βάλει ποτέ. Εξάλλου πολιτικά νομιμοποίησε μία λαϊκά απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, η οποία υφάρπαξε την ψήφο του ελληνικού λαού και ετοιμάζεται τώρα να ισοπεδώσει τους Έλληνες και να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία. Τότε τι φοβήθηκε ο Φώτης Κουβέλης; Μα ότι θα έχανε τον τίτλο, τον οποίο του απέδωσαν οι θύλακες του κατεστημένου, εκείνον του «υπεύθυνου πολιτικού», αλλά και ότι θα έχανε την εμπιστοσύνη κάποιων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αν θέλει να διασωθεί πολιτικά, αλλά και να διασώσει την υστεροφημία του ας καταψηφίσει τα μέτρα. Αλλιώς θα συναντήσει γρήγορα μπροστά του τον κριτή λαό.
Τώρα ο Φώτης Κουβέλης, πιέζεται μεν από τα συμφέροντα που στηρίζουν την κυβέρνηση, γνωρίζει δε ότι θα καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο ως ένας εκ των εταίρων της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία θέλει να περάσει από τη βουλή το λαοκτόνο μνημόνιο 3. Η αμείλικτη ιστορία είναι βέβαιο ότι του επιφυλάσσει ειδική περιποίηση. Σε κάθε περίπτωση θα χάσει και πολιτικά, αλλά και το όνομά του θα γραφτεί με μελανά γράμματα στους τόμους της ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Τα συμφέροντα αφήνουν στην άκρη τα ιστορικά παραδείγματα της δεκαετίας του 1990 και πηγαίνουν πιο πίσω, στη δεκαετία του 1950 ή στη δεκαετία του 1940, που ταιριάζει πιο πολύ στην εποχή μας. Οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες δεν είναι αφελείς. Γνωρίζουν, όπως και ο Γιάννης Στουρνάρας, ο υπουργός Οικονομικών ο οποίος έχει πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις του, ότι το πρόγραμμα δεν «βγαίνει» και ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης χρέους θα υπερβούν και μάλιστα με ταχύτατο ρυθμό, τις εξελίξεις στην οικονομική ζωή του τόπου. Η ΔΗΜΑΡ και τα εξαπτέρυγα του εκσυγχρονισμού είναι αδύνατον να τύχουν οποιασδήποτε λαϊκής αποδοχής. Το σχέδιο της δημιουργίας ενός Κεντροαριστερού - Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το οποίο θα διαδραμάτιζε ρόλο μπαλαντέρ σε κυβερνήσεις συνεργασίας έχει πάει ήδη περίπατο.
Ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος στην πολιτική του καριέρα διαδραμάτισε μονάχα τον ρόλο, όχι φυσικά ενός ηγέτη, αλλά ενός πρόθυμου συγκυβερνώντα, θα καταλάβει ότι όσοι παίζουν το παιχνίδι της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά είναι χαμένοι από χέρι. Θα τους μισήσει ο λαός από τη μία, θα τους ξεβράσει η αμείλικτη ιστορία και θα τους «κάψει» το σύστημα από την άλλη. Όλα αυτά, όμως, θα συμβούν αφού θα έχει πρώτα ολοκληρωθεί η λεηλασία του τόπου και ο εξανδραποδισμός του λαού μας. Η ρετσινιά θα έχει μείνει. Και όπως λέει ο σοφός λαός «Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα».
http://www.periodista.gr
