Παρά τα συσσίτια, τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα παζάρια, τους εράνους, την κοινωνική ευαισθησία και συνοχή που υπάρχει στις μικρές κοινωνίες της επαρχίας, οι εικόνες των ανθρώπων που αναζητούν στους κάδους μια μπουκιά φαγητό, έχουν κάνει τη εμφάνιση τους εδώ και καιρό. Τους τελευταίους όμως μήνες το φαινόμενο έχει ενταθεί....
Σε κεντρικούς δρόμους, σε πολυσύχναστα μέρη, σε περιοχές που βρίσκονται μεγάλα πολυκαταστήματα τροφίμων, η κίνηση γύρω από τους κάδους είναι δυστυχώς αυξημένη. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν, βάζουν στην άκρη την ντροπή και σκύβουν μέσα στα στοιβαγμένα σκουπίδια, αναζητώντας φαγητό στα αποφάγια των συνανθρώπων τους.
Οι σκιές γύρω από τους κάδους που βρίσκονται σε γειτονιές μαζεύονται συνήθως μόλις πέσει ο ήλιος, για να μη γίνουν στόχος και για να αποφύγουν το συναίσθημα της ντροπής. Πολλές φορές όμως όταν η απόγνωση και η πείνα νικούν, οδηγούνται στον κάδο, ακόμα και μέρα μεσημέρι με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάτι.
Όσο για εκείνους που πηγαίνουν στους κάδους που βρίσκονται κοντά σε σούπερ-μάρκετ, επιλέγουν τις ώρες που κλείνουν τα μαγαζιά, όταν οι υπάλληλοι πετούν τα περισσεύματα των εμπορευμάτων που την επόμενη μέρα δεν μπορούν να επανατοποθετηθούν στα ράφια.
Φρούτα και λαχανικά που δεν πουλήθηκαν, ψωμιά και ειδικότερα είδη της μιας μέρας, τώρα πια τοποθετούνται με προσοχή από τους υπαλλήλους έξω από τα πολυκαταστήματα, αφού και οι ίδιοι γνωρίζουν καλά ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί γι' αυτά, στην προσπάθεια του να ταίσει στόματα που περιμένουν.
Και όλα αυτά τα συναντά κανείς παντού πια, σε μεγάλα αστικά κέντρα, σε μικρές τοπικές επαρχιακές κοινωνίες, που άλλοτε έσφιζαν από ευμάρεια και προκοπή, ενώ τώρα βουλιάζουν στη θλίψη, τη φτώχεια και την πείνα.
