Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Την Κυριακή 26/2/2012 δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» κείμενο, κάτι μεταξύ ρεπορτάζ και άρθρου, υπό τον εξής τίτλο:
«Η συνάντηση των άκρων».
Κατά καιρούς στον Τύπο βλέπουν το φως δημοσιεύματα που βρίθουν γελοιότητας και ανοησίας.
Το συγκεκριμένο είναι κάτι «περισσότερο»: Αποτελεί μνημείο πολιτικής προστυχιάς, ιστορικής αμορφωσιάς,
εκδοτικοδημοσιογραφικής σήψης και αναγωγής της βλακείας σε «ατομικό όπλο» του ιδεολογικού τραμπουκισμού.
*
Μιλάμε για εκείνο το ειδικό είδος βλακείας που όσο πιο αυθεντική, ανόθευτη και ακατέργαστη είναι, τόσο πιο πολύτιμη αποδεικνύεται στους φορείς της για να χτίζουν τις καριέρες τους.
Καριέρες που για να τις διατηρούν, όμως, χρειάζεται, πού και πού, να δηλώνουν τη διαθεσιμότητά τους στην εκτόξευση του γκεμπελισμού.
Για το βλάκα, βλέπετε, ο γκεμπελισμός δε συνιστά καταισχύνη, αλλά υπέρτατη απόδειξη της αφοσίωσής του ως κατοικίδιο των αστικών σαλονιών.
*
Το συγκεκριμένο κείμενο έχει γραφτεί για ένα και μοναδικό λόγο:
Για να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ τα οποία ως «άκρα» που είναι «συναντώνται» με το άλλο άκρο και συγκεκριμένα με τη… Χρυσή Αυγή!
Αφορμή γι’ αυτό το κατασκεύασμα υπήρξε η προβοκάτσια της Χρυσής Αυγής κατά των απεργών της Χαλυβουργίας. Με τούτο το φόντο, η εφημερίδα του Ψυχάρη, του διευθυντή του Ψυχάρη και του συντάκτη του Ψυχάρη, θεώρησαν ότι
«δίνεται τροφή για ερωτήσεις του τύπου: «Υπάρχει ή όχι ενα είδος συνάντησης των άκρων»;»…
Αντί δηλαδή η αποκάλυψη της προβοκάτσιας να γίνει αντικείμενο αναφοράς για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται εναντίον του εργατικού κινήματος, η προβοκάτσια χρησιμοποιείται από τους «αντικειμενικούς» ενημερωτές της κοινής γνώμης για να τρωθεί και να συκοφαντηθεί το θύμα της προβοκάτσιας, το εργατικό κίνημα!
*
Σε μια αποθέωση αυτού του τύπου της «αντικειμενικότητας» το κείμενο του «Βήματος» τοποθετείται στο «ερώτημα» που το ίδιο έθεσε, αφού όμως πρώτα έθεσε και τα… δεδομένα. Οπου βασικό «δεδομένο» είναι ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είναι το ένα «άκρο».
Αλλά σύμφωνα με το κυρίαρχο «αφήγημα» της αμορφωσιάς για την οποία μιλούσαμε παραπάνω
(και η οποία νομίζει ότι ο λαός ξεχνά ποιος θυσιάστηκε για να σωθεί η ανθρωπότητα και η Ελλάδα από τον ναζισμό)
«τα άκρα συναντούνται». Να τη ως εκ τούτου η «συνάντηση»… ΚΚΕ – Χρυσής Αυγής!
*
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την πρόθεση της εφημερίδας να ρίξει νερό στο μύλο της αθλιότητας περί ταύτισης του κομμουνισμού με το φασισμό και το ναζισμό (!),
το κείμενο δεν ξεχνά να μεταφέρει υπό τύπον «ενημέρωσης» του αναγνωστικού κοινού την εξής… πληροφορία:
«…σε πολλά αριστερίστικα μπλοκ άρχισε ένας ιδιότυπος διάλογος με το ερώτημα«αν η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στο πλευρό των απεργών ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής»»!
*
Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τι σημαίνει προστυχιά επισημαίνουμε, επιπλέον, ότι στο εν λόγω δημοσίευμα δεσπόζει η φωτογραφία του χαμογελαστού και προσηνή επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, η οποία
- προς δόξαν της γενναιότητας του συντάκτη που καταγγέλλει τα «άκρα» -
παρουσιάζεται με πολύ ευγένεια και προσοχή σαν «ακροδεξιός σχηματισμός».
Οταν λοιπόν οι ναζιστές και οι φασίστες, οι ρατσιστές και οι μισάνθρωποι εθνικιστές λογίζονται «απλώς» σαν «ακροδεξιός σχηματισμός», ποιος αμφιβάλλει ότι στόχος δεν είναι ούτε οι ναζί, ούτε οι φασίστες, ούτε η ακροδεξιά. Στόχος είναι το ΚΚΕ.
Αλλωστε αυτοί, όπως το «Βήμα», που… ενοχλούνται από τα «άκρα», είναι οι ίδιοι που καθόλου δεν ταράχτηκαν βλέποντας την ακροδεξιά να είναι κυβερνητική συνισταμένη του «σωτήρα» Παπαδήμου, συγκολλητική ουσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τμήματά της να αποτελούν πλέον στελεχιακό, εκ μεταγραφής, δυναμικό της ΝΔ…
*
Το κείμενο του «Βήματος» είναι ενταγμένο στην καθεστωτική γραμμή που καλεί τον λαό να κάτσει ήσυχα γιατί «λόγω κοινωνικής ρευστότητας ενισχύονται τα άκρα», «απειλείται η τάξη» και αφήστε που μπορεί να εχουμε και «εμφύλιο»… Ετσι διατείνεται το «αφήγημά τους». Αυτά υπηρετούν και επαναλαμβάνουν οι «παπαγάλοι» τους.
Πρόκειται για τη ωμή τρομοκρατία που προσπαθεί να παίξει το χυδαίο ρόλο της ενσωματώνοντας κάθε λογής «θεωρητική» σαβούρα, παραχάραξη, διαστρέβλωση, παραποίηση, με στόχο τον εκβιασμό του λαού.
Το μήνυμα είναι το εξής:
Ο λαός θα πρέπει να αποφύγει το κομμουνιστικό «άκρο», να κάτσει «στ’ αβγά του» και να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τον ακραίο αφανισμό του από τις δυνάμεις της «σύνεσης», του «ρεαλισμού», της «σωτηρίας» και της… δημοκρατίας των κεφαλαιοκρατών, εκείνης δηλαδή της στυγνής ταξικής δικτατορίας
που παράγει, αναπαράγει, συντηρεί και ενίοτε χρησιμοποιεί τους φασίστες, τους ναζί και τους ακροδεξιούς για να κάνει τη «δουλειά» της.
*
Βέβαια, η ξεδιαντροπιά όσο πιο… ξεδιάντροπη είναι, τόσο λιγότερο μπορεί να εννοήσει την υπηρεσία που προσφέρει.
Οι ξεδιάντροποι όσο πιο… ξεδιάντροποι και θλιβεροί είναι, τόσο ανίκανοι συλλαμβάνονται να αντιληφθούν ότι ακόμα και με αυτές τις βρωμιές που διαπράττουν ομολογούν, στην ουσία, την αλήθεια:
Πρώτον, ομολογούν ότι το ΚΚΕ βρίσκεται ακριβώς στο αντίπερα άκρο από το σύστημά τους που περιλαμβάνει από Χρυσή Αυγή, φασίστες και ακροδεξιούς μέχρι τους εκπροσώπους του αστικού κοινοβουλευτισμού της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Δεύτερον, αποδεικνύουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ρυπαρότητά τους.
Τρίτον, επιβεβαιώνουν ότι η συνάντηση της ακραίας πολιτικής προστυχιάς με την ακραία γελοιότητα δεν μπορεί να παράξει τίποτα περισσότερο από τον ακραίο και πρωτόγονο αντικομμουνισμό.
Ριζοσπάστης
Την Κυριακή 26/2/2012 δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» κείμενο, κάτι μεταξύ ρεπορτάζ και άρθρου, υπό τον εξής τίτλο:
«Η συνάντηση των άκρων».
Κατά καιρούς στον Τύπο βλέπουν το φως δημοσιεύματα που βρίθουν γελοιότητας και ανοησίας.
Το συγκεκριμένο είναι κάτι «περισσότερο»: Αποτελεί μνημείο πολιτικής προστυχιάς, ιστορικής αμορφωσιάς,
εκδοτικοδημοσιογραφικής σήψης και αναγωγής της βλακείας σε «ατομικό όπλο» του ιδεολογικού τραμπουκισμού.
*
Μιλάμε για εκείνο το ειδικό είδος βλακείας που όσο πιο αυθεντική, ανόθευτη και ακατέργαστη είναι, τόσο πιο πολύτιμη αποδεικνύεται στους φορείς της για να χτίζουν τις καριέρες τους.
Καριέρες που για να τις διατηρούν, όμως, χρειάζεται, πού και πού, να δηλώνουν τη διαθεσιμότητά τους στην εκτόξευση του γκεμπελισμού.
Για το βλάκα, βλέπετε, ο γκεμπελισμός δε συνιστά καταισχύνη, αλλά υπέρτατη απόδειξη της αφοσίωσής του ως κατοικίδιο των αστικών σαλονιών.
*
Το συγκεκριμένο κείμενο έχει γραφτεί για ένα και μοναδικό λόγο:
Για να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ τα οποία ως «άκρα» που είναι «συναντώνται» με το άλλο άκρο και συγκεκριμένα με τη… Χρυσή Αυγή!
Αφορμή γι’ αυτό το κατασκεύασμα υπήρξε η προβοκάτσια της Χρυσής Αυγής κατά των απεργών της Χαλυβουργίας. Με τούτο το φόντο, η εφημερίδα του Ψυχάρη, του διευθυντή του Ψυχάρη και του συντάκτη του Ψυχάρη, θεώρησαν ότι
«δίνεται τροφή για ερωτήσεις του τύπου: «Υπάρχει ή όχι ενα είδος συνάντησης των άκρων»;»…
Αντί δηλαδή η αποκάλυψη της προβοκάτσιας να γίνει αντικείμενο αναφοράς για τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται εναντίον του εργατικού κινήματος, η προβοκάτσια χρησιμοποιείται από τους «αντικειμενικούς» ενημερωτές της κοινής γνώμης για να τρωθεί και να συκοφαντηθεί το θύμα της προβοκάτσιας, το εργατικό κίνημα!
*
Σε μια αποθέωση αυτού του τύπου της «αντικειμενικότητας» το κείμενο του «Βήματος» τοποθετείται στο «ερώτημα» που το ίδιο έθεσε, αφού όμως πρώτα έθεσε και τα… δεδομένα. Οπου βασικό «δεδομένο» είναι ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ είναι το ένα «άκρο».
Αλλά σύμφωνα με το κυρίαρχο «αφήγημα» της αμορφωσιάς για την οποία μιλούσαμε παραπάνω
(και η οποία νομίζει ότι ο λαός ξεχνά ποιος θυσιάστηκε για να σωθεί η ανθρωπότητα και η Ελλάδα από τον ναζισμό)
«τα άκρα συναντούνται». Να τη ως εκ τούτου η «συνάντηση»… ΚΚΕ – Χρυσής Αυγής!
*
Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για την πρόθεση της εφημερίδας να ρίξει νερό στο μύλο της αθλιότητας περί ταύτισης του κομμουνισμού με το φασισμό και το ναζισμό (!),
το κείμενο δεν ξεχνά να μεταφέρει υπό τύπον «ενημέρωσης» του αναγνωστικού κοινού την εξής… πληροφορία:
«…σε πολλά αριστερίστικα μπλοκ άρχισε ένας ιδιότυπος διάλογος με το ερώτημα«αν η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στο πλευρό των απεργών ή το ΠΑΜΕ στο πλευρό της Χρυσής Αυγής»»!
*
Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τι σημαίνει προστυχιά επισημαίνουμε, επιπλέον, ότι στο εν λόγω δημοσίευμα δεσπόζει η φωτογραφία του χαμογελαστού και προσηνή επικεφαλής της Χρυσής Αυγής, η οποία
- προς δόξαν της γενναιότητας του συντάκτη που καταγγέλλει τα «άκρα» -
παρουσιάζεται με πολύ ευγένεια και προσοχή σαν «ακροδεξιός σχηματισμός».
Οταν λοιπόν οι ναζιστές και οι φασίστες, οι ρατσιστές και οι μισάνθρωποι εθνικιστές λογίζονται «απλώς» σαν «ακροδεξιός σχηματισμός», ποιος αμφιβάλλει ότι στόχος δεν είναι ούτε οι ναζί, ούτε οι φασίστες, ούτε η ακροδεξιά. Στόχος είναι το ΚΚΕ.
Αλλωστε αυτοί, όπως το «Βήμα», που… ενοχλούνται από τα «άκρα», είναι οι ίδιοι που καθόλου δεν ταράχτηκαν βλέποντας την ακροδεξιά να είναι κυβερνητική συνισταμένη του «σωτήρα» Παπαδήμου, συγκολλητική ουσία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τμήματά της να αποτελούν πλέον στελεχιακό, εκ μεταγραφής, δυναμικό της ΝΔ…
*
Το κείμενο του «Βήματος» είναι ενταγμένο στην καθεστωτική γραμμή που καλεί τον λαό να κάτσει ήσυχα γιατί «λόγω κοινωνικής ρευστότητας ενισχύονται τα άκρα», «απειλείται η τάξη» και αφήστε που μπορεί να εχουμε και «εμφύλιο»… Ετσι διατείνεται το «αφήγημά τους». Αυτά υπηρετούν και επαναλαμβάνουν οι «παπαγάλοι» τους.
Πρόκειται για τη ωμή τρομοκρατία που προσπαθεί να παίξει το χυδαίο ρόλο της ενσωματώνοντας κάθε λογής «θεωρητική» σαβούρα, παραχάραξη, διαστρέβλωση, παραποίηση, με στόχο τον εκβιασμό του λαού.
Το μήνυμα είναι το εξής:
Ο λαός θα πρέπει να αποφύγει το κομμουνιστικό «άκρο», να κάτσει «στ’ αβγά του» και να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τον ακραίο αφανισμό του από τις δυνάμεις της «σύνεσης», του «ρεαλισμού», της «σωτηρίας» και της… δημοκρατίας των κεφαλαιοκρατών, εκείνης δηλαδή της στυγνής ταξικής δικτατορίας
που παράγει, αναπαράγει, συντηρεί και ενίοτε χρησιμοποιεί τους φασίστες, τους ναζί και τους ακροδεξιούς για να κάνει τη «δουλειά» της.
*
Βέβαια, η ξεδιαντροπιά όσο πιο… ξεδιάντροπη είναι, τόσο λιγότερο μπορεί να εννοήσει την υπηρεσία που προσφέρει.
Οι ξεδιάντροποι όσο πιο… ξεδιάντροποι και θλιβεροί είναι, τόσο ανίκανοι συλλαμβάνονται να αντιληφθούν ότι ακόμα και με αυτές τις βρωμιές που διαπράττουν ομολογούν, στην ουσία, την αλήθεια:
Πρώτον, ομολογούν ότι το ΚΚΕ βρίσκεται ακριβώς στο αντίπερα άκρο από το σύστημά τους που περιλαμβάνει από Χρυσή Αυγή, φασίστες και ακροδεξιούς μέχρι τους εκπροσώπους του αστικού κοινοβουλευτισμού της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Δεύτερον, αποδεικνύουν μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ρυπαρότητά τους.
Τρίτον, επιβεβαιώνουν ότι η συνάντηση της ακραίας πολιτικής προστυχιάς με την ακραία γελοιότητα δεν μπορεί να παράξει τίποτα περισσότερο από τον ακραίο και πρωτόγονο αντικομμουνισμό.
Ριζοσπάστης