Α, όλα κι όλα, καταστρεφόμαστε οργανωμένα. Η κυβέρνηση μπορεί να εξωθεί χιλιάδες στην ασιτία και την εξαθλίωση αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το ενδεχόμενο δηλητηρίασης όσων αναγκάζονται να καταφύγουν στα συσσίτια. Ε, ή είμαστε κράτος ή δεν είμαστε… Ας ρωτήσουμε καλού κακού τη Μέρκελ που ζητάει τα κλειδιά…Οξύμωρο;
Αν μείνουμε στην επίσημη αιτιολόγηση του γενικού γραμματέα Δημόσιας Υγείας του οποίου η εγκύκλιος δίνει το ΟΚ μόνο σε δήμους, εκκλησίες και ΜΚΟ, ...
ότι πρόκειται για την προστασία της δημόσιας υγείας, η οποία κεντρικά ισοπεδώνεται αλλά στα συσσίτια προστατεύεται, ναι ίσως είναι οξύμωρο.
Ενδεχομένως, όσο μεγαλώνει ο αριθμός των αστέγων, των απόρων και των κάθε λογής νεόπτωχων που καταφεύγουν στα συσσίτια να υπάρχει μια ανάγκη ελέγχου για να μην υπάρξουν μαζικά φαινόμενα και τρέχα γύρευε μετά.
Από την άλλη το θέμα έχει και εμπορική διάσταση, γιατί να μην ξεχνάμε: για κάποιους η κρίση είναι ευκαιρία. Και δεδομένου ότι στα συσσίτια εμπλέκονται catering, ή καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος δεν μπορεί κάποιοι να χαλάνε την πιάτσα με δωρεάν διανομή φαγητού. ‘Η κάποιοι να μπαίνουν στα λημέρια της επίσημης φιλανθρωπίας.
Μια εξήγηση για το «οξύμωρο» λοιπόν μπορεί να βρίσκεται σε αυτή τη διάσταση την οποία περιέγραψε και η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ σε δήλωσή της, με την οποία σχολιάζει την εγκύκλιο, ως εξής:
«… η κυβέρνηση έχει τρομάξει βλέποντας να δημιουργούνται από άκρη σ’ άκρη της χώρας, ισχυρά δίκτυα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, δομές απέναντι στη λογική της ιδιώτευσης και της παθητικότητας. Η αλληλεγγύη αυτή είναι ανεξάρτητη από χρηματοδοτήσεις. Στηρίζεται στους ανθρώπους και στην αντίστασή τους στην κοινωνική αδικία. Δεν έχει καμιά σχέση με τη «φιλανθρωπία» λογής λογής πλούσιων μεγαλοεπιχειρηματιών.
Επιτρέποντας αποκλειστικά σε «επίσημους φορείς» να σιτίζουν κόσμο, ο πραγματικός στόχος είναι να διαρρήξουν τους δεσμούς αλληλεγγύης που αρχίζουν και πάλι να δημιουργούνται στην κοινωνία. Τα δίκτυα αλληλεγγύης είναι μέρος της απάντησης στην κρίση, είναι ενάντια στην πολιτική που ασκείται, είναι κινηματικές δομές, που θέλουν έναν κόσμο πιο δίκαιο και προσπαθούν να τον εφαρμόσουν στην πράξη. Και γι’ αυτό και τις φοβούνται.
Από την άλλη, η φιλανθρωπία όπως υλοποιείται στην χώρα μας, δεν αμφισβητεί τίποτα και συνήθως προέρχεται από αυτούς που δημιουργούν ή συντηρούν μια κοινωνική κατάσταση φτώχειας.
Χρησιμοποιούν, λοιπόν, την «φιλανθρωπία» για να απαλύνουν ευθύνες και να εξασφαλίζουν κατά κάποιο τρόπο μια κοινωνική ειρήνη.
Δεν είναι δυνατόν να μην επιτρέπουν να οργανώνονται και να πραγματοποιούνται συλλογικές- κοινωνικές κουζίνες, όταν αυτή τη στιγμή -ειδικά στην Αττική με χιλιάδες άστεγους και ανθρώπους που τρέφονται από τα σκουπίδια, αλλά και σε πολλές φτωχές γειτονιές ολόκληρης της χώρας- υπάρχει κόσμος που πεινάει.
Η επίκληση στη δημόσια υγεία είναι ακόμα μια πρόφαση για να σπάσουν όποια συλλογική συνείδηση δημιουργείται ξανά ανάμεσα στους πολίτες»…
Από το Μαρικάκι
