ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
Χαίρετε αγαπητό μπλόγκ,
Διάβασα πριν λίγο για τον εξυπνότερο Ελληνα κ. Λυγερό. Για τις πολλές του επαγγελματικές ιδιότητες και την απίστευτη εξυπνάδα του.
Δεν πρόκειται να αμφισβητήσω τις ικανότητες αυτές, ούτε την μαθηματική του διάνοια. Αυτό όμως που θέλω να πω ειναι πως τα ειδη της νοημοσυνης ειναι πολλα και διαφορετικα. ...
Υπαρχει η μαθηματικη νοημοσυνη ( που διαθετουν οι μαθηματικοι), η κινητικη (που διαθετουν οι αθλητες), η μουσικη νοημοσυνη (που διαθετουν οι μουσικοι), η νοημοσυνη στο λογο (που διαθετουν ποιητες και λογοτεχνες) καθως και η συναισθηματικη νοημοσυνη που μαλλον ειναι η πιο σπουδαια και δειχνει το ποσο ευκολα μπορει να βρει καποιος την ευτυχια στη ζωη, που πιστευω τελικα πως αυτο ειναι το ζητουμενο.
Συνηθως οι καλοι μαθηματικοι δεν ειναι καλοι ποιητες και οι καλοι μουσικοι δεν ειναι καλοι αθλητες. Συνηθως...
Ψαχνωντας λοιπον τη σελιδα "Opus Of Ν.Lygeros" ειδα τις παμπολλες δημοσιευσεις του καθως και καποια ποιηματα του. Αν και δεν ειμαι ειδικη, εχω διαβασει αρκετους ποιητες και εχω μια καποια αποψη για την λογοτεχνια. Διαβασα λοιπον ποιηματα του εξυπνοτερου Ελληνα σαν και αυτο:
"Το πεπρωμένο σου Αργώ το κοιτάζουν με δέος,
μυθολογία και χαλκός έχουν μεγάλο κλέος.
Ακίνητη μετέωρη σαν σπάνια ιδέα
ναυάγησες στον ουρανό, αιώνια παρέα.
Με το μυαλό του στοχαστή, με σένα βάζω πλώρη
για όνειρα ελληνικά, κλεμμένα με το ζόρι.
Κωνσταντινούπολη μην κλαις, μια μέρα θα 'ρθει η ώρα
γι' αυτό κάνε υπομονή και προσευχήσου τώρα."
Η και αυτο
"Ο γνωστός Πολιορκητής από τη Θεσσαλία,
Δημητριάδος αρχηγός είπε δημηγορία :
«Ανάγκη πολιτείας, ανάγκη κοινωνίας :
η αναζήτηση νερού αλλά κι αθανασίας».
Ύστερα αναγόρεψε μέγα υδραγωγείο,
του ανθρώπου ο ποταμός, της γνώσης μεγαλείο.
Το δημιούργημα μετά από πολλούς αιώνες
έγινε απολίθωμα που σπάζουν οι χειμώνες.
Τους στύλους που παρέμειναν, οι τωρινοί Βολιώτες
τούς ονομάζουν τα δόντια ιστορικοί ιππότες,
παράξενα ερείπια, πεθαίνοντας στη λήθη,
επαναφέρουν τη μνήμη, ξαναγίνονται μύθοι."
Πραγματικα εχω πεθανει στο γελιο! Μιλαμε σοβαρα? Θεωρει ο εξυπνοτερος ελληνας αυτα τα ημερολογιακα στιχακια ποιηση?
Γελαω με την απλοικοτητα του περιεχομενου, το υφος δημοτικου αναγνωστικου, και την παντελη ελλειψη σοβαρης τεχνης και ποιητικης συνθεσης.
Θεωρω καθε μορφη τεχνης και εκφρασης σεβαστη και ποτε δεν θα χλευαζα αν ο κ. Λυγερος δεν παρουσιαζε στο κοινο μεσω της σελιδας του εναν ακρατο ελιτισμο ( για να μπεις στην Pi society θελει πολυ υψηλο IQ...αληθεια τι κανουν σε αυτη την οργανωση και ποσα ειναι τα μελη τελικα?) και μια ηλιθια πατριδομανια που φαινεται απο τον μεγαλοιδεατισμο του πρωτου ποιηματος που παραθετω. Εξαλλου στην Ελλαδα οτι θελεις δηλωνεις...δηλωνει ποιητης λοιπον ο κ. Λυγερος και εγω σαν κοινο τον κρινω.
Κρινω επισης τη ζωγραφικη του αθλια και κιτσατη σε βαθμο κακουργηματος. Βεβαια αυτη ειναι φυσικα η γνωμη μου. Μπορει να κανω και λαθος...δεν ειμαι η εξυπνοτερη του συμπαντος....
ΥΓ. Αφιερωμενο το παρακατω ποιημα του μεγα Ριτσου σε ολες τις ιδιοφυιες. Η συγκριση με τα ποιηματα του κ. Λυγερου ειναι αναποφευκτη, ευτυχως.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.
Χαίρετε αγαπητό μπλόγκ,
Διάβασα πριν λίγο για τον εξυπνότερο Ελληνα κ. Λυγερό. Για τις πολλές του επαγγελματικές ιδιότητες και την απίστευτη εξυπνάδα του.
Δεν πρόκειται να αμφισβητήσω τις ικανότητες αυτές, ούτε την μαθηματική του διάνοια. Αυτό όμως που θέλω να πω ειναι πως τα ειδη της νοημοσυνης ειναι πολλα και διαφορετικα. ...
Υπαρχει η μαθηματικη νοημοσυνη ( που διαθετουν οι μαθηματικοι), η κινητικη (που διαθετουν οι αθλητες), η μουσικη νοημοσυνη (που διαθετουν οι μουσικοι), η νοημοσυνη στο λογο (που διαθετουν ποιητες και λογοτεχνες) καθως και η συναισθηματικη νοημοσυνη που μαλλον ειναι η πιο σπουδαια και δειχνει το ποσο ευκολα μπορει να βρει καποιος την ευτυχια στη ζωη, που πιστευω τελικα πως αυτο ειναι το ζητουμενο.
Συνηθως οι καλοι μαθηματικοι δεν ειναι καλοι ποιητες και οι καλοι μουσικοι δεν ειναι καλοι αθλητες. Συνηθως...
Ψαχνωντας λοιπον τη σελιδα "Opus Of Ν.Lygeros" ειδα τις παμπολλες δημοσιευσεις του καθως και καποια ποιηματα του. Αν και δεν ειμαι ειδικη, εχω διαβασει αρκετους ποιητες και εχω μια καποια αποψη για την λογοτεχνια. Διαβασα λοιπον ποιηματα του εξυπνοτερου Ελληνα σαν και αυτο:
"Το πεπρωμένο σου Αργώ το κοιτάζουν με δέος,
μυθολογία και χαλκός έχουν μεγάλο κλέος.
Ακίνητη μετέωρη σαν σπάνια ιδέα
ναυάγησες στον ουρανό, αιώνια παρέα.
Με το μυαλό του στοχαστή, με σένα βάζω πλώρη
για όνειρα ελληνικά, κλεμμένα με το ζόρι.
Κωνσταντινούπολη μην κλαις, μια μέρα θα 'ρθει η ώρα
γι' αυτό κάνε υπομονή και προσευχήσου τώρα."
Η και αυτο
"Ο γνωστός Πολιορκητής από τη Θεσσαλία,
Δημητριάδος αρχηγός είπε δημηγορία :
«Ανάγκη πολιτείας, ανάγκη κοινωνίας :
η αναζήτηση νερού αλλά κι αθανασίας».
Ύστερα αναγόρεψε μέγα υδραγωγείο,
του ανθρώπου ο ποταμός, της γνώσης μεγαλείο.
Το δημιούργημα μετά από πολλούς αιώνες
έγινε απολίθωμα που σπάζουν οι χειμώνες.
Τους στύλους που παρέμειναν, οι τωρινοί Βολιώτες
τούς ονομάζουν τα δόντια ιστορικοί ιππότες,
παράξενα ερείπια, πεθαίνοντας στη λήθη,
επαναφέρουν τη μνήμη, ξαναγίνονται μύθοι."
Πραγματικα εχω πεθανει στο γελιο! Μιλαμε σοβαρα? Θεωρει ο εξυπνοτερος ελληνας αυτα τα ημερολογιακα στιχακια ποιηση?
Γελαω με την απλοικοτητα του περιεχομενου, το υφος δημοτικου αναγνωστικου, και την παντελη ελλειψη σοβαρης τεχνης και ποιητικης συνθεσης.
Θεωρω καθε μορφη τεχνης και εκφρασης σεβαστη και ποτε δεν θα χλευαζα αν ο κ. Λυγερος δεν παρουσιαζε στο κοινο μεσω της σελιδας του εναν ακρατο ελιτισμο ( για να μπεις στην Pi society θελει πολυ υψηλο IQ...αληθεια τι κανουν σε αυτη την οργανωση και ποσα ειναι τα μελη τελικα?) και μια ηλιθια πατριδομανια που φαινεται απο τον μεγαλοιδεατισμο του πρωτου ποιηματος που παραθετω. Εξαλλου στην Ελλαδα οτι θελεις δηλωνεις...δηλωνει ποιητης λοιπον ο κ. Λυγερος και εγω σαν κοινο τον κρινω.
Κρινω επισης τη ζωγραφικη του αθλια και κιτσατη σε βαθμο κακουργηματος. Βεβαια αυτη ειναι φυσικα η γνωμη μου. Μπορει να κανω και λαθος...δεν ειμαι η εξυπνοτερη του συμπαντος....
ΥΓ. Αφιερωμενο το παρακατω ποιημα του μεγα Ριτσου σε ολες τις ιδιοφυιες. Η συγκριση με τα ποιηματα του κ. Λυγερου ειναι αναποφευκτη, ευτυχως.
Σάρκινος λόγος – Γιαννης Ριτσος
Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.
