Γράφει η Λιάνα ΚανέλληΤο ευρωπαϊκό παραμύθι, το δυτικό παραμύθι, το ελεήμον κοινωνικό κράτος, που αποτέλειωσε αγώνες και δικαιώματα δεκαετιών ως καπιταλιστικό άλλοθι, έλαβε τέλος. Οδυνηρό και δυσβάσταχτο για τους λαούς του κόσμου τούτου τέλος.
Μπήκαν στις πόλεις των ανθρώπων οι οχτροί, οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι οχτροί, που αυγάτισαν τα κέρδη τους πουλώντας παιδικές ιστορίες τύψεων με υπόβαθρο καλβινιστικής ηθικής (ο Σκρουτζ μόλις λίγο πριν πεθάνει πάμπλουτος πετάει λίγο φαΐ κι ένα νόμισμα στη φτωχολογιά…) και ξεκαθαρίζουν το τοπίο.
Με αφόρητο κυνισμό, μόλις στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, απαιτούν «να ζουν οι λαοί με όσα και όπως μπορούν». Δηλαδή με τα περισσευάμενα από την καθημερινή, τη θεσμοθετημένη ληστεία του μόχθου και των ιδεών τους.
Το κεφάλαιο ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει τα παραμύθια του με λαμπρές και άρτια συσκευασμένες περιστασιακές ιδεολογικές φόρμες, χολιγουντιανές ταινίες, υπερπαραγωγές μιας εξοντωτικής εμμονής στα τραύματα κερδών της αστικής τάξης.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έγινε αγοράκι στα δώδεκα και τα δεκατρία του, παιδί μιας σαπισμένης εικονογράφησης προεφηβίας, που βγάζει μαχαίρι και το μπήγει στο λαιμό του γέρου για να ληστέψει μερίδιο από το στερημένο όνειρο.
Πάνω από 1.000 παιδιά, π α ι δ ι ά, συνελήφθησαν τους τελευταίους μήνες για ληστείες, κλοπές κι άλλα αδικήματα που σχετίζονται με την αναγκαστική τους εκβολή απ’ τον καπιταλιστικό παράδεισο και τα αγαθά του.!!! Στην Ελλάδα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ.
Είναι τα ίδια παιδιά όχι απλώς της διπλανής, αλλά της κάθε πόρτας του φερόμενου ως πολιτισμένου κόσμου, που μεγαλώνουν, ανδρώνονται κι εκπορνεύονται ακούγοντας πως ζουν μια δανεική ζωή, γεννήθηκαν με δανεικά από τ’ αφεντικά, με δανεικά αναπνέουν και πορεύονται με στόχο να πεθάνουν σώζοντας την πατρίδα των μπαταχτσήδων και πληρώνοντας φόρο ύπαρξης στις τράπεζες, που αναγκάζονται να δανειστούν, οι δύσμοιρες, μισό τρισεκατομμύριο χριστουγεννιάτικα…
Απ’ όλα τα παραμύθια που πούλησε ως σήμερα το σύστημα, απ’ τη χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού ως τις εκπομπές για μικρούς ανήλικους σεφ ικανούς να γοητεύσουν τους ουρανίσκους των ενήλικων γκουρμέδων, το χειρότερο, το βρομερότερο, είναι το πολιτικό.
Αυτό που θέλει την κυρίαρχη φιλανθρωπική ιδεολογία να ισχυρίζεται πως όλα τα κάνει, ληστείες, φόνους, πολέμους, δικτατορίες, επεμβάσεις σε ξένες χώρες, βιασμούς, πτωχεύσεις, δολοφονικούς ιούς στα ιδιωτικά εργαστήρια πολυεθνικών, για τα νιάτα.
Για τα παιδιά. Για το μέλλον του κόσμου.
Ο εσμός των εξουσιαστών, οι κλειδοκράτορες του πλούτου, οι μισθοφόροι της υποκρισίας, εκπαιδεύουν τα σύγχρονα δουλάκια τους, τα γιουσουφάκια που θα καλλιεργήσουν και θα στηρίξουν τις αγροτικές και βιομηχανικές θηριώδεις μονάδες τους, που θα γιγαντώσουν τις τράπεζες και τα χρηματιστηριακά τους παζάρια, έτσι και όπως απαιτείται.
Τα κοριτσάκια να πυρπολούν τα κορμάκια τους με τα σπίρτα συμβάλλοντας στην αύξηση της κατανάλωσης και τ’ αγοράκια με τα μαχαίρια στα χέρια, με τα πιστόλια στα όνειρα, με τις σκόνες και τους μπάφους στην καβάντζα, να προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω απ’ το βόθρο.
Στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, υπάρχει μια υπέροχη προσέγγιση της αθωότητας των νηπίων, μια εξαιρετική ποιητική της ενανθρώπισης που παραδίδεται για να τονίσει τη ζωή που διαφεύγει και σώζεται της σφαγής του Ηρώδη.
«Νηπίασε δι’ εμέ ο Παλαιός των Ημερών». Εγινε παιδί για χάρη μου ο Παλαιός των Ημερών. Αθώος. Χρήζων προστασίας. Προσκυνημένος κι όχι προσκυνητής των μάγων. Ποιος μπορεί να την ξεστομίσει σήμερα απ’ τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού των δράκων άραγε…
Καλές γιορτές με λυχναράκια αλληλεγγύης να σπάνε τα σκοτάδια των νέων ημερών.
