Ήταν τραγική και θλιβερή η εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης το σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Μαντρωμένοι όλοι οι υπουργοί για πέντε ώρες σε μία αίθουσα του ξενοδοχείου «Μακεδονία Παλάς» την Κυριακή το μεσημέρι, περίμεναν τί εντολές θα έδιναν οι τεχνοκράτες της Τρόικα από τις Βρυξέλλες για να πουν το «ναι» και να ντύσουν με το μανδύα ομόφωνης απόφασης του υπουργικού συμβουλίου τις διαταγές, χωρίς περιθώριο διαπραγμάτευσης, των Τροϊκανών. Οι εντολές από τις Βρυξέλλες δινόντουσαν μέσω τηλεφώνου στον Βαγγέλη Βενιζέλο....
Άγρια πράγματα. Και μετά ένας πρωθυπουργός φανερά αμήχανος και κουρασμένος, χωρίς παλμό και κουράγιο, εξουθενωμένος να λέει και να ξαναλέει στον ελληνικό λαό με σβησμένη φωνή: «Θα τα καταφέρουμε, θα νικήσουμε».
Θα νικήσουμε όμως ποιους, τι και πότε; Τους σκελετούς που κρύβανε στην ντουλάπα όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις; Τον κακό μας εαυτό? Τα λαμόγια -πολιτικά και μη- που ρήμαξαν αυτό τον τόπο; Ή τα βαμπίρ της Ευρώπης που μας πίνουν το αίμα;
Και πότε θα νικήσουμε; Όταν θα έχουμε πεθάνει οι μισοί (άλλοι γιατί θα έχουν αυτοκτονήσει και άλλοι από ασιτία) και αυτή η χώρα θα έχει απομείνει μόνο με τα περήφανα πλην πεινασμένα γηρατειά;
Και ποιος θα νικήσει; Αυτή η ανύπαρκτη κυβέρνηση που παίρνει εντολές από την τρόικα για τις αποφάσεις της μέσω τηλεφώνου;
‘Η τελικά θα νικήσουν αυτοί που ουσιαστικά μας κυβερνούν, δηλαδή η ΕΚΤ η Μέρκελ με τον Σαρκοζί και η κ. Λαγκαρντ από το ΔΝΤ;
Μέσα σε όλ’ αυτά το ερώτημα ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα ακούγεται ολίγον γραφικό…
