Πείτε με απαισιόδοξο, πείτε με ό,τι θέλετε, αλλά έχω την πεποίθηση ότι σε ένα χρόνο όλα αυτά που συζητάμε δεν θα έχουν σημασία.
Με μαθηματική ακρίβεια έρχονται πολλές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, και ακόμα περισσότερες απολύσεις, λόγω ύφεσης στον ιδιωτικό τομέα.
Ταυτόχρονα, όσοι δημόσιοι υπάλληλοι διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους, θα πληρώνονται με αποδοχές βουλγαρικού-ρουμανικού τύπου. (Αναφέρομαι στους δημοσίους υπαλλήλους, γιατί σε αυτούς, λόγω της δήθεν ασφαλούς εργασίας τους, δόθηκαν σε εξωφρενικό βαθμό δάνεια και κάρτες κατά τα προηγούμενα έτη)....
Ποιος θα μπορεί να αποπληρώσει οποιοδήποτε χρέος προς τράπεζα;
Αν π.χ. κάποιος πήρε ένα στεγαστικό δάνειο 150.000 € και χρεώθηκε με μια μηνιαία δόση 750 €, όταν ο συνολικός μισθός του θα είναι κάτω από 750 €, υπάρχει περίπτωση να πληρώσει οποιοδήποτε ποσό σε τράπεζα; Με τι δόση; 200€; Και σε πόσους αιώνες θα αποπληρώσει;
Εγώ βλέπω (στην κρυστάλλινη σφαίρα μου) ότι μέχρι τα Χριστούγεννα, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, θα έχουν πέσει κάτω από το μισό του επιπέδου του 2010. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστια ύφεση στην αγορά, άρα στρατιές ανέργων, τύπου Αργεντινής.
Στη συνέχεια το κράτος θα αναγκαστεί να αφαιμάξει περισσότερο τους «προνομιούχους» που διαθέτουν εργασία, γιατί κάτι θα πρέπει να ταΐσει και τους άνεργους. Άρα περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων και πάει λέγοντας.Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε, ότι οποιαδήποτε ρύθμιση χρέους κάνει σήμερα ένας δανειολήπτης, πάλι σε λίγους μήνες θα τον οδηγήσει σε αδυναμία πληρωμής. Αν λάβουμε υπόψη και την ραγδαία πτώση των τιμών των ακινήτων που θα συντελεστεί σε λίγο καιρό, προκύπτει ότι το να προσπαθείς να αποπληρώσεις δάνειο 150 ή 200 χιλιάδες ευρώ, για να σώσεις ένα ακίνητο που σε 12 μήνες δεν θα αξίζει παραπάνω από 60 ή 80 χιλιάδες είναι μάλλον ανόητο.
Όπως είναι φυσικό, κανένας δεν θέλει να ομολογήσει ότι οι τιμές των ακινήτων πέφτουν και θα συνεχίσουν να πέφτουν με γρήγορους ρυθμούς, για διάφορους λόγους:
- Οι τράπεζες, που χορήγησαν στεγαστικά δάνεια, θα υποστούν ζημιές.
- Οι κάτοχοι ακινήτων δεν θέλουν να πιστέψουν ότι έχασαν τα χρήματά τους.
- Το κράτος θα πρέπει να ομολογήσει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι αντικειμενικές αξίες είναι υψηλότερες από τις εμπορικές.
- Υπάρχει ο κίνδυνος πολλοί δανειολήπτες να αντιληφθούν ότι τους συμφέρει περισσότερο να χάσουν το σπίτι τους, παρά να προσπαθήσουν να αποπληρώσουν το στεγαστικό δάνειο τους.
Αυτή τη στιγμή, οι τιμές των ακινήτων παρουσιάζουν όχι σημαντική πτώση τιμών, επειδή και μόνο επειδή δεν γίνονται αγοροπωλησίες. Αυτό οφείλεται στην παντελή έλλειψη αγοραστικού ενδιαφέροντος. Πρακτικά, η τιμή ενός αγαθού ή μια μετοχής δεν καθορίζεται από τις τιμές προσφοράς για αγορά ή πώληση, αλλά από την τιμή στην οποία κλείνει η αγοραπωλησία. Για παράδειγμα, εγώ μπορεί να πουλάω το σπίτι μου για 200.000 € και ο αγοραστής να προσφέρει 100.000€. Όταν συμφωνήσουμε και κλείσει η αγοραπωλησία στις 120.000 €, αυτή είναι η πραγματική τρέχουσα αξία του ακινήτου.
Προχωρώντας, αναρωτιέμαι, σε μια αγορά, όπου ο μισθός του ανειδίκευτου εργάτη θα είναι 300€, πόσο ενοίκιο μπορεί να απαιτήσει ένας ιδιοκτήτης ακινήτου για ένα τυπικό διαμέρισμα 75 τ.μ.; 150 €; Τότε λοιπόν, πόσο θα πλήρωνε ένας επενδυτής για να αγοράσει το αντίστοιχο διαμέρισμα, ως μορφή επένδυσης, λαμβάνοντας υπόψη και τη βαριά φορολογία που έχει επιβληθεί στα ακίνητα;
Κλείνοντας λοιπόν, παραθέτω την πρόβλεψη, ότι και στην Ελλάδα, οδηγούμαστε σε ένα μοντέλο Ευρωπαϊκού τύπου, όπου η πλειοψηφία των ακινήτων ανήκει σε εταιρίες εκμετάλλευσης ακινήτων και οι περισσότεροι πολίτες δεν μπαίνουν στη διαδικασία απόκτησης ιδιόκτητης κατοικίας.
kourdistoportocali.com
