Δεκέμβριος 1944. Ιούλιος 1965. Ιούνιος 2011. Έτσι πάει. Έτσι ακριβώς. Ίδιο σύστημα, ίδια πρόσωπα, ίδιες πρακτικές, ίδιοι προβοκάτορες, ίδιοι συνδικαλιστές και κομματικοί εγκάθετοι, ίδιο φόντο – η Πλατεία Συντάγματος.
Πάνω απ’ όλα, ίδιες επιδιώξεις: Η διατήρηση ενός σάπιου συστήματος, δια της αποφυγής των εκλογών, της απομάκρυνσης κάθε ενδεχομένου να ζητηθεί η γνώμη του λαού, της προσπάθειας να κλειστούν συμφωνίες στην κορυφή και, κυρίως, του διχασμού.
Με το ίδιο σκεπτικό: Όταν ο λαός διχάζεται, η ψυχραιμία και η κοινή λογική εξαφανίζονται, τη θέση τους παίρνει ο οχλοκρατία και στον αφρό βγαίνουν αυτοί ακριβώς που προκάλεσαν την καταστροφή και τον διχασμό. ...
Και δύο μοιραία πρόσωπα με το ίδιο όνομα: Γεώργιος Παπανδρέου. Στην υπηρεσία της διάσωσης – του εαυτού τους και του συστήματος.
«Παπανδρέου παπατζή», φώναζε μετά τα Δεκεμβριανά το πλήθος. Νεράντζια πετούσε χθες το πλήθος στον εγγονό του – στη μοναδική χώρα επί του πλανήτου που απέκτησε τρεις πρωθυπουργούς από την ίδια οικογένεια και με το ίδιο όνομα μέσα σε λιγότερο από εβδομήντα χρόνια!
Τα Δεκεμβριανά
Τον Δεκέμβριο του 1944, μια ειρηνική διαδήλωση, που θα παρέμενε τέτοια παρά τις επιδιώξεις του ΚΚΕ να καταλάβει την εξουσία, κατέληξε σε μια εκατόμβη, με νεκρούς και τραυματίες ξαπλωμένους στους ίδιους δρόμους, στην Πλατεία Συντάγματος και μπροστά από την Μεγάλη Βρετανία.
Ο λαός, βασανισμένος, εξανδραποδισμένος, πεινασμένος, προερχόμενος από έναν τιτάνιο αγώνα κατά του ναζισμού, ένιωσε ξανά τους εγκάθετους προβοκάτορες να εισχωρούν στο πλήθος και δέχθηκε την απρόκλητη επίθεση της αστυνομίας.
Την επίθεση μιας πολιτικής τάξης που μόλις είχε επιστρέψει από την ασφάλεια του εξωτερικού, για να αναλάβει την διακυβέρνηση μιας χώρας που μέχρι τότε πάλευε μόνη της με τους κατακτητές, τις εκτελέσεις, τα κολαστήρια, την πείνα, τα αντίποινα.
Η κατάληξη, ήταν ένας τρομερός εμφύλιος πόλεμος, ένας απαίσιος αδελφοκτόνος σπαραγμός, η επιστροφή της κατάρας του Διχασμού.
Τα Ιουλιανά
Τον Ιούλιο του 1965, η πολιτική ανωμαλία με τις ταραχές στους δρόμους και τις φωτιές που προβοκάτορες και παρακρατικοί άναψαν στους δρόμους (στις 20 Αυγούστου), οδήγησαν τελικά στην κατάλυση της Δημοκρατίας.
Η συνωμοσία, περνώντας από την δολοφονία Λαμπράκη (22 Μαΐου 1963) και τις «φωτιές» οδήγησε στα τανκς και στην χούντα.
Στη διάρκεια των λεγομένων «Ιουλιανών» (που κράτησαν ως τον Σεπτέμβριο) συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Τύπο, οργάνωναν κάθε μέρα, αμέσως μετά την καθιερωμένη πορεία προς Ομόνοια – Σταδίου – Πανεπιστημίου – Προπύλαια, την δική τους πορεία, που ξεκινούσε από την οδό Ιπποκράτους και κατέληγε καθημερινά σχεδόν στο Θέατρο «Γκλόρια» για την επίσης καθιερωμένη καθημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
«Η Δημοκρατία… γκλοριάζεται», έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου!
Εκείνη την 20ή Αυγούστου του 1965, η πορεία ανέβηκε χωρίς το παραμικρό επεισόδιο ως την Πλατεία Κλαυθμώνος και σταμάτησε απότομα απέναντι σε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, συνεπικουρούμενες από ακινητοποιημένα τεράστια υπηρεσιακά οχήματα – σας θυμίζει τίποτε; Μήπως τις κλούβες και το σιδηρούν τείχος στη Βασιλίσσης Σοφίας;
Ξαφνικά, κάποιος πετά έναν τσαλακωμένο ντενεκέ στα πόδια του αστυνομικού διευθυντή. Και με ένα σφύριγμα, τα οχήματα εξορμούν. Το πλήθος διαλύθηκε αμέσως.
Έμειναν, όμως, κάποιες περίεργες ομάδες, που άρχισαν να βάζουν φωτιές στους δρόμους, κυρίως στις διασταυρώσεις. Οι ομάδες των εμπρηστών καθοδηγούνταν από κάποιους κοστουμαρισμένους, ενώ οι πιο ζωηροί από αυτούς φορούσαν… κόκκινα πουκάμισα!
Ένας τέτοιος «κοκκινοπουκαμισάκιας», «συνελήφθη» από μια ομάδα δημοσιογράφων στα Χαυτεία.
«Δείξε μας ταυτότητα, γιατί εμείς δεν παίζουμε», του λένε. Κάνει να φύγει, τον τσακώνουν και αναγκάζεται να δείξει φευγαλέα την ταυτότητά του. Διακρίνουν την επικεφαλίδα: «Φρουρά Χωροφυλακής Αθηνών» - σας θυμίζει τίποτε αυτό;
(Οι δημοσιογράφοι Γιάννης Βούλτεψης και Δημήτρης Σαπρανίδης κατέθεσαν όλα τα περί κοστουμαρισμένων εμπρηστών (βλέπε κουκουλοφόρων) σε δίκη συνδικαλιστών. Και βρέθηκαν και οι ίδιοι κατηγορούμενοι μετά από αυτεπάγγελτη δίωξη του εισαγγελέα Μουστάκη εναντίον τους για… συκοφαντική δυσφήμηση – προφανώς των… ασφαλιτών που έβαζαν τις φωτιές. Η δίκη τους συνεχιζόταν ως αργά το βράδυ της 20ής προς 21η Απριλίου και διεκόπη από τα τανκς).
Οι αντισυγκεντρώσεις
Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως στην Υπηρεσία Πληροφοριών του Υπουργείου Προεδρίας (η αποκάλυψη έγινε το 1963 από έναν άλλο δημοσιογράφο, τον Γ. Ρωμαίο) λειτουργούσε ένα «Συμβούλιο Μελετών», που ήταν ο εγκέφαλος και ο χρηματοδότης ενός κυκλώματος παρακρατικών οργανώσεων, με επικεφαλής τους Γωγούση, Παπαδόπουλο, Γεωργαλά (που έκαναν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να διερωτηθεί: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»).
Στον δεύτερο τόμο της «Υπόθεσης Λαμπράκη» (Γιάννης Βούλτεψης), περιλαμβάνονται τα πρακτικά της συνεδρίασης αυτού του «Συμβουλίου Μελετών», της 23ης Μαρτίου 1962.
Εκεί, ο Γ. Γεωργαλάς, ο πολιτικός εγκέφαλος της χούντας, εμφανίζεται να λέει τα ακόλουθα:
«Στις συγκεντρώσεις των κομμουνιστών οι υπηρεσίες μας ακολουθούν την τακτική της παρεμβολής προσώπων για την πρόκληση συγχύσεως. Πράγμα που εάν δεν επιτύχει, ενθαρρύνει τους κομμουνιστάς και αποθαρρύνει τους παρεμβαλλόμενους». Και προτείνει «ως αποτελεσματική μέθοδο προς εξουδετέρωση, τις αντισυγκεντρώσεις»!
Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά; Σας θυμίζουν τίποτε όλα όσα συνέβαιναν στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944 και το καλοκαίρι του 1965;
Σας θυμίζουν τίποτε σε σχέση με τα χθεσινά επεισόδια και τις αντισυγκεντρώσεις, που οδήγησαν στην (πρόσκαιρη) διάλυση της ειρηνικής Πλατείας;
«Μας πήραν την Αθήνα, μόνο για ένα μήνα», βαυκαλίζονταν οι κομμουνιστές μετά τα Δεκεμβριανά και ενώ ετοίμαζαν τον αποκρουστικό εμφύλιο για να επιβάλουν τον δικό τους ολοκληρωτισμό.
Το σύνθημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί – από την ανάποδη και με την θετική του εκφορά – από τους «Αγανακτισμένους»:
«Μας πήραν την Πλατεία, μόνο για μια μέρα». Δεν κάνει ομοιοκαταληξία, αλλά είναι αλήθεια - όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο…
