Οι Ισπανοί άνοιξαν τις πλατείες, οι Ιταλοί επέστρεψαν στις κάλπες και οι Έλληνες δείχνουν νέα μεταπολίτευση
Η στήλη χθες, μετά την μικρή συμμετοχή (την πρώτη μέρα 29%) των Ιταλών στα δημοψηφίσματα με αποτέλεσμα τον κίνδυνο να μην μετρήσουν αφού απαιτείται το 50% για να θεωρηθούν έγκυρα, έκανε αναφορά στο πολιτικό παρελθόν των Ιταλών που έμοιαζε να έχει συνθλιβεί κάτω από τον οδοστρωτήρα της γλυκανάλατης ιταλικής τηλεόρασης των τελευταίων δεκαετιών....
Κι όμως οι Ιταλοί, με μία σοβαρή κινητοποίηση την δεύτερη μέρα, έδωσαν μία βροντερή απάντηση στην προσπάθεια που καταβάλλει το σύστημα εξουσίας να αποπολιτικοποιήσει την κοινωνία.
Ακολουθώντας τους Ισπανούς που "άνοιξαν τις πλατείες", οι Ιταλοί "άνοιξαν τις κάλπες". Η κύρια κινητοποίηση αφορούσε στο να σηκωθούν οι πολίτες από τους καναπέδες τους και να πάνε να ψηφίσουν. Βασικότερα συνθήματα το "εγώ δεν απέχω" και "εγώ πάω να ψηφίσω".
Προσήλθαν να ψηφίσουν και ψήφισαν 95% "ναι", που στην προκείμενη περίπτωση σήμαινε να μην ιδιωτικοποιηθούν τα νερά, να μην ανοίξουν πάλι τα πυρηνικά εργοστάσια και να μην μπορεί ο Μπερλουσκόνι να περιφρονεί τα δικαστήρια ... γιατί δεν προλαβαίνει από τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα.
«Πρέπει να πούμε αντίο... στην πυρηνική ενέργεια». Αυτή η φράση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι επισφράγισε τη βαριά του ήττα (και) στο δημοψήφισμα για την επαναλειτουργία ή μη των ιταλικών αντιδραστήρων, αλλά και τη μεταστροφή ακόμη μιας ευρωπαϊκής χώρας - μετά τη Γερμανία και την Ελβετία- σε ό,τι αφορά τα πυρηνικά.
Το ιταλικό «όχι» (ή για την ακρίβεια «ναι», αφού η ερώτηση ήταν «αντίστροφα» διατυπωμένη) οδήγησε τις οργανώσεις που μάχονται για το περιβάλλον, να χαρακτηρίσουν «ιστορικής» σημασίας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η συμμετοχή στο οποίο ξεπέρασε - για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια- το νομικά δεσμευτικό 50%.
Η Ιταλία εγκατέλειψε το πυρηνικό της πρόγραμμα μετά από αντίστοιχο δημοψήφισμα, το 1987. Ένα χρόνο μετά από την καταστροφή του Τσερνόμπιλ, και οι τέσσερις πυρηνικές εγκαταστάσεις στη χώρα άρχισαν να κλείνουν και η τελευταία διέκοψε τη λειτουργία της το 1990. Για πάνω από 20 χρόνια, η Ιταλία ήταν το μοναδικό μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος που δεν παρήγαγε πυρηνική ενέργεια, αλλά βασιζόταν στην εισαγωγή πετρελαίου από τη Λιβύη, φυσικού αερίου από τον Περσικό Κόλπο, υδροηλεκτρικής ενέργειας από Ελβετία, Αυστρία.
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ωστόσο οραματιζόταν το ενα τέταρτο της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ιταλία να παράγεται από εργοστάσια γαλλικών ομίλων, το πρώτο από τα οποία θα άρχιζε να ανεγείρεται μεταξύ 2013 και 2015. Το ατύχημα της Φουκουσίμα, που συνεχίζεται δυστυχώς μέχρι και σήμερα, έπεισαν τους Ιταλούς να αξιώσουν το μόνιμο κλείσιμο των ιταλικών αντιδραστήρων.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Μπερλουσκόνι επέλεξε μετά το δημοψήφισμα να μιλήσει για τα πυρηνικά, γιατί αυτό είναι το πλέον ανώδυνο για εκείνον, ενώ το πραγματικό χαστούκι είναι η δια της ψήφου επιβεβαιωμένη επιθυμία των Ιταλών να μην περιφρονεί ο πρωθυπουργός τους τα δικαστήρια. Οι Ιταλοί έφθασαν το απαραίτητο 50% συμμετοχής σε δημοψήφισμα για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια.
Ο Ελληνικός λαός, από ό,τι δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις, μάλλον θα αποτελέσει το την επόμενη ψηφίδα του Ευρωπαϊκού νότου, που επαναπολιτικοποιείται προς μία νέα κατεύθυνση ... εκείνη του ξεσηκώματος ενάντια στην πολιτική "αλητεία και αυθαιρεσία".
Αυτό σημαίνει ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ.
Γιατί να είσθε σίγουροι ότι αν οι πολίτες ψηφίσουν όταν έρθει η ώρα και δεν δηλώσουν "έδρα καναπέ", η αδιέξοδη οικονομική πολιτική του Γιώργου που κοντεύει να μας καταστρέψει ..... θα σταματήσει.
Αν σηκωθούμε από τον καναπέ στις επόμενες εκλογές, θα στραφεί η Ελλάδα επιτέλους προς ό,τι απαιτείται για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη ..... γκρεμίζοντας όλη την σαπίλα, που μας οδήγησε να γίνουμε η τελευταία σοβιετική δημοκρατία, όπου φυσικά ευημερεί η νομενκλατούρα.
