Και ξαφνικά όλοι ταράχτηκαν από το πρωτόγνωρο κίνημα των πολιτών (Αγανακτισμένοι) ο κάθε ένας για τους λόγους του:οι εκφραστές του δικομματισμού γιατί δεν θέλουν αντιδράσεις αλλά
και το ΚΚΕ γιατί το κίνημα αυτό δεν πάει όπου πάει το ΠΑΜΕ (κανά δύο τετράγωνα και μετά στα γραφεία…).
Προβληματισμός όμως αναπτύσσεται – εύλογα – και στις τάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ)
για το αν πρόκειται για ένα αυθόρμητο η καθοδηγούμενο κίνημα, για ένα κίνημα που θα ξεφουσκώσει ή...
θα αποκτήσει στόχους (ξεκαθαρίζουμε ότι είναι ένα βαθύτατα πολικό κίνημα), αν θα “πάει” σε αριστερή κατεύθυνση ή
θα δεξιοδρομήσει κλπ.
Τα πράγματα είναι απλά: ένα κίνημα είναι αυτό που λέει και ο τίτλος του.
Δεν είναι κόμμα και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργεί με όρους και δομές κόμματος.
Μόνο τότε “ανασαίνει” και “οξυγονώνεται”, εμπλουτίζοντας με την σειρά του
με ιδέες και πρακτικές ένα Αριστερό κόμμα.
Κάνω τον διαχωρισμό “Αριστερό”, γιατί, Αριστερά δεν νοείται χωρίς αλλαγή και προσαρμοστικότητα, μένοντας σταθερή στις αξίες της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Μόνο έτσι θα συγκινεί και θα εκφράζει τους πολίτες κάθε στιγμή, μετασχηματίζοντας την κοινωνία προς τον σοσιαλισμό.
Και αυτό που έγινε χθες σε όλη την Ελλάδα είναι κίνημα.
Κίνημα διαμαρτυρίας, προς το παρόν.
Κίνημα με ένα μήνυμα: σας προειδοποιούμε, δεν αντέχουμε άλλο!!!
Μπορεί να μην έχει τα πολιτικά χαρακτηριστικά – ακόμα – που πρέπει να έχει ένα κίνημα (άμεσο στόχο – εκπροσώπηση – συνέχεια – δράση κλπ) αλλά είναι Κίνημα.
Με τα θετικά του και τα αρνητικά του. Με πολλές απόψεις, ιδέες, πρακτικές. Που θα πρέπει να μπουν όλα σε ένα χωνευτήρι και να καταλήξουν σε κάτι, χειροπιαστό, απλό και άμεσο.
Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που θα μετρηθεί η όποια Αριστερά:
να πρωτοστατήσει, να συμμετέχει, να προτείνει, να υιοθετήσει απόψεις και προτάσεις, να κινητοποιήσει.
Να εκφράσει με έναν λόγο, μεστό, περιεκτικό και ευνόητο όλη την οργή και την αγωνία των πολιτών που κινητοποιούνται.
Να μην φοβηθεί την διαφορετικότητα ή ακόμα και το λάθος.
Να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί.
Μόνο έτσι τα όποια κινήματα αλλά και η Αριστερά, θα νικήσουν. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αλλαγής της κατάστασης. Αλλιώς και το κίνημα θα χάσει τον πολιτικό του στόχο και θα ξεφουσκώσει απογοητεύοντας τους πολίτες και η Αριστερά δεν θα έχει σε ποιόν να μιλήσει. Και η Αριστερά πρέπει να είναι Αριστερά των Κινημάτων και των Πολιτών.
Οι χθεσινές συγκεντρώσεις είχαν το πολύ απλό μήνυμα για την Αριστερά:
«Είμαστε εδώ και αντιδρούμε. Μπορεί να μην ξέρουμε πως και τι ακριβώς ζητάμε αλλά κουνηθήκαμε, ξεφύγαμε από την ύπνωση. Και είμαστε διατεθειμένοι να συνεχίσουμε. Προς τα που; Θα δούμε…»
Αυτό το τελευταίο είναι το ζητούμενο, για όλους… Και οι μόνοι που φοβούνται τέτοιου είδους αντιδράσεις (όπως των διοδίων – της Κερατέας – του άρθρου 16 – του Μαθητικού ξεσηκωμού τον Δεκέμβρη του ’09, κλπ), είναι αυτοί που δεν θέλουν τον λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο. Που τον θέλουν θεατή, πειραματόζωο σε δοκιμαστικό σωλήνα ή στην καλύτερη περίπτωση καθοδηγούμενο και ελεγχόμενο.
Έτσι όμως δεν αλλάζει ο κόσμος…
.jpg)
